รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 794

ความคิดแรกแวบเข้ามาในหัว เจียนจือเพ่ยจึงหมุนตัวหันหลังให้เธอ และถามอย่างร้อนรน “เธอเป็นอะไรไป”

เยี่ยวานวานคิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ในห้อง ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรีบพุ่งเข้ามาอย่างไม่สนใจอะไรเลยแบบนี้

“ฉัน...ฉันลื่นล้มน่ะค่ะ” เท้าของเยี่ยวานวานบาดเจ็บ ดังนั้นเมื่อกี้ตอนที่เธอจับอ่างอาบน้ำเพื่อพยุงตัวออกมา จึงลื่นจนล้มลงไปทั้งแบบนี้

แบบนี้ยิ่งน่าขายหน้าที่สุด

เขาเห็นเธอในสภาพแบบนี้แล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะเคยใกล้ชิดสนิทกันแล้ว ไม่มีความลับใดต่อกันแล้ว ยิ่งต่อหน้าเขา เธอก็ยิ่งแสดงออกอย่างเปิดเผย ทว่าสถานการณ์ตอนนี้มันต่างออกไป

ใบหน้าของเยี่ยวานวานขึ้นสีระเรื่อ เธออยากจะลุกขึ้นยืน แต่พบว่าเอวของตนเองเจ็บมาก เจ็บจนไม่สามารถลุกขึ้นเองได้ จึงได้แต่หอบน้อยๆ “คุณช่วยอุ้มฉันขึ้นมาหน่อยได้ไหมคะ”

เจียนจือเพ่ยถอนหายใจออกมา หันตัวกลับมามองหญิงสาวบนพื้น สายตาของเขาจ้องมาไม่หลบ และเอื้อมมือเข้ามาหาอุ้มเธอขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

เดิมทีเยี่ยวานวานคิดว่าก็หามองใครช่วยไม่เจอซะแล้ว สำหรับเธอแล้ว เจียนจือเพ่ยที่สูญเสียความทรงจำเช่นนี้ก็เปรียบเหมือนกับคนแปลกหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย เขาลืมเธอ และลืมเรื่องเกี่ยวกับพวกเราทุกอย่างไปแล้วด้วย

เจียนจือเพ่ยอุ้มไปบนโซฟา จากนั้นรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างกายของเธอไว้ ขณะเดียวกันก็คิดว่า เธอลื่นล้มแบบนี้ แล้วถ้าเขาไม่ได้เข้ามา เธอจะทำอย่างไร

เธอล้มลงแบบนี้ แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นเข้ามา เธอก็จะยอมให้ผู้ชายคนนั้นอุ้มเธอออกมาด้วยไหม

ความคิดพวกนี้ประดังเข้ามา เจียนจือเพ่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย

เยี่ยวานวานใช้ผ้าเช็ดตัวห่อตัวเองเอาไว้แน่น ใบหน้าแดงจัด ขอร้องให้เขาช่วยเหลือ “คุณช่วยไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนมาให้ฉันทีได้ไหมคะ”

เจียนจือเพ่ยลุกขึ้น เดินไปหยิบมันมาให้เธอ จากนั้นเขาก็หมุนตัวหันหลังให้ แต่ก็ยังตั้งใจไม่ออกไป

“เธอเปลี่ยนเถอะ” เขาพูด

เยี่ยวานวานจะตะลึงค้างอยู่หลายวินาที “คุณออกไปเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว คุณไม่ต้องอยู่เฝ้าที่นี่หรอกค่ะ”