รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 569

ในใจของถังจือซย่าคิดแค่ว่าซ่งซานพูดยั่วโมโหเธอ เธอจึงเดินออกไป

สายตาของซ่งซานเต็มไปด้วยความโกรธแค้นมองตามหลังของเธอ ภายใต้แสงไฟบอดี้การ์ดสองคนคุ้มครองเธอดูแล้วมีออร่าราวกับคุณนาย

ซ่งซานถูกบอดี้การ์ดโยนไว้บนถนนด้านนอกสีซื่อกรุ๊ป บอดี้การ์ดพูดเตือนว่า “ถ้าหากคุณยังกล้าเข้าใกล้ซีอีซื่อกรุ๊ปอีก พวกเราจะแจ้งตำรวจ”

ซ่งซานยังกำลังคิดอยู่ว่าเธอมาที่นี่เพื่อมาเอาเงินจากสีจิ่วเฉิน แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสแม้แต่อาจจะได้เจอหน้าเขา

ในเวลานี้เอง บนหน้าของเธอยังมีรอยนิ้วมือทั้งห้าอยู่ เจ็บเสียจนหูของเธอชา

“ถังจือซย่า นางแพศยา เธอไม่มีวันลงเอยได้ด้วยดีหรอก” ซ่งซานยืนด่าต่อหน้าสีซื่อกรุ๊ป

ซ่งซานยืนด่าอยู่พักหนึ่งราวกับคนที่เสียสติจนทำให้ผู้คนรอบด้านมอง

ซ่งซานสะบัดศีรษะไปทางกลุ่มคนด้วยความโกรธแค้นแล้วด่า “มองอะไรกัน ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าฉันให้หมด”

“ให้ตายสิ! หน้าตาเธอดูสยดสยองชะมัด นี่คงแพ้อย่างหมดรูปล่ะสิ!” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งจงใจพูดขึ้น

“หน้าผากเป็นตะปุ่มตะป่ำไม่เรียบเนียนแล้ว เธอมีหน้าออกมาเจอผู้คนได้อย่างไร แล้วยังไม่กลัวทำคนอื่นตกใจอีก”

“พวกแกพูดอะไรกัน!” ซ่งซานถลึงตาผู้ใส่หคนนั้น

“ก็พูดว่าเธอเป็นอย่างไรไง” สาวปากร้ายกลับไม่กลัวเธอ

“นี่คงหนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าล่ะสิ!” อีกคนนึงพูดขึ้น

ผู้คนรอบๆต่างหันมาชี้นิ้วใส่เธอ เธอถึงเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองนั้นได้สูญเสียการควบคุมตัวเอง เธอจึงรีบเอามือมาปิดหน้าไว้แล้วจากไป

ตอนที่เธอเดินมาถึงด้านหน้ากระจก เธอก็เห็นใบหน้าของเธอภายใต้แสงสว่าง จุดบกพร่องที่เธอเห็นในห้องน้ำตอนนั้น มันขยายขึ้นกว่าเดิมไม่รู้กี่สิบเท่า จนแม้แต่ตัวเธอเองก็ตกใจจนต้องเอามือมาป้องปากไว้

ที่แท้ใบหน้าของเธอภายใต้แสงธรรมชาติตอนนี้ดูไม่ได้เลยงั้นเหรอ

เธอเสียใจ เธอเสียใจจริงๆ ใบหน้าของเธอก่อนหน้านี้ก็นับว่าไม่งามพอ แต่พอแต่งตัวขึ้นมาแล้วก็พอมองได้ ชอบผิวของเธอเองก็นับว่าไม่เลว แต่ตอนนี้หากมองใกล้ๆ เธอไม่เหมือนคนปกติเลยสักนิด

“ฉันต้องการเงิน ฉันต้องการเงินไปศัลยกรรม...” ซ่งซานกุมใบหน้า คิดวิธีหาเงินอย่างบ้าคลั่ง