รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 796

เธอก็ไม่อยากกินแล้วเหมือนกัน เพราะมันแน่นตื้อในอก ความรู้สึกอยากร้องไห้อย่างไม่สามารถอธิบายได้มันมาอีกแล้ว

เธอกลับไปที่ห้อง แต่กลับไม่รู้ว่าที่ปลายสุดทางเดิน มีร่างหนึ่งยืนอยู่ในเงามืดกำลังเฝ้าดูเธอกลับไปที่ห้อง

คืนนี้ เยี่ยวานวานร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน เธอนอนไม่หลับเลย

เช้าตรู่

มีเสียงเคาะประตูห้องเธอ เยี่ยวานวานเปิดประตูออก ก็เห็นคุณนายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงยืนอยู่ที่ประตู เธอถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “มิทราบว่า คุณมีธุระอะไรเหรอคะ”

“เรามาคุยกันหน่อย” สายตาของคุณนายเฉียวจ้องเยี่ยวานวานเขม็ง ค่อนข้างจริงจัง

“คุณคือ”

“ฉันคือแม่ของเสวี่ยเม่ย” คุณนายเฉียวประกาศตัวตนของเธอออกมาตรงๆ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ และนั่งลงบนโซฟา

เยี่ยวานวานสูดหายใจเข้าลึก คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ของเฉียวเสวี่ยเม่ยจะมาหาเธอด้วยตนเอง

เธอเดินค้ำไม้เข้ามาอย่างสงบ คุณนายเฉียวขมวดคิ้ว “ขาเธอเป็นอะไร”

“ขาของฉันเป็นอะไร ฉันคิดว่าลูกสาวของคุณรู้ดีที่สุดค่ะ” เยี่ยวานวานตอบกลับอย่างใจเย็น

“อะไรนะ เธออย่ามาคิดว่าพอมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็จะมาโยนให้ลูกสาวฉันรับไปนะ ลูกสาวของฉันกำลังจะแต่งงานในวันพรุ่งนี้ แล้วฉันก็รู้ดีเรื่องในอดีตระหว่างเธอกับคุณชายเจียน ฉะนั้นฉันหวังว่าเธอจะไม่สร้างปัญหาใดๆ เพื่อมาขัดขวางความสุขของลูกสาวฉันหรอกนะ” คุณนายเฉียวอธิบายจุดประสงค์ของการมาออกมาตรงๆ

แน่นอนว่าเยี่ยวานวานก็รู้เช่นกัน เธอพยักหน้า “วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไม่รบกวนความสุขของลูกสาวคุณหรอก ฉันมาที่นี่แค่ในฐานะแขกเพื่อฉลองยินดีในงานแต่งงานเท่านั้น”

“ฉันดูบันทึกของแขกที่จะมาร่วมงาน ดูเหมือนว่าไม่มีเธออยู่ แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ฉันอาจจะขอให้ฝ่ายต้อนรับตรวจสอบสักหน่อย”