มือของเธอโอบรอบคอของเขาโดยอัตโนมัติ ในใจของเยี่ยวานวานนั้นไม่รู้เลยว่ารู้สึกดีกับชายคนนี้ไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่
เป็นตอนที่เขาไปช่วยเธออย่างไม่ยั้งคิดที่ชายหาดครั้งที่แล้ว หรือว่าจะเป็นบนภูเขาตอนที่เขาเกลือกกลิ้งตามเนินเขาไปกับเธอเมื่อครั้งล่าสุด หรือไม่ก็ตอนที่เขาใช้หนี้พันล้านแทนพ่อ...
นอกจากคนในครอบครัวแล้ว ก็ไม่เคยมีชายคนไหนจ่ายเงินให้เธอมากขนาดนี้มาก่อน
จูบนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เยี่ยวานวานมีความรู้สึกสับสนวุ่นวายราวกับรถที่ไม่สามารถควบคุมได้ ชายผู้นี้อันตรายจนทำให้เธอรู้สึกว่าเหมือนจะถูกเขากลืนกินได้ทุกเมื่อ
ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความกลัวของเธอจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ดวงตาดำเข้มราวกับหมึกและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาถูกควบคุม ร่างกายของเขาร้อนรุ่มกว่าการโดนเผาด้วยเปลวเพลิง จึงทำให้เขารู้สึกเหมือนคนเสียสติไป
ยิ่งลองหยั่งเชิงอิทธิพลของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อเขามากเท่าไหร่ เจียนจือเพ่ยก็ยิ่งตกใจจนพูดไม่ออกมากเท่านั้น ในขณะเดียวกัน เขาเองก็ไม่อยากที่จะทำผิดอะไร
และในขณะที่กำลังอยู่ในบรรยากาศที่ชวนน่าอึดอัดอยู่นั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
เจียนจือเพ่ยเดาว่าน่าจะเป็นบอดี้การ์ดของเขาที่เอาเสื้อผ้ามาให้ เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมเปิดประตู และข้างนอกนั่นก็คือหนึ่งในบอดี้การ์ดของเขาเอง แต่ในขณะเดียวกันก็มีเสียงส้นสูงดังขึ้นมาจากด้านหลังของบอดี้การ์ด เป็นเฉียวเสวี่ยเม่ยที่เดินก้าวพรวดพราดเข้ามา
เมื่อเธอเห็นชายหญิงที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ภายในห้อง สายตาของเธอก็เบนไปอาฆาตเยี่ยวานวานทันที ความหึงหวงทำให้ร่างของเธอนั้นสั่นขึ้นมาเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้ลักพาตัวเจียนจือเพ่ยมาลักลอบเปิดห้องในโรงแรมเลยงั้นเหรอ?
“เสวี่ยเม่ย? เธอมาได้ยังไง” เจียนจือเพ่ยพูดพลางมองไปที่บอดี้การ์ดด้วยสายตาคาดโทษ
บอดี้การ์ดรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที เขาเองก็ไม่มีทางเลือก เฉียวเสวี่ยเม่ยยืนกรานที่จะตามมาด้วย เขาจึงหมดหนทางที่จะปฏิเสธ
เยี่ยวานวานสัมผัสได้ถึงสายตาของเฉียวเสวี่ยเม่ยก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเข้าใจผิด
อีกทั้งยังเป็นการเข้าใจผิดที่ใหญ่หลวงด้วย!
“ออกไปซะ เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” เจียนจือเพ่ยหันไปสั่งเฉียวเสวี่ยเม่ยด้วยโทนเสียงต่ำ
เฉียวเสวี่ยเม่ยวาดสายตาไปมองเยี่ยวานวานอย่างคับแค้นใจ ก่อนเธอจะเดินออกไป ออกไปด้วยความโกรธแค้นและหึงหวงที่เต็มเปี่ยม
เยี่ยวานวานเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงของเธอ แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังเอามาให้เธอด้วย เธอคิดในใจว่า นี่อาจจะเป็นคนรับใช้ของเฉียวเสวี่ยเม่ยเตรียมมาให้ก็ได้
เมื่อเปิดประตูห้อง คนกลุ่มหนึ่งก็กลับไปยังวิลล่า
เยี่ยวานวานนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ เฉียวเสวี่ยเม่ยนั่งตรงเบาะหลังกับเจียนจือเพ่ย บรรยากาศเงียบสงัดจนน่าอึดอัด
ทันใดนั้นรถก็เบรกอย่างกะทันหัน ร่างของเฉียวเสี่ยเม่ยก็ตกลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเจียนจือเพ่ยอย่างจงใจ “อุ๊ย!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...