รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 609

เยี่ยวานวานรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างทันที รอจนอีกฝ่ายไม่พูดอะไรแล้วเธอจึงพูดขึ้นมา “คุณอยากหรือไม่อยากได้กันแน่ ถ้าอยากได้ก็ให้เวลาฉันหน่อย”

“คุณเอาวางไว้ที่ไหน ผมจะส่งคนไปเอา”

“ไม่ได้ ฉันกลัวว่าถ้าคุณได้ของไปแล้วจะลงมือกับพ่อแม่ฉันอีก ดังนั้นภายในหนึ่งปีนี้ฉันจะไม่ให้คุณ” เยี่ยวานวานพูดไปอย่างไม่กลัวตาย

“คุณ...คุณหมายความว่าหนึ่งปีหลังจากนี้ผมถึงจะได้คืนหรือ” ปลายสายกัดฟันถามขึ้นมา

“ใช่ คุณต้องอดทนหน่อย” เยี่ยวานวานตอบกลับไป

ในขณะนั้นเอง เยี่ยวานวานก็ได้ยินเสียงรถดังขึ้น และปลายสายก็วางสายไป

ไม่นานเยี่ยวานวานก็เห็นเจียนจือเพ่ยในห้องโถง ทั้งๆ ที่บ้านเธอใหญ่ขนาดนี้ แต่พาชายหนุ่มคนนี้เข้ามา ราวกับว่าอากาศถูกแช่แข็ง และรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาเล็กน้อย เยี่ยกั๋วเหากับภรรยากลัวเขาขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณชายเจียน เชิญนั่ง เชิญดื่มชาก่อนครับ” เยี่ยกั๋วเหาปรนนิบัติเขาอย่างดี ปฏิบัติราวกับเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติ

สายตาเย็นยะเยือกของเจียนจือเพ่ยพุ่งตรงไปที่เยี่ยวานวาน “พวกเราคุยกันตามลำพังหน่อย”

เยี่ยวานวานชี้ไปที่ห้องหนังสือของพ่อ “ไปที่ห้องหนังสือเถอะ!”

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินตามกันเข้าไป เยี่ยกั๋วเหาและภรรยาร้อนใจมาก ชายหนุ่มคนนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่ไม่ควรเข้าไปหาเรื่อง ลูกจะคุยกับเขาดีๆ ได้หรือ แล้วเขาจะทำร้ายเธอไหม

ภายในห้องหลังสือ เยี่ยวานวานล็อคประตูและมองไปที่ชายหนุ่ม พร้อมกับพูดขึ้น “คุณเจียนคะ ข้อเสนอเมื่อสักครู่นี้คุณตกลงไหมคะ”

“ไม่ตกลง” เจียนจือเพ่ยกัดฟัน สายตาเย็นยะเยือก “ผมต้องการที่จะเห็นสร้อยคอของผมเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้ฉันจะไม่ให้คุณหรอกค่ะ” เยี่ยวานวานกอดอกมองไปที่เขา พร้อมกับคิดหาวิธีในหัวไปด้วยอย่างรวดเร็ว

เธอเข้าใจดีว่าคงจะหาสร้อยของเขากลับมาไม่ได้แล้ว ของล้ำค่าที่สวยขนาดนั้น ไม่ว่าใครเห็นก็คงจะเก็บไป ถ้าไม่ไปตกอยู่ในตลาดมือสองก็คงจะถูกนำไปเก็บไว้

แต่ตอนนี้จะทำให้ชายคนนี้ใจเย็นลงอย่างไรดีล่ะ