รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 5

“คุณย่าของผมปรารถนาจะให้ผมแต่งงานกับคุณ ให้ผมดูแลคุณและลูกไปทั้งชีวิต คุณยินดีจะแต่งงานกับผมไหม” สีจิ่วเฉินพูดเข้าประเด็น แม้ว่าเขากำลังพูดเรื่องใหญ่อย่างเรื่องแต่งงาน แต่นัยน์ของเขากลับเฉยเมยราวกับว่าเขาแค่ต้องการแสดงความรับผิดชอบ

ถังจือซย่ารู้สึกขบขัน มือของเธอม้วนปลายผมยาวของเธอเล่น พลางมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า “คุณคิดว่า ฉันเป็นประเภทที่แต่งไม่ออกหรือไงคะ”

เธอสวยมาก สวยจนน่าทึ่งทีเดียว เรียกได้ว่างามหมดจดหยดย้อย

“คุณถังไม่อยากจะแต่งงานกับผมหรือ” สีจิ่วเฉินกระตุกยิ้มที่มุมปาก และแอบถอนหายใจโล่งอก

“ถึงแม้คุณจะมีทั้งอิทธิพลและอำนาจ แถมยังหน้าตาหล่อเหลา แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกค่ะ” ถังจือซย่าพูดอย่างมีศักดิ์ศรี

ใบหน้าที่หล่อเหลาของสีจิ่วเฉินสะดุ้งเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีเสน่ห์ดึงดูดหญิงสาวตรงหน้านี้เลย ก็ดี นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการพอดี

เป็นไปตามที่เขาต้องการ ทั้งคู่ต่างไม่ได้มีใจให้กัน

“ผมหวังว่าคุณถังจะสามารถไปพบคุณย่าของผมด้วยตัวเองสักครั้ง” สีจิ่วเฉินเอ่ยขึ้นอีกครั้ง มีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของคุณย่าได้

เพราะในใจเขายังรู้สึกผิดต่อผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่

ถังจือซย่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหรี่ตาเอ่ยถามขึ้น “คุณซื้อ QR จริงๆ หรือ”

“จากนี้ไป ผมเป็นเจ้านายของคุณ วางใจเถอะ! ผมจะดูแลคุณเอง” สีจิ่วเฉินแสดงออกชัดเจนว่าจะดูแลเธอในเรื่องการทำงาน แม้จะไม่ได้แต่งงานกับเธอ

ถังจือซย่ากะพริบตาถี่ๆ “ก็ได้ งั้นตามนี้แล้วกัน น้อมส่งประธานสี ขออภัยที่ไม่ได้เดินไปส่ง”

สีจิ่วเฉินต้องตะลึงอีกครั้ง แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเฉยเมยต่อเขาเช่นนี้

สีจิ่วเฉินลุกขึ้นเดินจากไป ถังจือซย่าค่อยๆ ถอนหายใจโล่งอก เวลานี้หลี่เสี่ยวซินเคาะประตูชะโงกหน้าเข้ามา “พี่จือซย่าคะ พี่คุยอะไรกับประธานสีเอ่ย! เขาชอบพี่ใช่ไหมคะ”

“ใครบอกกันว่าเขาชอบฉัน?”

“ตอนนี้ลือกันไปทั้งบริษัทแล้วค่ะ ว่าเขาจ้องพี่ตลอดเลยในห้องประชุม” หลี่เสี่ยวซินกล่าวซุบซิบ

ถังจือซย่าปวดขมับ ดูเหมือนว่าสีจิ่วเฉินจะสร้างปัญหาให้เธอแล้ว เขาเป็นเจ้านายก็ตั้งใจเป็นไปสิ เธอทำงานในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาก็พอแล้ว ขออย่ามาปรากฏตัวตรงหน้าเธออีกต่อไปเลย

ถังจือซย่ายืนอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ที่สูงจากพื้นจรดเพดาน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ในที่สุดก็กดโทรหาพ่อของเธอ

“ฮัลโหล! ใครครับ” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากอีกฝั่ง

จมูกของเธอรู้สึกแสบเคือง เธอเรียกอีกฝ่ายหนึ่งออกไป “พ่อคะ หนูเอง! จือซย่า”

“จือซย่า? ลูก...ลูกไปอยู่ที่ไหนมา ห้าปีนี้พ่อตามหาลูกมาตลอดเลย” ความยินดีเปี่ยมล้นอยู่ในน้ำเสียงของถังจวิ้น

พ่อลูกผูกพัน จะมีความเกลียดชังที่ยืนยงอยู่ได้อย่างไรในความสัมพันธ์นี้? ดวงตาของถังจือซย่าร้อนผ่าว “พ่อคะ หนูขอโทษ หลายปีมานี้หนูอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ ตอนนี้หนูกลับมาทำงานในประเทศแล้ว”

“ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว เมื่อไรจะกลับมาที่บ้านล่ะ”

“หนู...อีกสองวัน หนูจะกลับไปค่ะ”

“โอเค ขอแค่ลูกแข็งแรงปลอดภัยก็พอแล้ว เป็นความผิดของพ่อเอง พ่อไม่ควรไล่ลูกออกจากบ้านไป”

“เรื่องที่ผ่านไปแล้ว อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ” ถังจือซย่าปลอบใจพ่อ เรื่องเลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว เธอไม่อยากจะย้อนคิดถึงมันอีก

“ได้ รีบกลับมาบ้านล่ะ!” ถังจวิ้นเอ่ยขึ้นอย่างโล่งใจ

ถังจือซย่าวางสายโทรศัพท์ เธอสูดลมหายใจลึกๆ สำหรับบ้านหลังนั้น เธอยังไม่อยากกลับ ขอเพียงพ่อของเธอมีสุขภาพแข็งแรงก็พอแล้ว

เวลานี้ หลี่หยาง รองประธานกรรมการเคาะประตูและเดินเข้ามา ในมือของเขาถือกล่องใบหนึ่งมาด้วย “จือซย่า ผมเอาของมาให้”

ถังจือซย่ามองไปที่กล่องที่เขาวางบนโต๊ะด้วยความประหลาดใจ "นี่อะไรคะ?"

“คุณลองเดาดูสิ”

ถังจือซย่ามองตัวอักษรสี่ตัวบนกล่อง ‘อวิ๋นติ่งอีเฮ่า’ มันเหมือนกับชื่อของอาคารที่อยู่อาศัยเลย