“คุณ…นิสัยไม่ดีสุดๆ ไปเลย ” เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบไปยังอกแกร่ง
เจียนจือเพ่ยจูบหน้าผากของเธอเพื่อปลอบโยนอารมณ์ “พวกเราลงรถกันเถอะ!”
เยี่ยวานวานพยักหน้า เธอกุมหน้าอกอย่างตื่นเต้น “ฉันตื่นเต้นมากทำยังไงดี”
เจียนจือเพ่ยจูงมือของเธอเอาไว้ “มีฉันอยู่ ไม่ต้องกลัว”
เมื่อประตูรถเปิดออก บอดี้การ์ดและผู้ช่วยต่างก็กรูกันเข้ามาจนเต็ม ช่างแต่งหน้าช่วยกันจัดแจงชายกระโปรงให้เธอ เจียนจือเพ่ยก็ช่วยนำผ้าคลุมหน้าลงมาปิดให้เธออีกแรง ภายใต้ผ้าขาวได้ซ่อนใบหน้าอันงดงามของเธอเอาไว้ เยี่ยวานวานมองดูห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ปลายยอดสูงตระหง่านสะท้อนแสงทองแวววาวเมื่อแสงอาทิตย์ได้ส่องกระทบ ทำให้ที่นี่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์
เจียนจือเพ่ยจูงมือเยี่ยวานวานเดินเข้าไปยังโบถน์ ในขณะเดียวกันพ่อบ้านที่คอยอยู่นานแล้วก็รีบปรี่มาทางพวกเขา “คุณชาย ในที่สุดก็มาจนได้ รีบเข้าไปเถอะครับ แขกรอนานมากแล้ว”
ภายใต้ผ้าขาว ผู้ดูแลในงานต่างก็ไม่มีใครสังเกตว่าเจ้าสาวที่พวกเขาคิดได้ถูกเปลี่ยนตัวไปแล้ว แต่ภายในใจเยี่ยวานวานก็ยังคงตื่นเต้นมาก ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอมองผู้คนที่ยิ้มและอวยพรให้เธอ เธอคิดว่าพวกเขาจะต้องนึกว่าเธอเป็นเฉียวเสวี่ยเม่ยอย่างแน่นอน
เจียนจือเพ่ยรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นจากฝ่ามือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเธอ เขาค่อยๆ ก้มลงกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ทำให้ใจสบายๆ แล้วมาเป็นเมียฉันเถอะ!”
เยี่ยวานวานอึ้งไปสักพัก เงยหน้าผ่านผ้าขาวมองไปยังดวงตาที่แอบซ่อนรอยยิ้มของเขา การได้แต่งงานกับเขา ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องที่กล้าหาญที่สุดในชีวิตของเธอ ยังเป็นเรื่องที่เธอมีความสุขที่สุดอีกด้วย
คำพูดของผู้ชายคนนี้เพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้อารมณ์ของเธอสงบลง เยี่ยวานวานถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยักหน้าเบาๆ พร้อมทั้งเงยหน้ายืดอก คล้องแขนเขาเดินเข้าไปยังพรมแดง
บรรดาแขกที่เฝ้ารอคอยพวกเขา ในที่สุดก็ได้พบกับคู่บ่าวสาว เสียงปรบมือดังขึ้นระนาวในห้องโถงใหญ่เป็นสัญญาณต้อนรับการมาถึงของพวกเขาสองคน เสียงปรบมือเงียบลง กลายเป็นเสียงเพลงบรรเลงมาแทนที่
คุณนายเจียนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุด ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้เสียที นึกว่าเจ้าหลานตัวดีจะหนีงานแต่งเสียแล้ว ยังดีที่พาเจ้าสาวมาได้ตามกำหนดเวลา
อีกทั้งสีหน้าของหลานชายก็ดูไม่เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ มุมปากของเขายกยิ้มขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและดีใจ เผยให้เห็นความสุขที่พรั่งพรูออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
เกือบความจำกลับมาแล้ว ความรู้สึกคนรักกัน ต้องมีบ้าง ความรู้สึก ของอาเฟยเกิดขึ้น...
โอ้ยๆๆ มีต่ออีกไหม ลุ้นซะเนี๊ย จะยังไงต่อค่ะ ใจจะขาด...
ลุ้น อาเฟย จังเลย อีกคู่ที่น่าสนใจ ลุ้นจนต้องอยากอ่านต่อแล้วค่ะ ติดตามน่ะค่ะ สนุกดีมากๆๆค่ะ...
อ่านมาถึงตอนนายใหญ่สีก้อร้องไห้ตามพระเอก อ่านถึงตอนที่วานวาน จะไม่ให้อาเฟยไปก็ร้องไห้ สงสาร แต่ตอนนี้ ลุ้นมาว่าอาเฟยจะจำวานวานได้ไหม ดีมากๆๆค่ะ สนับสนุน...
พึ่งได้ไล่อ่านตั้งตอน 500 กว่าๆๆ ถึงตอนล่าสุดแล้ว ลุ้นค่ะ จะเป็นไงต่อ...
สงสัยไม่เขียนต่อแล้วใช่ไหมค่ะ เพราะรอนานมาก เป็นอะไรไหมค่ะ แอดมินตอบให้หายสงสัยด้วยค่ะ คิดถึงเรื่องนี้อยากอ่านต่อค่ะ...
แอดมินจ๋า...รอๆๆๆๆอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ...ขอบคุณค่ะ...
ตอนที 519 รออยู่น่ะค่ะ ติดตามผลงานค่ะ...
ขอบคุณแอดมินมากกนะคะ...วันนี้ได้อ่านหลายตอน...สมกับการรอคอยค่ะ......
ลุ้นมากๆๆเลย มาได้1ตอนก็ยังดีค่ะ ขอบคุณแอดมินค่ะ...