รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 698

มือของเธอโอบรอบคอของเขาโดยอัตโนมัติ ในใจของเยี่ยวานวานนั้นไม่รู้เลยว่ารู้สึกดีกับชายคนนี้ไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่

เป็นตอนที่เขาไปช่วยเธออย่างไม่ยั้งคิดที่ชายหาดครั้งที่แล้ว หรือว่าจะเป็นบนภูเขาตอนที่เขาเกลือกกลิ้งตามเนินเขาไปกับเธอเมื่อครั้งล่าสุด หรือไม่ก็ตอนที่เขาใช้หนี้พันล้านแทนพ่อ...

นอกจากคนในครอบครัวแล้ว ก็ไม่เคยมีชายคนไหนจ่ายเงินให้เธอมากขนาดนี้มาก่อน

จูบนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เยี่ยวานวานมีความรู้สึกสับสนวุ่นวายราวกับรถที่ไม่สามารถควบคุมได้ ชายผู้นี้อันตรายจนทำให้เธอรู้สึกว่าเหมือนจะถูกเขากลืนกินได้ทุกเมื่อ

ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความกลัวของเธอจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ดวงตาดำเข้มราวกับหมึกและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาถูกควบคุม ร่างกายของเขาร้อนรุ่มกว่าการโดนเผาด้วยเปลวเพลิง จึงทำให้เขารู้สึกเหมือนคนเสียสติไป

ยิ่งลองหยั่งเชิงอิทธิพลของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อเขามากเท่าไหร่ เจียนจือเพ่ยก็ยิ่งตกใจจนพูดไม่ออกมากเท่านั้น ในขณะเดียวกัน เขาเองก็ไม่อยากที่จะทำผิดอะไร

และในขณะที่กำลังอยู่ในบรรยากาศที่ชวนน่าอึดอัดอยู่นั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เจียนจือเพ่ยเดาว่าน่าจะเป็นบอดี้การ์ดของเขาที่เอาเสื้อผ้ามาให้ เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมเปิดประตู และข้างนอกนั่นก็คือหนึ่งในบอดี้การ์ดของเขาเอง แต่ในขณะเดียวกันก็มีเสียงส้นสูงดังขึ้นมาจากด้านหลังของบอดี้การ์ด เป็นเฉียวเสวี่ยเม่ยที่เดินก้าวพรวดพราดเข้ามา

เมื่อเธอเห็นชายหญิงที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ภายในห้อง สายตาของเธอก็เบนไปอาฆาตเยี่ยวานวานทันที ความหึงหวงทำให้ร่างของเธอนั้นสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ลักพาตัวเจียนจือเพ่ยมาลักลอบเปิดห้องในโรงแรมเลยงั้นเหรอ?

“เสวี่ยเม่ย? เธอมาได้ยังไง” เจียนจือเพ่ยพูดพลางมองไปที่บอดี้การ์ดด้วยสายตาคาดโทษ

บอดี้การ์ดรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที เขาเองก็ไม่มีทางเลือก เฉียวเสวี่ยเม่ยยืนกรานที่จะตามมาด้วย เขาจึงหมดหนทางที่จะปฏิเสธ

เยี่ยวานวานสัมผัสได้ถึงสายตาของเฉียวเสวี่ยเม่ยก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเข้าใจผิด

อีกทั้งยังเป็นการเข้าใจผิดที่ใหญ่หลวงด้วย!

“ออกไปซะ เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” เจียนจือเพ่ยหันไปสั่งเฉียวเสวี่ยเม่ยด้วยโทนเสียงต่ำ

เฉียวเสวี่ยเม่ยวาดสายตาไปมองเยี่ยวานวานอย่างคับแค้นใจ ก่อนเธอจะเดินออกไป ออกไปด้วยความโกรธแค้นและหึงหวงที่เต็มเปี่ยม

เยี่ยวานวานเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงของเธอ แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังเอามาให้เธอด้วย เธอคิดในใจว่า นี่อาจจะเป็นคนรับใช้ของเฉียวเสวี่ยเม่ยเตรียมมาให้ก็ได้

เมื่อเปิดประตูห้อง คนกลุ่มหนึ่งก็กลับไปยังวิลล่า

เยี่ยวานวานนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ เฉียวเสวี่ยเม่ยนั่งตรงเบาะหลังกับเจียนจือเพ่ย บรรยากาศเงียบสงัดจนน่าอึดอัด

ทันใดนั้นรถก็เบรกอย่างกะทันหัน ร่างของเฉียวเสี่ยเม่ยก็ตกลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเจียนจือเพ่ยอย่างจงใจ “อุ๊ย!”