รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 699

สายตานี้ทำให้รูม่านตาของเธอขยายออกเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าเขานั่งรถออกไปแล้วหรอกเหรอ?

แล้วทำไมเขาถึงกลับมาหาเธอล่ะ

“เธอเป็นอะไรไป” เจียนจือเพ่ยถามเสียงต่ำ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงก่ำ เขาจึงตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ฝ่ามือหนาจึงวางลงบนหน้าผากของเธอ

ความรู้สึกร้อนผ่าวทำใจของเขากระตุกวูบ เขาดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พร้อมสบถขึ้นมาในเวลาเดียวกัน “นี่เธอโง่หรือไง”

เยี่ยวานวานนั้นโดนต่อว่า แต่ทำไมถึงรู้สึกหวานซึ้งอยู่ในใจกันล่ะ

“ก็ฉันไม่อยากรบกวนพวกคุณ”

ในวินาทีต่อมา เจียนจือเพ่ยอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว พร้อมรีบเดินตรงไปยังรถลุยป่าอย่างรวดเร็ว

เฉียวเสวี่ยเม่ยที่กำลังมองผ่านกระจกมองหลัง เล็บทั้งหมดนั้นก็จิกลงบนเบาะหนังแท้ของรถจนแทบจะทะลุ เยี่ยวานวานใช้กลอุบายอะไรถึงทำให้เจียนจือเพ่ยต้องกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอีกแล้วล่ะ?

ประตูรถเปิดออก เจียนจือเพ่ยก็พูดกับเฉียวเสวี่ยเม่ยว่า “เธอไปนั่งข้างคนขับ”

“ทำไมล่ะ”

“เธอไม่สบาย พวกเราต้องไปโรงพยาบาล” เจียนจือเพ่ยพูดเสียงต่ำ

เฉียวเสวี่ยเม่ยกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชังอยู่ภายในใจ เยี่ยวานวานป่วย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอกันล่ะ? ทำไมจะต้องบังคับให้เธอเปลี่ยนตำแหน่งด้วย

แต่ด้วยคำพูดของเจียนจือเพ่ยที่มีความรู้สึกน่าเกรงขามนั้น เธอจึงทำได้เพียงย้ายที่ไปนั่งตรงที่ข้างคนขับ เมื่อหันกลับไปก็เห็นว่าเจียนจือเพ่ยกำลังโอบเยี่ยวานวานไว้ ราวกับว่าเธอนั้นมีความสำคัญมากแค่ไหน

บอดี้การ์ดค้นหาโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงพร้อมมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลนั้นโดยทันที

ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล เยี่ยวานวานถูกเจียนจือเพ่ยอุ้มเข้ามา ไข้เธอสูงขึ้นอย่างเฉียบพัน อุณหภูมิร่างกายพุ่งสูงถึงสี่สิบองศา

แพทย์จึงใช้มาตรการฉุกเฉินเพื่อลดไข้ในทันที บนเตียงผู้ป่วย เยี่ยวานวานมีสายน้ำเกลือแขวนอยู่ ผิวหนังอันบอบบางถูกแผดเผาจนแห้งกร้านและแดงระเรื่อ

เฉียวเสวี่ยเม่ยนั้นรออยู่ในรถ แต่กลับยิ่งรอนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกรำคาญใจมากขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะอยากให้ตนเองป่วยขึ้นมาอย่างกะทันหันและทำให้เจียนจือเพ่ยต้องรู้สึกทรมาณใจเพราะเธอบ้าง

และในขณะนั้นเอง บอดี้การ์ดกลับมาที่รถพร้อมบอกกับเธอว่า “คุณชายให้ผมพาคุณไปส่งที่บ้านก่อนครับ”

“ว่ายังไงนะ นี่เขาต้องอยู่ดูแลเธอเหรอ สาวใช้ต่ำต้อยอย่างเยี่ยวานวานมีสิทธิ์อะไรที่จะต้องให้พี่เจียนของฉันไปดูแล” เฉียวเสวี่ยเม่ยก่นด่าออกมาด้วยความโกรธ