รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 626

เดิมทีซ่งโหย่วอยากใช้โอกาสนี้พูดคุยกับหนุ่มหล่อชั้นนําคนนี้ แต่ไม่อยากให้บรรยากาศเย็นชาของเขาทําให้เธอกลัว 

และเธอกลับสังเกตเห็นว่าสายตาของชายคนนี้จ้องมองหญิงสาวในชุดสีแดงคนนั้นตลอดเวลา ด้วยสายตาที่ซับซ้อนและคาดเดาไม่ได้ 

ตอนนั้นเองที่เขายืนขึ้นและเดินไปที่หญิงสาว เมื่อเห็นมือของเยี่ยวานวานกําลังจะวางลงบนฝ่ามือของสรจุนเจี๋ยแล้ว ทันใดนั้น มือของเธอที่เอื้อมไปครึ่งหนึ่งถูกเงื้อมมือใหญ่จับและเสียงผู้ชายที่เย็นชาก็ตกลงมา "ฉันคือคู่เต้นรำของเธอ" 

เยี่ยวานวานงงจนหันมา เจียนจือเพ่ย?เป็นเขาได้ยังไง?

สีจุนเจี๋ยตกใจทันที กระต่ายขาวตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือถูกปล้นไปแล้วแต่ในใจยังไม่ยอมรับ ไม่สู้เท่ากับยอมแพ้

"คุณครับผมฟังแต่วานวานเท่านั้น คุณเองก็ดูเหมือนไม่ใช่แฟนของเธอ เธอก็สัญญาแล้วด้วยว่าจะเต้นรํากับผม"สีจุนเจี๋ยพูดและรักษาความสง่างามของสุภาพบุรุษ 

"ใช่ ฉันไม่ใช่แฟนของเธอจริง ๆ ฉันเป็นเจ้านายของเธอ เธอเป็นแม่บ้านของฉัน" เจียนจือเพ่ยยิ้ม มืออีกข้างกอดเอวของเยี่ยวานวาน และแสดงท่วงท่าการเต้นรำ 

หน้าของเยี่ยวานวานขึ้นสีแดงเล็กน้อยแล้วตาบ้านี่อย่าบอกว่าเธอเป็นแม่บ้านในที่สาธารณะจะได้ไหม มันน่าอายมาก 

สีจุนเจี๋ยมองที่เยี่ยวานวานทันที และร้องเสียงอย่างฮีโร่ทันที "วานวาน เขาข่มขู่คุณหรือเปล่า ไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องคุณเอง คุณแค่บอกผมมาว่าเขาทําอะไรกับคุณ” เยี่ยวานวานไม่อยากให้สีจุนเจี๋ยออกหน้าแทนเธอในเวลานี้จริง ๆ เธอยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "รุ่นพี่คะ ขอบคุณนะคะ ฉันสัญญาว่าจะเป็นแม่บ้านของเขาหนึ่งปีจริง ๆ เรา..." 

คําพูดของเธอยังพูดไม่จบ จู่ ๆ มือที่เอวก็กระตุกขึ้น ทันใดนั้นเธอก็เซเข้าไปในอ้อมแขนของเเจียนจือเพ่ยและร่างกายของทั้งสองก็แนบกันอย่างใกล้ชิด 

ใจของเยี่ยวานวานเต้นแรงขึ้น จมูกได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไม้สน สะอาดและเย็น ช่างดึงดูดคนมาก

"จะเต้นก็ตั้งใจเต้น" เจียนจือเพ่ยเตือนอีกประโยคหนึ่ง ตามมาด้วยการผลักทันที มืออีกข้างยกสูงขึ้นเยี่ยวานวานเหมือนตุ๊กตามนุษย์ ถูกแรงของเขาหมุนไปทางซ้ายและขวาในที่เดิม และล้มลงในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้อีกครั้ง 

วินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็โน้มตัว 

ใบหน้าทั้งสองใกล้กันจนจะเป็นคนคนเดียวกันอยู่แล้ว ฟน้าของเยี่ยวานวานแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาเป็นผู้สูงศักดิ์ไม่ใช่หรอ เขาไม่สนใจผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอไม่ใช่เหรอ 

นี่จะก่อเรื่องอะไรอีก