รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 830

ขณะที่เธอกำลังจะออกไปพร้อมกับกระเป๋า เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ เธอเตือนเธอว่า "พี่สาว ยังมีลิปสติกอีกแท่งหนึ่งอยู่ใต้เก้าอี้！"

เด็กหญิงย่อตัวลงไปดู และเห็นว่ามีลิปสติกแท่งหนึ่งวางอยู่ขอบเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ จริงๆ เธอเอื้อมมือไปหยิบมันแล้วพูดกับเด็กหญิงตัวน้อย ว่า " ขอบคุณนะหนู"

เด็กหญิงตัวน้อยมองพี่สาวแสนสวยคนนี้ด้วยความประหลาดใจ เธอร้องไห้ทำไม！

ในขณะนี้ ที่ด้านนอกเครื่องบิน ในรถออฟโรดสีดำ ผู้หญิงที่ถูกชนเมื่อกี้เข้าไปในรถ รถออฟโรดก็ขับออกจากสนามบินทันทีและขับตรงไปข้างหน้า

ภายใต้แสงสลัว ชายวัยสี่สิบต้นๆ มีรอยสักรูปสัตว์ดุร้ายที่คอและแขน เขายื่นมือไปหาผู้หญิงคนนั้น "เอาของมาให้ฉันดูหน่อย"

หญิงสาวไม่รีรอ หยิบลิปสติกออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เขา "ลูกพี่ ฉันปกป้องมันอย่างดีตลอดทาง และปลอกชั้นในแบบพิเศษก็รอดพ้นจากการตรวจสอบความปลอดภัยได้อย่างสมบูรณ์แบบ"

ชายคนนั้นมองไปที่ลิปสติกและพูดว่า "นี่เป็นของมูลค่าสองหมื่นห้าพันล้านบาท หากการเจรจาครั้งนี้สำเร็จ พวกเราทุกคนก็จะมีเงินใช้ไม่ขัดสนแล้ว"

คำพูดนี้ทำให้คนทั้งห้าคนในรถยิ้มอย่างตื่นเต้น ชายคนนั้นยื่นมือออกและเปิดฝาครอบออก ทันใดนั้น รอยยิ้มในดวงตาของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาหันกลับมามองลูกน้องที่อยู่ข้างๆ เขา

"เกิดอะไรขึ้น"

หญิงสาวคนนั้นหยิบลิปสติกมาดูด้วยความตกใจ จากนั้นพลิกก้นดู และสิ่งที่ปรากฏคือลิปสติกจริงๆ ไม่ใช่แฟลชไดรฟ์ที่เดิมทีอยู่ข้างใน

"เป็นไปได้อย่างไร" สีหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนไป เธอหยิบลิปสติกขึ้นมาและมองไปมา จึงพบว่าไม่ใช่ลิปสติกแท่งเดิมของเธอเลย เพียงแค่มีรูปลักษณ์ที่คล้ายคลึงกันเท่านั้น

"ตายแล้ว เมื่อกี้มีผู้หญิงคนหนึ่งตั้งใจชนฉัน เธอคงทำลิปสติกฉันตกในตอนนั้นแน่" ดวงตาของหญิงสาวแสดงเจตนาที่จะฆ่า "ให้ตายเถอะ เธอทำงานให้ใครกัน"

"กลับรถ กลับไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วเธอต้องเอาลิปสติกนั้นคืนมา" ใบหน้าของชายคนนั้นเศร้าหมอง เขาเหลือบมองหญิงสาว "ถ้าหาไม่พบ ฉันจะฆ่าเธอ"

"ขอโทษค่ะลูกพี่ ฉันขอโทษ" หญิงสาวข่มความกลัวของเธอ เผยแววตาดุร้าย "ฉันจะเอามันกลับมาให้ได้"