รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 610

“เก็บของแล้วไปกับผม” เจียนจือเพ่ยพูดทิ้งท้ายหนึ่งประโยคและเดินออกไป

“ให้ฉันได้พักสักสองวันไม่ได้เลยหรือไง!” เยี่ยวานวานตะโกนตามหลังไป

“ไม่ได้” เสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้นมา

เยี่ยวานวานสูดหายใจเข้าลึกๆ ดูท่าเธอคงต้องพยายามหนักเพื่อให้ได้ใจของหนุ่มคนนี้มาแล้วหละ

ตอนนี้เธอยังไม่มีวิธีอะไรที่ดีกว่านี้ อย่างน้อยทำให้เขาโกรธน้องลงก่อน

เยี่ยวานวานกลับไปที่ห้องและนำกระเป๋าเดินทางที่ยังไม่ได้เก็บให้ดีใบนั้นออกมาอีกครั้ง จากนั้นก็พูดกับพ่อแม่ “พ่อ แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้หนูต้องไปต่างประเทศ พวกท่านดูแลตัวเองกันด้วยนะ รอวันที่หนูกลับมา”

“วานวาน ลูกจะไปอีกแล้วหรือ ลูกจะไปไหน” หลี่ซวงดึงลูกสาวไว้และถามด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

“แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ”

“คนแซ่เจียนคนนั้นจะให้ลูกรับผิดชอบ ให้ลูกไปที่นั่นหรือ” เยี่ยกั๋วเหาก็กังวลเช่นกัน

“ไม่ใช่ค่ะ คุณชายเจียนคนนี้ไม่เลวเลย เขาบอกว่าอยากจะไปหาของที่ที่หนูทำหายด้วยกัน พ่อกับแม่รอหนูที่บ้านก็พอแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะหาเจอก็ได้” เยี่ยวานวานกระซิบบอกเบาๆ

เมื่อพ่อกับแม่ได้ยินแบบนั้นก็สบายใจขึ้น หวังว่าเธอจะสามารถหากลับมาได้ แบบนี้คุณชายเจียนคนนั้นจะได้หายโกรธ

เยี่ยวานวานถือกระเป๋าเดินทางเดินออกไป เมื่อพ่อกับแม่เห็นเธอขึ้นรถไป ในใจก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี

ตอนนี้ ในห้องเก็บของใต้บันได จี้กำลังฉายแสงแห่งความน้อยใจออกมา ทั้งๆ ที่เจ้าของเพิ่งจะมาที่นี่แต่ก็ทิ้งมันไว้และจากไปแล้ว

ตั้งแต่ที่เยี่ยวานวานรู้ข่าวของพ่อจนถึงตอนนี้ เป็นเวลาเกือบสามสิบชั่วโมงแล้วที่เธอไม่ได้นอนเลย หลังจากขึ้นรถ เธอก็รู้สึกง่วงมากจนเผลอหลับไป

เมื่อถึงด้านนอกของบาร์ ที่นี่ได้กลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจียนจือเพ่ยไปแล้ว ชั้นบนมีห้องหนึ่งถูกตกแต่งเป็นห้องนอนหลักที่หรูหราเอาไว้ให้เขาใช้

บอดี้การ์ดลงจากรถและเปิดประตูด้านหลัง ก็เห็นหญิงสาวที่นอนหลับสนิท จึงหันไปพูดกับชายหนุ่มที่เพิ่งลงมาจากรถอีกคันหนึ่ง “คุณชายครับ เธอหลับไปแล้วครับ”