รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 727

หลี่เจียผิงอึ้ง เขาหันไปมองที่เยี่ยวานวาน เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอกับเจียนจือเพ่ยจะทำเรื่องอย่างว่า

เยี่ยวานวานทำได้เพียงเล่นตามน้ำ "เจียผิง ฉันขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย"

หลี่เจียผิงรีบเอื้อมมือมาจับมือเธอ "ผมรู้ว่าตอนที่ผมอยู่ที่ต่างประเทศผมละเลยคุณ แต่จากนี้ไป ฉันจะไม่มีทางทอดทิ้งคุณไป ผมให้อภัยคุณ"

เจียนจื่อเพ่ยขมวดคิ้วแน่น คำพูดของเขาไม่สามารถกระตุ้นความโกรธของชายคนนี้ได้

"คุณเจียน ไม่ต้องพูดแล้ว คุณทำลายความสัมพันธ์ของเราไม่ได้หรอก พวกเรารักกันมากและเดือนหน้าเราก็จะหมั้นกันแล้ว" เยี่ยวานวานพูดกับเจียนจื่อเพ่ยอย่างจริงจัง แสดงมาถึงขั้นนี้แล้ว งั้นเธอก็ทำให้เขาเกลียดให้ถึงที่สุดเลยละกัน!

“คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม ผู้หญิงของคุณเคยถึงเนื้อต้องตัวกับผมมาก่อน แต่คุณก็ยังเฉยเมยอยู่งั้นเหรอ” เจียนจือเพ่ยโจมตี หลี่เจียผิงโดยว่าว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย

“ฉัน...คราวหน้าถ้าคุณกล้าแตะต้องแฟนผมอีก ผมจะไม่เกรงใจคุณแล้วนะ” หลี่เจียผิงเตือนด้วยท่าทางโกรธจัด

"ไม่เกรงใจแล้วจะทำอย่างไรเหรอ" เจียนจือเพ่ยพูดขณะที่เดินไปหาเยี่ยวานวานด้วยสายตาที่เย้ยหยันโดยอย่างบอกไม่ถูก

เยี่ยวานวานไม่ได้สังเกตว่ามีเงาของปีศาจซ้อนทับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

"ฉัน...ฉันจะ..." หลี่เจียผิงมองไปที่ร่างของเขา กล้ามเนื้อหน้าอกที่กำยำชัดเจนภายใต้เสื้อ เต็มไปด้วยพละกำลังเห็นได้ชัดว่าเจียนจื่อเพ่ยสู้เขาไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เอวของเยี่ยวานวานก็ถูกโอบด้วยแขนที่แข็งแรง คางของเธอถูกบีบไว้อย่างหยาบๆ ปกคลุมไปด้วยกลิ่นของต้นสนญี่ปุ่น ริมฝีปากบางของชายคนนั้นจูบลงมาอย่างหยาบๆ ต่อหน้าหลี่เจียผิง เขาล่วงเกินเธอ

ดวงตาที่สวยงามของเยี่ยวานวานเปิดกว้าง บนริมฝีปากเป็นลมหายใจหยาบๆ ของผู้ชาย และรอบเอวของเธอก็คือแขนที่มั่นคงเหมือนเหล็ก

"อืม..." เยี่ยวานวานแทบคลั่ง

ไม่คิดว่าว่า เจียนจือเพ่ยจะนิสัยเสียขนาดนี้ ปากอย่างใจอย่าง