รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 809

เยี่ยวานวานหลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับเจียนจือเพ่ยว่า "สิ่งที่คุณพูดกับฉันเมื่อกี้คุณทำได้จริงไหม แค่ฉันตอบตกลงคุณก็จะทำสิ่งนั้นในทันทีใช่ไหม"

ดวงตาของเจียนจือเพ่ยเบิกกว้าง ทันใดนั้นเขาก็ผละออกจากมือที่เกาะแน่นของเฉียวเสวี่ยเม่ย แล้วรีบเดินไปที่ขอบเตียงเพื่อตรวจดูใบหน้าของเธอ

เยี่ยวานวานไม่สนใจว่าใบหน้าของเธอจะเจ็บหรือไม่เจ็บ สายตาของเธอจับจ้องไปที่เจียนจือเพ่ย น้ำตาที่ไหลรินออกมาคือความอดกลั้นที่แข็งแกร่งของเธอ

"เยี่ยวานวาน คุณกำลังพูดถึงอะไร! คุณสัญญาอะไรกับพี่เจียน "เฉียวเสวี่ยเม่ยระงับความโกรธของเธอและถามอย่างสงสัย

"ใบหน้าของเธอ…"

“ไม่ต้องสนใจใบหน้าของฉัน ฉันแค่อยากจะรู้ว่าคุณรักษาคำพูดไหม”

"รักษาคำพูดสิ" เจียนจือเพ่ยพูดโดยที่สายตาจับจ้องมาที่เธอ

"โอเค งั้นฉันตอบตกลง ฉันเลิกกับแฟนแล้ว งั้นคุณก็ต้องยกเลิกงานแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้" เยี่ยวานวานชี้ไปที่เฉียวเสวี่ยเม่ย "เธอไม่คู่ควรกับคุณเลย"

เฉียวเสวี่ยเม่ยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า และในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตะโกนใส่เยี่ยวานวานว่า "เยี่ยวานวาน เธอกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันไม่คู่ควรกับพี่เจียน"

"คุณไม่คู่ควรกับเขาตรงที่คุณเป็นคนหน้าซื่อใจคด อำมหิต และเหมือนคนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี ฉันปล่อยให้คุณแต่งงานกับเขาไม่ได้หรอก ปล่อยให้คุณทำชีวิตของเขาแปดเปื้อนไม่ได้ คุณไม่คู่ควร" แม้ว่าเยี่ยวานวานจะอ่อนแรง แต่เสียงของเธอคมคายเสียดแทงใจคน

เจียนจือเพ่ยตกตะลึงไปสองสามวินาที แทบไม่อยากจะเชื่อคำพูดที่ได้ยิน เขาหันกลับมามองที่เฉียวเสวี่ยเม่ย "รอยตบนั้นฝีมือเธอใช่ไหม"

เฉียวเสวี่ยเม่ยสัมผัสถึงความเย็นชาที่มาจากสายตาของเจียนจือเพ่ยได้ เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ "พี่เจียน...ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่โกรธที่เธอทำลายงานแต่งงานของเรา .."

"มีสิทธิอะไรมาตบเธอ" ความโกรธของเจียนจือเพ่ยวูบวาบในดวงตาของเขา วันนี้เฉียวเสวี่ยเม่ยได้เห็นเจียนจือเพ่ยมีอารมณ์ที่ดุเดือดมากที่สุดในไม่กี่วันที่ผ่านมา