รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 700

เยี่ยวานวานลุกขึ้นนั่งพร้อมหันไปถามคุณพยาบาลว่า “ขอโทษนะคะ เมื่อคืนเขาอยู่ข้างๆ ฉันตลอดเลยเหรอคะ”

คุณพยาบาลคือคนที่เข้าเวรตอนกลางคืน ดังนั้น เธอจะต้องรู้แน่นอนว่าเมื่อคืนนี้ใครอยู่ข้างเตียงของเธอ

“ใช่ค่ะ ฉันก็เลยคิดว่าเขาเป็นแฟนของคุณน่ะค่ะ” คุณพยาบาลพูดกลั้วหัวเราะ

เยี่ยวานวานมองไปที่เก้าอี้ตรงขอบเตียง แววตาฉายแววทุกข์ใจที่ปล่อยให้เขาต้องมานอนเฝ้าเธอทั้งคืน

และในตอนนี้ก็มีเสียงฝีเท้าอยู่ที่หน้าประตู ก่อนเจียนจือเพ่ยจะเข้ามาพร้อมกับถุงใส่กล่องอาหารที่อยู่ในมือ มันเป็นอาหารเช้าจากห้องอาหารสุดหรูที่บอดี้การ์ดของเขามาส่งให้โดยเฉพาะ

“ตื่นแล้วเหรอ ทานอะไรสักหน่อยสิ” เจียนจือเพ่ยพูดจบเขาก็เปิดกล่องขนมพร้อมยื่นส้อมให้กับเธอ

“ขอบคุณมากๆ นะคะ คุณท่านเจียน” เยี่ยวานวานขอบคุณเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

มือของเจียนจือเพ่ยทาบลงบนหน้าผากของเธอโดยอัตโนมัติ เหมือนกับว่าเมื่อคืนเขาจะทำสิ่งนี้ไปหลายครั้ง ดังนั้นมันจึงไหลไปตามสัญชาตญาณ

เมื่อฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นทาบทามลงมา เยี่ยวานวานก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ซึมลึกตรงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ เธอกระพริบตาปริบๆ รอให้เขาวัดอุณหภูมิร่างกายจนเสร็จ เยี่ยวานวานหลุบตาต่ำลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเธอกับชายคนนี้จะทะลุไปอีกมิติหนึ่งภายในชั่วข้ามคืนอย่างไรอย่างนั้น

“เดี๋ยวทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันจะให้บอดี้การ์ดพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน” เจียนจือเพ่ยเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตาคู่นั้นที่เคยลึกล้ำและใสสะอาด ตอนนี้กลับแดงก่ำ ทั้งร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าชนิดที่สามารถมองเห็นชัดได้ด้วยตาเปล่า

“คุณให้บอดี้การ์ดพาคุณกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรให้คนขับรถของพ่อมารับเอง” เยี่ยวานวานหันไปพูดกับเขาอย่างห่วงใย

เจียนจือเพ่ยพยักหน้ารับ “ก็ได้ โทรสิ!”

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนขับรถจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง เจียนจือเพ่ยก็ไม่ได้รีบกลับในทันที เยี่ยวานวานกินขนมไปหนึ่งคำ สัมผัสแรกช่างเหนียวนุ่ม แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของผลไม้อีกด้วย

เยี่ยวานวานที่เพิ่งจะกินคำแรกเสร็จก็หันไปมองชายหนุ่มทันที “คุณก็ยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ”

“ฉันไม่หิวน่ะ” เจียนจือเพ่ยอธิบาย

เยี่ยวานวานรีบเอาขนมที่กินไปก่อนหน้านี้ใส่ปาก ก่อนจะจิ้มขนมอีกชิ้นหนึ่งขึ้นมายื่นให้ชายหนุ่ม “อร่อยมากๆ เลยนะ คุณลองชิมดูสิ”