รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 712

ดวงตาที่สวยงามของเยี่ยวานวานหรี่ลงเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ยอมรับความผิดเหรอ นี่คือครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เคยได้ยินมาเลย!

“ครอบครัวของฉันไม่ต้องการให้คุณชดใช้” เยี่ยวานวานพูดจบ ก็กำหูแก้ว กัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า “ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกความจริง เพราะฉันโกหกคุณ”

เจียนจือเพ่ยขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ “เรื่องอะไร”

เยี่ยวานวานสูดลมหายใจลึกๆ จับจ้องไปที่ผู้ชายตรงข้ามอย่างแน่นิ่ง “ฉันทำสมบัติครอบครัวของคุณหาย และไม่มีวันเอากลับคืนมาได้”

เจียนจือเพ่ยอึ้งไปสองสามวินาที

เยี่ยวานวานก้มหน้าลง รอให้ความโกรธของเขาปะทุ เธอก็จะพร้อมที่จะรับมือกับความโกรธของเขาเช่นกัน

“หายยังไง” กลับไม่คิดว่า อีกฝ่ายจะถามเธออย่างสงบ

เยี่ยวานวานเงยหน้าอย่างประหลาดใจ “คุณไม่ด่าฉันเหรอ”

เจียนจือเพ่ยเม้มริมฝีปาก “คุณหวังให้ผมด่าคุณเหรอ”

“ฉันคิดว่าคุณจะด่าฉันซะอีก สุดท้ายแล้วนั่นก็คือสมบัติครอบครัวของคุณ ที่มีค่ามหาศาล” เยี่ยวานวานกระพริบตา “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำมันหาย วันนั้นฉันเห็นพ่อฉันถูกจับขัง ฉันทำมันหายเพราะตื่นตระหนกลนลานระหว่างทางกลับ ตอนแรกฉันสวมไว้ที่คอตลอด”

ดวงตาของเจียนจือเพ่ยหรี่ลงทันที “คุณสวมมันไว้ที่คอตลอดเลยเหรอ”

เยี่ยวานวานได้ยิน ก็คิดว่าเขาจะเป็นคนอนามัยจัด เธอรีบขอโทษ “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจสวมใส่ และฉันรู้ว่ามันมีค่ามากๆ ฉันไม่กล้าวางมันไว้ในโรงแรม กลัวว่ามันจะหายไป ก็เลย ใส่ที่คอไว้ตลอด ซ่อนไว้ที่ใต้ปกคอเสื้อของฉันตลอด ตอนที่ฉันกลับประเทศ มันก็ยังดีๆ อยู่เลย” “ผมไม่ได้บอกว่าไม่อนุญาตให้คุณสวมมัน” เจียนจือเพ่ยพูดเสียงต่ำ และตอนที่สร้อยคอเส้นนั้นตกทอดมาอยู่ในมือของเขา นอกจากเขาสวมใส่มัน เธอคือคนที่สอง และคุณย่าเคยบอกไว้ ว่าคนที่สองที่ได้สวมมรดกตกทอดได้ จะต้องเป็นภรรยาในอนาคตของเขาเท่านั้น

ดังนั้น ผู้หญิงคนนี้เคยสวมมันเขาจึงรู้สึกตกตะลึงขนาดนี้

“ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรโกหกคุณ ฉันบอกว่าฉันจะเป็นสาวใช้เคียงข้างคุณ 1 ปี มันคือแผนรับมือชั่วคราวที่เหมาะสมของฉัน ฉันกลัวว่าคุณจับพ่อฉันเข้าคุกอีก จากนั้นฉันก็คิดว่าจะอยู่ข้างกายคุณไปก่อนหนึ่งปี จากนั้นก็...” เยี่ยวานวานพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ใบหน้าสวยงามของเธอก็แดงอย่างอดไม่ได้