รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 792

“นี่เป็นคำสั่งของคุณชายน่ะครับ” พ่อบ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มของเยี่ยวานวานแข็งชะงักอยู่หลายวินาที คำสั่งของเจียนจือเพ่ย? แล้วต้องการให้เธอย้ายไปที่ไหนกัน?

ไม่ใช่ว่าเธอไปรบกวนชีวิตของเขา จนต้องจัดการไล่เธอออกไปหรอกนะ

เยี่ยวานวานคิดแบบนี้ในใจ รู้สึกขมขื่นอยู่ไม่น้อย มันก็ใช่ เธอไม่มีสิทธิ์จะมาร่วมงานแต่งของเขา ดังนั้นแม้ว่าเธอจะถูกไล่กลับบ้านในตอนนี้ เธอก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่ดี

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เยี่ยวานวานเดินกะเผลกกลับเข้าไป พอพ่อบ้านเห็นเข้าอย่างนี้ จึงรีบเรียกคนรับใช้เข้ามาช่วยเหลือเธอ

ถังอี้อี้จัดการกระเป๋าเดินทางเสร็จ คนรับใช้จึงถือกระเป๋าออกมาแทนเธอ ตอนนี้เองที่พ่อบ้านเข็นรถเข็นนั่งตัวหนึ่งจากไหนไม่รู้มาให้เธอ

“คุณหนูเยี่ย นั่งรถเข็นนั่งตัวนี้ไปจะสะดวกกว่านะครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณอาพ่อบ้าน” เยี่ยวานวานรู้สึกเกรงใจจริงๆ

เธอได้นั่งรถเข็นนั่ง แถมคุณพ่อบ้านยังเป็นคนมาเข็นเธอออกจากห้องด้วยตัวเอง เข็นเคลื่อนผ่านไปทางสวนดอกไม้ เยี่ยวานวานมองไปทิศทางที่คุณพ่อบ้านกำลังเข็นไปแล้วประหลาดใจ มันคือทางไปห้องโถงหลักของวิลล่า ไม่ใช่ทางไปห้องรับรองแขกด้านข้างๆ

เธอรู้สึกแปลกใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ นี่จะเข็นเธอไปที่ไหนกันแน่

เมื่อขึ้นลิฟต์ไปจนถึงห้องห้องหนึ่งบนชั้นสี่ของวิลล่า เยี่ยวานวานยิ่งรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีก ระดับความหรูหราของที่นี่เปรียบดั่งพระราชวัง นี่มันไม่ใช่สถานที่ที่แขกอาศัยจะอยู่แล้ว แต่เป็นระดับของห้องเจ้าของบ้านต่างหากล่ะ!

ขณะที่เยี่ยวานวานมองซ้ายแลขวาอยู่ ทันใดนั้นดวงตางดงามก็หรี่ลงเล็กน้อย เธอมองเห็นคนคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา

แสงยามเย็นส่องกระทบร่างของเขา ทำให้เขาดูสูงส่งทรงเสน่ห์ราวกับเทพบุตร เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับเสื้อกั๊กลายตาราง ขาเรียวยาวนั่งไขว่ห้าง ช่างมีเสน่ห์ มีแรงดึงดูดผู้คนเสียจริงๆ

เขาจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เจียนจือเพ่ย หัวใจของเยี่ยวานวานเต้นโครมคราม ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ใดก็ตามที่เธอเห็นผู้ชายคนนี้ หัวใจของเธอจะเต้นรัวเร็วยิ่งขึ้น

เจียนจือเพ่ยลุกขึ้นยืน เดินมาตรงหน้าพ่อบ้าน และรับช่วงต่อจากพ่อบ้านเข็นเยี่ยวานวานกลับไปที่ห้อง