รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 645

เพราะงั้นถึงแม้ว่าในอนาคตเธอจะมีชื่อเสียงในทางลบก็ตามแต่เธอเต็มใจที่จะแบกรับความอับอายทั้งหมดที่มีต่อสีจิ่วเฉิน

ใครจะรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาในต่างประเทศเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน เธอคอยตามสืบเรื่องของเขาและทุกครั้งที่เธอเห็นข่าวของเขาในแวดวงทางการค้าก็ยิ่งทำให้เธอมีความสุขมากขึ้นไปอีก

ในตอนเย็น ขณะที่ตกกลางคืนงานเลี้ยงกลางคืนก็เริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้นถังจือซย่าสวมกระโปรงนางเงือกสีขาวรัดรูปที่โชว์รูปร่างที่สง่างามและมีเสน่ห์ของเธอ ในงานเลี้ยงสีจิ่วเฉินไม่ปล่อยให้เธอไปชนแก้วอวยพรอีกแล้ว แต่เขากลับเดินไปที่โต๊ะหลายๆโต๊ะ พูดคุยกับแขก ผู้ถือหุ้นรายใหญ่หลายคน คนใหญ่คนโตตระกูลสีอีกสองสามคนก็นั่งอยู่ข้างๆ เขา

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นและสบตากับเยี่ยวานวานทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มเธอทั้งสองรู้สึกดีต่อกัน

สีสือเหยาไม่ได้หิวมากนัก ในขณะที่คุยกับรุ่นน้องข้างๆ สายตาของเธอจับจ้องไปที่สีจิ่วเฉินซึ่งอยู่ไม่ไกลอยู่เป็นระยะๆ คืนนี้ เขาสวมสูทสีดำที่เย็บปักอย่างละเอียด เมื่อเขานั่งอยู่ข้างๆพวกผู้ชายที่มีอายุพวกนั้นเขาดูมีความสุขุมซึ่งไม่เข้ากับอายุของเขาซะเลย

แต่คืนนี้กลับกลายเป็นว่าใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วรอยยิ้มของเขานั้นก็ทำให้คนอื่นๆใจเต้นแรงมากเหมือนกัน

เธอมองไปเจ้าสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถังจือซย่า เธอกำลังคุยกับนายหญิงใหญ่สีและตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก ในขณะที่นายหญิงใหญ่สีกำลังคุยกับเธอ แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความสุข

สีสือเหยาคิดว่าบางทีพ่อของเธออาจจะพูดถูก เป็นเพราะแม่ของถังจือซย่าช่วยชีวิตสีจิ่วเฉินไว้เธอเลยเสียชีวิต นายหญิงใหญ่สีเลยต้องยกตำแหน่งตรงนี้ให้กับผู้หญิงคนนี้

ในขณะนี้สีจิ่วเฉินลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ สีสือเหยาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและแสร้งทำเป็นโทรออกด้วย

“พวกเธอกินข้าวกันไปก่อนนะ ฉันจะคุยโทรศัพท์ก่อน” สีสือเหยาพูดกับรุ่นน้องที่อยู่ข้างๆ แล้วเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูที่สีจิ่วเฉินออกไป

สวนในตอนกลางคืนก็สวยงามมาก บวกกับวิวทะเลที่อยู่ไกลออกไป เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การชมวิวทิวทัศน์เป็นอย่างมาก

หลังจากที่สีจิ่วเฉินรับโทรศัพท์สักพักเขาก็หันหลังกลับเพื่อที่เข้าไปข้างใน

เขาคาดไม่ถึงว่าตัวเองเกือบชนกับใครคนหนึ่งเข้าให้ เขาถอยหลังอย่างเร็ว เขาเห็นสีสือเหยาเขาเลยทักทายเธอ “เอ้า สีสือเหยานี่เอง”

“ฉันขอโทษนะจิ่วเฉิน ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณตกใจ ฉันจะออกไปคุยโทรศัพท์หน่อย่ะ” สีสือเหยาพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นอะไร”