รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 742

สีจิ่วเฉินถอดสูทออกและดึงแขนเสื้อออก เขาใช้ผ้าพันแผลอย่างช่ำชอง “เดี๋ยวก่อนพอเรากลับถึงเมือง เราจะส่งนายไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด”

ภายใต้ใบหน้าของบอดี้การ์ดยังคงเก็บความเจ็บปวดไว้ แต่พวกเขายังคงสะเทือนใจมาก นี่คือเหตุผลที่พวกเขาปกป้องสีจิ่วเฉินตลอดเวลาเพราะเขาเป็นเจ้านายที่อบอุ่น

เขาไม่เหมือนเจ้านายหรือนักธุรกิจคนอื่นๆ คนอื่นที่ไม่คิดถึงชีวิตและความตายของลูกน้อง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาจะปฏิบัติต่อลูกน้องเหมือนพี่น้องของตัวเอง

และยิ่งไปกว่านี้ คนกลุ่มนี้ก็เต็มใจที่จะรับใช้เขา แม้ว่าพวกเขาจะต้องสละชีวิตก็ตาม

ในขณะนี้พวกอันธพาลสองสามคนพบที่ซ่อนของสีจิ่วเฉิน และพยายามหาเขาทันที

เพื่อให้บอดี้การ์ดของเขาปลอดภัย สีจิ่วเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลุกขึ้นและล่อพวกอันธพาลไปอีกทางหนึ่ง

กระสุนสองสามนัดพุ่งผ่านเขา สีจิ่วเฉินหลบมันได้อย่างชิวๆ เมื่อเขาถึงที่สูง ปืนในมือของเขาเต็มไปด้วยกระสุน และพวกอันธพาลทั้งสี่ก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือ เขามุ่งตรงไปหาคุณชายเหยียน

สีจิ่วเฉินกลับไปที่ด้านข้างของบอดี้การ์ดที่บาดเจ็บอยู่ และหัวหน้าของบอดี้การ์ดก็เข้ามาด้วย ลูกน้องคนหนึ่งพูดกับเขาว่า “ประธานสีครับ ผมรบกวนอยากคุณให้พาเสี่ยวหลี่ออกจากตรงนี้ก่อน โบกรถข้างถนนพาเขาไปโรงพยาบาล พวกเราจะล่อคนพวกนี้ไปทางนั้น”

“ให้ฉันไปกับนาย!” สีจิ่วเฉินเสนอตัว

หัวหน้าบอดี้การ์ดถึงกับตกใจ “ไม่ได้ครับ คุณสำคัญมากเกินไป เราต้อง...”

“อย่าพูดไร้สาระ ไปกันเถอะ” สีจิ่วเฉิน ลุกขึ้นยืนเลือกทางที่ชอบและหลังจากนั้นเดินไปประมาน100 เมตรแล้วเขาก็ยิงปืนขึ้นฟ้า 2 นัด