รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 795

ใจของเยี่ยวานวานอ่อนยวบลง “ขอบคุณค่ะ”

เจียนจือเพ่ยเอากระดาษที่ไว้บนโต๊ะก่อนหน้านี้ มาวางไว้ข้างตัวเธอ “อยากร้องไห้ก็ร้องเลย ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้เลย”

เยี่ยวานวานอึ้งไปหลายวินาที เธอดูการกระทำของเขาอย่างละเอียด จู่ๆ เธอก็รู้สึกมึนงง เขาจำเธอได้ใช่ไหม ยังชอบเธอเหรอ

แต่คำถามเหล่านี้ มันไม่มีความหมายอะไรแล้ว วันมะรืนก็จะเป็นงานแต่งงานของเขาแล้ว

มันทำให้เธอทนไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมาอีกรอบ

คนรับใช้ข้างนอกเตรียมอาหารมื้อดึกสองชุด เป็นอาหารเบาๆ อร่อย เจียนจือเพ่ยมาเคาะประตูอีกครั้ง

เยี่ยวานวานเปิดประตูออกมา เปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เธอเดินกะโผลกกะเผลกออกมา แขนของชายหนุ่มเข้ามาพยุงเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาเห็นว่ามีคนรับใช้อยู่ เธอรีบชักมือกลับ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”

แต่ขณะที่เธอเดินกะเผลกอยู่นั้น แขนที่ถูกผลักออกไป ก็กลับเข้ามาประคองอีกครั้ง

และจับแขนเธอเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ

พอได้นั่งที่โต๊ะแล้ว เยี่ยวานวานหิวมากจริงๆ เธอก้มหน้าลงและดื่มโจ๊ก

คนรับใช้รู้ดีว่าควรออกไป ห้องอาหารเงียบสงบ แสงไฟนุ่มนวล แต่ชายตรงข้ามดูไม่ค่อยอยากอาหารนัก แค่มองหญิงสาวร่างผอมบางภายใต้แสงไฟเป็นครั้งคราว

เขาชำเลืองมองที่มือถือของเธออีกครั้ง เขาอยากจะดูหน่อยว่า มีรูปถ่ายของเขาอยู่ในมือถือของเธอหรือเปล่า ระหว่างพวกเขาใกล้ชิดกันไปถึงขั้นไหนแล้ว?

“เธอมีแฟนแล้วจริงๆ เหรอ” เจียนจือเพ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ครั้งที่แล้วที่ได้ยินเธอพูด ทำให้เขาค่อนข้างช็อก

เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้น และพยักหน้าอย่างจริงจัง “มีค่ะ”

“พวกเธออยู่ด้วยกันแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ! เราอยู่ด้วยกันแล้ว” เยี่ยวานวานตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ

เจียนจือเพ่ยวางช้อนลง เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อย เสียงช้อนกระทบกันดังขึ้น