รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 612

บอดี้การ์ดกำลังจะลงมือ แต่ก็หยุดแขนที่เธอเอื้อมออกไปกอดเจียนจือเพ่ยไม่ทัน

ตอนที่เจียนจือเพ่ยยังไม่ทันตั้งตัว ในอ้อมแขนก็มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ตรงนั้นแล้ว แขนของเธอยังโอบไปที่คอของเขาอีกด้วย และใบหน้าเล็กๆ ที่แดงราวกับดอกกุหลาบก็ถูกกดไปที่หน้าอกของเขา

“คุณชาย” บอดี้การ์ดรู้ว่าคุณชายเกลียดผู้หญิงที่มาเข้าใกล้ที่สุด ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือออกไปเพื่อที่จะเอาเยี่ยวานวานออกมา

แต่เยี่ยวานวานแค่มึนหัว ไม่ได้สลบไป เธอพูดกับบอดี้การ์ดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีด “อย่าแตะฉัน”

เจียนจือเพ่ยส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ด บอกให้พวกเขาถอยไป และเขาก็เอื้อมมือออกไปเอาแขนของเธอออกจากคอ

แต่ไม่นานแขนของเธอก็เลื้อยกลับมาราวกับงู

“เยี่ยวานวาน ปล่อย” เจียนจือเพ่ยเตือน เขาไม่ชอบการใกล้ชิดกันแบบนี้

เยี่ยวานวานเวียนหัวมากจริงๆถ้าเธอปล่อยมือเธอคงจะล้มลงกับพื้นแน่นอน

ตอนที่เจียนจือเพ่ยก้มลงมา เยี่ยวานวานก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี ทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงครึ่งฝ่ามือเท่านั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต ดวงตาของเยี่ยวานวานเป็นสิ่งที่ทำให้คนชอบมากที่สุด ซึ่งมีสีดำเป็นและเป็นพิเศษ ราวกับไข่มุกดำหายากสองเม็ดที่ฝังอยู่ในรูม่านตาที่สวยงามของเธอ

ตอนที่เธอยิ้ม จะมีลักษณะเหมือนจันทร์เสี้ยว จึงเป็นที่มาของชื่อเธอ

ตอนนี้เจียนจือเพ่ยกำลังชื่นชมดวงตาคู่นี้จากระยะใกล้ที่สุด เขารู้สึกตะลึงกับดวงตาคู่นี้

สว่างไสวบริสุทธิ์ราวกับแสงดาว

ตอนนี้ ไข่มุกสีดำกลายเป็นดวงจันทร์ที่สว่างไสวไปแล้ว เยี่ยวานวานยิ้มให้เขา ราวกับออร่าภายในก็ออกมาเช่นกัน

เป็นดวงตาที่สวยราวกับไข่มุก ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องชอบจริงๆ