รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 675

“กลัวอะไร ฉันหน้าด้าน” สีจิ่วเฉินไม่สนใจ เขาเต็มใจให้คนเห็นด้วยซ้ำ!

ถังจือซย่าจำใจต้องปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง แน่นอนว่าที่เขาบอกว่าเขาเป็นคนหน้าด้านนั้น จุดนี้เธอยอมรับ 

“เหนื่อยไหม อยากให้สามีช่วยนวดไหล่ทุบหลังให้เธอไหม” สีจิ่วเฉินถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ก็โอเคนะ! ฉันชอบความรู้สึกของการทำงาน” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความฮึกเหิม 

เมื่อสีจิ่วเฉินเห็นภรรยามีความสุข เขาก็มีความสุขไปด้วยเช่นกัน แล้วเขาก็ส่งเสียงพึมพำออกมาว่า “ดีแล้ว ทำงานได้ แต่อย่าเหนื่อยเกินไปล่ะ”

ถังจือซย่าย่นจมูกอย่างน่าทะเล้น “ฉันรู้หน่า! ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณกังวลเรื่องนี้หรอก”

สีจิ่วเฉินปล่อยเธอลง เขาถอยหลังไปอีกสองก้าว แล้วจากนั้นก็มองเธออย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่รุกรานเป็นอย่างมาก

ถังจือซย่าถูกเขามองจนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ราวกับว่าตัวเองเป็นงานศิลปะ “มองอะไรเนี่ย!”

มุมปากของชายคนนั้นยกขึ้นยิ้ม “เธอใส่ชุดแบบนี้แล้วทำให้ฉันมีความคิดบางอย่าง”

ถังจือซย่าถลึงตาคู่สวยใส่เล็กน้อย “คุณห้ามทำอะไรซี้ซั้วในห้องทำงานเด็ดขาดเลยนะ”

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็หัวเราะก๊ากออกมา “ทำในห้องทำงานไม่ได้ งั้นกลับถึงบ้านฉันก็ทำอะไรซี้ซั้วได้แล้วใช่ไหม”

ถังจือซย่าพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง ทำได้แค่ส่งสายตาที่ทั้งเขินอายและขุ่นเคืองให้เขา แต่เธอก็แอบดีใจที่ได้รับคำชมจากเขาเช่นกัน

“ไว้ตอนกลางคืนค่อยคุยกัน”

ถังจือซย่าตอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา

“ซ่งอวี้มาหาคุณเหรอ” สีจิ่วเฉินลากเก้าอี้ออกมา ขาเรียวยาวของเขาไขว้ทับกันอย่างงดงามมีสง่า

ตอนนี้ถังจือซย่าถึงได้รับรู้ถึงจุดประสงค์ที่ผู้ชายคนนี้มาหาเธอ คงไม่ใช่เพราะหึงหรอกใช่ไหม!

เขาเป็นบริษัทผลิตความหึงรึเปล่าเนี่ย

“อืม เราคุยกันแล้ว” ถังจือซย่าตอบตามความเป็นจริง

ดวงตาคู่ใสของสีจิ่วเฉินมีความหึงหวงปรากฎขึ้นมาอย่างที่คาดเอาไว้จริงๆ “คุยอะไรกัน”

“เขาอยากให้ฉันช่วยให้น้องสาวของเขาได้เป็นพรีเซนเตอร์ แล้วฉันก็ตอบตกลงไป”

สีจิ่วเฉินกระพริบตา “อืม”

ภาพข้างในไม่เหมาะสำหรับเด็ก!

ตอนที่ถังจือซย่าผลักชายคนนั้นออก ชายคนนั้นก็มีสายตาที่พึงพอใจ แล้วจากน้้นเขาก็จากไป

เมื่อหลี่เสี่ยวซินเดินเข้ามาถังจือซย่าก็เม้มปากและยิ้มเล็กน้อย “อย่าพูดเรื่องเมื่อกี้ออกมานะ”

แน่นอนว่าหลี่เสี่ยวซินก็ต้องไม่กล้าพูดอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าประธานถังในสายตาของเธอจะทำตัวสบายๆ ขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนแล้วสินะ!

“ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ ประธานถังวางใจได้เลย” หลี่เสี่ยวซินตอบอย่างจริงจัง

ณ โรงพยาบาล

เยี่ยวานวานออกไปซื้อผลไม้มาให้พ่อ ทันทีที่เธอมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินคำพูดของพ่อที่พูดออกมาอย่างรีบร้อนจากข้างในประตูที่ไม่เคยปิดสนิท “อย่าบอกเรื่องนี้กับวานวานนะ ผมไม่อยากให้ลูกต้องมาแบกรับความกดดัน”

“แต่ธนาคารทวงมาเรื่อยๆ แล้วนะ ถ้ายังจ่ายหนี้ไม่ได้อีก คุณก็ต้องเข้าคุก เราจะต้องคิดหาวิธีให้ได้!” แม่เยี่ยถอนหายใจ

“ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำเถอะ! ถ้าต้องปล่อยให้ผมเข้าคุกจริงๆ ผมก็ต้องเข้าไปอยู่สองปี” เยี่ยกั๋วเหาพูด

“งั้นถ้าไม่สำเร็จ แล้วคุณต้องเข้าคุก ฉันจะทำยังไง ตระกูลอวี้ชอบวานวานของเรา และยินดีที่จะใช้หนี้แทนคุณ ถ้าไม่อย่างนั้นเราให้วานวาน...”