รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 647

“ต่อไปผมจะดูแลผู้จัดการซ่งเองคุณไม่ต้องห่วงมากเกินไปหรอกและไม่จำเป็นต้องพบเขาตลอดเวลา” สีจิ่วเฉิน พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ถังจือซย่ากระพริบตาแล้วพูดว่า “เขาไปไหนแล้วล่ะ!” ฉันอยากจะชวนเขาออกไปทานอาหารเย็นด้วยกัน”

สีจิ่วเฉินกอดเอวของเธอไว้แน่นเหมือนกับว่าเขารำคาญแต่ไม่กล้าพูด

ถังจือซย่าหัวเราะราวกับว่าเธอทำสำเร็จ แล้วเอาแขนโอบรอบคอของเขาทันทีแล้วถามว่า “คุณหึงฉันเหรอ”

สีจิ่วเฉินจับหัวของเธอแล้วกดเธอลงบนแขนของเขาแล้วเขายอมรับว่า “ใช่ผมหึง ผมไม่สบายใจเลยเวลาที่คุณยิ้มให้เขาในห้องจัดเลี้ยงเมื่อนี้”

ถังจือซย่าเสียใจที่แกล้งเขา และอีกอย่างเธอก็เป็นภรรยาของเขาแล้วในวันหน้าเธอควรจะรักษาระยะห่างและความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายคนอื่นให้ได้มากที่สุด

เธอกอดไปที่กลางอกของเขาการแล้วได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของเขาและพูดว่า “เมื่อกี้ฉันล้อเล่น! คุณไม่รู้เหรอว่าฉันรักคุณมากขนาดไหน”

“ฉันรู้” สีจิ่วเฉินลูบผมยาวสลวยของเธอ ดวงตาของเขาอ่อนโยนมากและก็ทำอะไรไม่ถูกในขณะเดียวกันผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาก็เงยหน้าขึ้น และภายใต้แสงไฟคิ้วและดวงตาของเธอก็เปื้อนด้วยความมึนเมา ซึ่งมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

เขาจับมือของถังจือซย่าอีกครั้ง และพาเธอเดินไปใต้ไฟถนนเพื่อไปยังวิลล่าสำหรับจัดงานแต่งงานของพวกเขา

“ฉันซื้อวิลล่าหลังนี้ ในอนาคตเราจะมาพักผ่อนที่นี่กันบ่อยๆ” สีจิ่วเฉินพูด

ถังจือซย่าพยักหน้า “ตกลง!”

“คืนนี้เป็นคืนแต่งงานคืนเข้าหอของเรานะ” จู่ๆ สีจิ่วเฉินก็เตือนเธอ

ถังจือซย่ายิ้มอย่างเขินอาย “แต่ฉันเหนื่อย! คุณไม่เหนื่อยเหรอ?”

สีจิ่วเฉินจะเหนื่อยได้อย่างไร? วันนี้เขามีพลังงานเยอะมาก

“คืนนี้ นายหญิงใหญ่สีไม่ได้รับอนุญาตให้บ่นว่าเหนื่อย” สีจิ่วเฉินพูดเสียงแหบๆ

ถังจือซย่ามีดวงตาที่ทั้งใหญ่และส่องประกายคู่หนึ่งและเธอก็มีเสน่ห์ของเธอที่แสดงออกถึงความน่าเอ็นดู “คุณไม่รักฉันแล้ว ฉันเหนื่อยมาก คุณยังไม่ยอมให้ฉันพักอีก”