รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 813

รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเธอ เป็นยาที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ เพราะเธอได้สอนให้เขาเรียนรู้ที่จะรัก สัมผัสและโอบกอดสิ่งต่างๆบนโลก

ถ้าหากพูดถึงยาของดร.เฉียวที่ทุกวันนี้ยังไม่มียาตัวไหนสามารถแก้ฤทธิ์ของมันได้แล้วล่ะก็ ความรักคงจะเป็นยาที่ดีที่สุดแล้ว

เยี่ยวานวานนึกถึงคุณนายเจียนขึ้นมาอีกครั้ง เธอถามออกมาด้วยความกังวลเล็กน้อย “ คุณย่าของคุณจะยอมรับฉันไหม? ถ้าเกิดท่านไม่ยอมรับฉันขึ้นมา การที่พวกเราทำแบบนี้จะเป็นการทำร้ายท่านเปล่าๆ ”

“ สิ่งที่ย่าของฉันหวังมากที่สุดก็คือความสุขของฉัน ถ้าหากการแต่งงานกับเธอเป็นจุดเริ่มต้นความสุขของฉัน ท่านจะต้องยอมรับแน่นอน” ในเรื่องนี้ เจียนจือเพ่ยมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าความรักที่คุณย่ามีต่อเขานั้นคือความใจกว้างและการให้อภัย

มือของเยี่ยวานวานถูกเขากุมไว้แน่น ดวงตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มของเขากำลังพินิจพิจารณาเจ้าสาวแสนสวยอีกทั้งยังช่างฉอเฉาะของตัวเอง นี่แหละคือภรรยาที่เขาต้องการ

“คุณมองอะไรเนี่ย! ” เยี่ยวานวานถูกเขามองจนเขินหน้าแดงไปหมด สายตาคู่นั่นของเขาชั่งร้อนแรงซะจริงๆ

“มองเธอไง” สายตาของเจียนจือเพ่ยยังคงจ้องเธอต่อไปอย่างไม่ลดละ

ราวกับว่าหากไม่จ้องเอาไว้ เธอจะวิ่งหนีหายไป

“หลังพิธีแต่งงาน ฉันอยากให้เธอเล่าเรื่องในอดีตที่เราเคยคบกันให้ฉันฟังหน่อย ฉันอยากรู้เรื่องระหว่างเราทั้งหมด” เจียนจือเพ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ความทรงจำเหล่านั้นสำหรับเขามันช่างมีค่ามากเหลือเกิน

“คุณแน่ใจเหรอ? ตอนแรกคุณไม่เป็นมิตรกับฉันสักนิดเลยนะ! ” เยี่ยวานวานเลิกคิ้วถาม

“แล้วเธอให้อภัยฉันหรือยังล่ะ?” เจียนจือเพ่ยดุนลิ้นถามอย่างยิ้มๆ

เยี่ยวานวานยิ้มโชว์ฟันขาวอย่างเขินอาย “ให้อภัยตั้งนานเล่า!”

เจียนจือเพ่ยหายใจอย่างติดขัด หันหน้าออกไปดูวิวนอกหน้าต่าง เขาอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองริมฝีปากของเธอ “นี่เธอไม่ได้ทาลิปเหรอ”

“ทาสิ!”

“แต่ฉันว่ามันซีดไปนะ”

“งั้นจะทำไงดีล่ะ? ฉันไม่ได้พกลิปมาด้วยสิ” เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะร้อนใจ ก็เธอหวังว่าตัวเองจะต้องสวยไงล่ะ

“ไม่เป็นไร มาให้ฉันช่วยสิ”

“หือ? คุณพกมาเหรอ” เยี่ยวานวานดูตกใจอยู่ไม่น้อย ก็ผู้ชายมาดแมนอย่างเขาพกลิปสติกเนี่ยนะ แปลกจัง!