รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 613

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูและหันไปพูดกับครูสอนจัดดอกไม้ “ฉันรับโทรศัพท์สักครู่นะคะ”

เธอถือโทรศัพท์เดินออกไปข้างๆ “ฮัลโหลค่ะพ่อ”

“คดีของชิงชิงถูกตัดสินวันนี้ และเธอถูกตัดสินจำคุก 15 ปี” เสียงของถังจวิ้นดังขึ้น

ถังจือซย่าปลอบใจพ่อ “พ่อ ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ เธอควรจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง ก่อนหน้านี้หลีเจี๋ยไม่ได้สอนเธอ ตอนนี้จะมีคนสอนเธอแล้ว”

“พ่อไม่เป็นไร แค่มาบอกลูกเฉยๆ พ่อของเธอก็ถูกตัดสินจำคุกแปดปี”

ถังจือซย่าปลอบโยนพ่อ เพราะรู้ว่าเขายังคงเสียใจกับจุดจบถังชิงชิง แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขา แต่เขาก็เป็นคนที่เติบโตมาเคียงข้างเขา

ถังจือซย่ารู้ด้วยว่าคำตัดสินของซ่งซานจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ เธอเกี่ยวข้องกับเงินจำนวนมากและประโยคจะไม่สั้น ผู้ที่ทำร้ายเธอจะต้องรับผลจากการกระทำของพวกเขาเอง เวลาในการจำคุกคงจะไม่น้อยเลย เหล่าหญิงสาวที่เคยทำร้ายเธอจะต้องได้รับผลกรรมของตัวเอง

สามวันต่อมา คำตัดสินของซ่งซานประกาศออกมาแล้ว เธอถูกจำคุกสิบแปดปีและจะถูกประหารทันที

บ่ายวันนั้นถังจือซย่าและคนกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าไปที่เกาะส่วนตัว ซึ่งพวกเขาจะจัดงานแต่งกันที่นั่น

แม้ว่าคุณย่าสีจะอายุมากแล้ว แต่เธอมีความสุขกับการเดินทางในครั้งนี้เป็นพิเศษ เธอต้องการเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานของหลานชายของเธอด้วยตาของเธอเอง

แขกหลายคนในตระกูลสีได้เช็คอินล่วงหน้าแล้ว ที่นั่นเป็นเกาะที่มีทิวทัศน์สวยงาม ที่ซึ่งพวกเขาสามารถเล่นสนุกและสัมผัสถึงความสุขของงานแต่งงานได้ล่วงหน้า

ในบาร์ บอดี้การ์ดของเจียนจือเพ่ยกำลังเก็บข้าวของ เพราะพวกเขาจะไปร่วมงานแต่งงานของสีจิ่วเฉินที่เกาะส่วนตัว

เยี่ยวานวานก็ได้รับแจ้งให้จัดกระเป๋าของเธอเช่นกัน เยี่ยวานวานรู้ว่าชายคนนี้กำลังจะเข้าร่วมงานแต่งงานที่ใหญ่โต ดังนั้น เธอจึงเก็บเสื้อผ้าสำหรับไปเที่ยวสองสามชุดแล้วไปด้วย

ในตอนบ่าย กลุ่มคนมาถึงที่ท่าเรือ เยี่ยวานวานกำลังนั่งอยู่บนเรือสำราญสุดหรู และเหม่อมองทะเลด้วยความกลุ้มใจ

จากนั้นเธอก็หันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ปลายอีกด้านหนึ่งเป็นครั้งคราว เพราะว่าเธอถูกเขาผลักออกไปในตอนนั้น เธอจึงไม่กล้าทำอะไรอีก ชายคนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ห่างจากคนอื่นเป็นพันไมล์

เยี่ยวานวานรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเธอไม่มีสถานะอะไรเลย เธอเริ่มเสียใจที่ไปรับปากว่าจะอยู่ข้างๆ เขา และทำให้ตัวเองขาดอิสรภาพไป

เธอก็ถูกพ่อแม่เลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ!

“ค่ะ เข้าใจแล้ว” เยี่ยวานวานพยักหน้า

เจียนจือเพ่ยเดินออกไปจากห้อง จากนั้นก็นั่งเหม่ออยู่ในวิลล่า

ในร้านกาแฟ มีชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนกำลังพูดคุยกัน และแสงแดดยามบ่ายก็สาดส่องมายังพวกเขา ราวกับเป็นภาพวาดที่ดึงดูดผู้คนให้มาชื่นชม

และคนที่ชื่นชมภาพวาดนี้เป็นหญิงสาวทั้งหมด งานในครั้งนี้ มีแขกหญิงสาวหลายคนของตระกูลสีมาร่วมงานด้วย พวกเขาทั้งหมดต่างประหลาดใจกับชายหนุ่มที่พูดคุยอยู่กับสีจิ่วเฉิน และอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของเขา

แต่หลังจากที่ทยอยกันไปถามแล้ว พวกเขารู้เพียงว่าเขาเป็นเพื่อนของสีจิ่วเฉิน แต่เขามาจากไหนและชื่ออะไรถูกเก็บเป็นความลับ