รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 611

“หิว!” ท้องของเยี่ยวานวานส่งเสียงประท้วง

เธอลุกจากเตียงและออกห้องไป ไปยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน นี่เป็นบาร์ชัดๆ! การตกแต่ง บรรยากาศมีความมืดสลัวๆ แสงไฟก็ค่อยสว่างมากนัก เยี่ยวานวานเดินไปชั้นล่างด้วยความหวาดกลัว

เธอเดินลงมาจากบันไดวน ไฟในบาร์ก็สว่างขึ้นมา และภายในไฟเหล่านั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งดื่มไวน์ด้วยท่าทางสง่างามภายใต้แสงเงา ราวกับกำลังฆ่าเวลาเพราะเบื่อ

เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะเหม่อไปหลายวินาที บนตัวของชายหนุ่มคนนี้มีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกถึงคำว่าสูงศักดิ์ เขาสง่างามกว่าคนปกติจริงๆ

ชุดสูทของเขาเป็นแบบสั่งทำ ผ้าต่วนสีดำ ด้านบนยังมีด้ายสีทองปักเป็นรูปอยู่ด้วย ราวกับสลักเอาไว้ ภายใต้แสงไฟ แสงออร่าบนตัวสีเงินบนตัวเขาทำให้เขาดูน่าหลงใหลมากขึ้น

เยี่ยวานวานรู้สึกกดดันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ถ้าจะทำให้ชายหนุ่มคนนี้มารักเธอ มันยากยิ่งกว่าปีนขึ้นฟ้าอีก

เยี่ยวานวานถอนหายใจออกมา รู้สึกว่าหนึ่งปีหลังจากนี้ ถ้าเธอไม่ส่งจี้สร้อยคอนั้นให้เขา เธอคงต้องใช้ชีวิตของเธอไปชดเชยและลดความโกรธของเขา

ตอนนี้เธอทำได้เพียงจดจ่ออยู่กับปัจจุบันเท่านั้น

เยี่ยวานวานเดินเข้าไปหาเขา ยิ้มพร้อมกับถามออกมา “คุณกินข้าวหรือยังคะ ไปกินด้วยกันไหมคะ”

เจียนจือเพ่ยเหลือบไปมองเธอและพูดขึ้นเสียงเรียบ “ไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน ห้ามออกห้อง”

“แต่ฉันหิวมากเลยนะ” เยี่ยวานวานกะพริบตา

“หลังจากนี้ฉันบอกให้เธอทำอะไร เธอถึงจะทำได้” เจียนจือเพ่ยอยากจะทำโทษเธอ

เยี่ยวานวานนิ่งไปครู่หนึ่ง ขณะที่ความรู้สึกหมดหนทางแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอ แม้ว่าโอกาสที่ชายคนนี้จะตกหลุมรักเธอเป็นศูนย์ แต่เธอก็ต้องพยายามต่อไป

ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว เพราะจี้ก็คงจะหาไม่เจออีกแล้ว เมื่อกี้พี่สาวคนสนิทของเธอโทรมาบอกว่าพลิกหาทั้งโรงแรมแล้วแต่ก็ไม่เจอเลย

“ได้ค่ะ ฉันจะทำตามคุณ ไม่กินข้าว” เยี่ยวานวานนั่งลงข้างๆ อย่างเชื่อฟัง และในขณะนั้นเอง เสียงท้องของเธอก็ร้องขึ้นมา ไม่มีความเป็นผู้ดีเลยสักนิด

เยี่ยวานวานหน้าแดงขึ้นมา เธอใช้มือปิดท้องไว้และมองไปยังชายหนุ่ม

คิ้วงดงามของชายหนุ่มขมวดกันเป็นปม

แต่ท้องของเธอก็ไม่ยอมเช่นกัน ส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด เยี่ยวานวานทำได้เพียงถอนหายใจและพูดกับท้องของตัวเอง

“แกอย่าพึ่งร้องได้ไหม คุณเจียนยังไม่ยอมให้พวกเรากินข้าว! อดทนไปก่อน เดี๋ยวเขาอาจจะใจดีและให้เรากินก็ได้