รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 852

“นั่นหมายความว่าคุณอันฉีไม่เคยเปิดลิปสติกนั่นเลย!” หลี่หลงซินถอนหายใจ

เสี่ยวซื่อหันไปมองบนใส่ "คนโง่! ถ้าเธอเปิดลิปสติก เธอจะโยนมันออกไปนอกหน้าต่างทำไม"

“เป็นเรื่องดีที่เธอยังงไม่เปิดมัน ไม่เช่นนั้นโจรจะรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของลิปสติกทันที บางทีถ้าพวกเราเจอลิปสติกนั่นก่อน คุณอันฉีและครอบครัวของเธออาจจะตกอยู่ในอันตรายก็ได้” อู๋เจียนผู้มีรอยแผลเป็นจากมีดและส้อมบนหน้าผากพูดด้วยเสียงทุ้ม

เสี่ยวซื่อถอนหายใจออกมาทันที "ดูเหมือนว่าพระเจ้าได้ช่วยคุณอันฉีครั้งแล้วครั้งเล่า และเธอก็สวยเสียจนแม้แต่พระเจ้ายังโปรดปรานเธอ" หลังจากพูดจบดวงตาของเสี่ยวซื่อก็เป็นประกาย "ดังนั้นตอนนี้คุณอันฉีโสดแล้ว ฉันมีหวังแล้วใช่ไหม”

ทันทีที่เสี่ยวซื่อพูดจบ มีคนตบศีรษะของเขาจากด้านหลังและออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ตั้งใจทำงาน"

เสี่ยวซื่อโกรธ แต่ไม่กล้าพูดออกมา เพราะคนที่ตบศีรษะเขาคือลูกพี่ที่เขานับถือที่สุด เขาทำแก้มป่องและเคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังบ่นว่า "มีคนจัดเตรียมไว้ให้ลูกพี่หรือเปล่านะ แค่จินตนาการสักหน่อยยังไม่ได้"

“เสี่ยวซื่อ แค่เรื่องเงื่อนไขทางฐานะก็ไม่ตกมาถึงนายแล้ว! นอกจากลูกพี่เราแล้ว ยังมีอาซงที่หล่อที่สุดในหน่วยของเราแล้วไม่ใช่เหรอ?” หลี่หลงซินตีเขา

เนี่ยเหยียนเฟิงคุ้นเคยกับการซุบซิบนินทาของผู้ใต้บังคับบัญชา มองดูมันสักพักแล้วออกคำสั่ง "หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เอกสารทั้งหมดของผู้ต้องสงสัยที่เข้ามาในประเทศจะต้องอยู่บนโต๊ะของฉัน"

หลังจากออกคำสั่งเสร็จ เขาหันหลังและเปิดประตูออกไป

เมื่อเสี่ยวซื่อหันไปเห็นลูกพี่เดินออกไป เขาก็รู้สึกไม่อึดอัดอีกต่อไป "บอกฉันทีว่าลูกพี่ของเรามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"

“เมื่อกี้พวกนายได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงบนตัวลูกพี่ไหม” หลี่หลงซินเกิดปีสุนัข เขาเลยจมูกไวต่อกลิ่นมาก

"ลูกพี่คงไม่ได้ไปปลอบคุณอันฉีหรอกใช่ไหม คุณอันฉีน่าจะโผเข้ากอดเขาแล้ว! เฮ้ย! ทำไมโอกาสแบบนี้ถึงไม่มาหาฉันบ้างนะ ในเวลาที่ผู้หญิงอ่อนแอที่สุด เธอจะต้องการใครสักคนเป็นที่พักพิง ลูกพี่เราเก็บได้ของดีแล้ว” เสี่ยวซื่อเป็นคนพูดไม่หยุด แต่ความเร็วของมือเขานั้นเร็วมาก เขาถูกเรียกว่าเจ้าพ่อไอที แม้ปากที่ไว้ใจไม่ได้ แต่เขาทำงานได้สุดยอดมาก

"เฮ้ย ฉันจะทำเรื่องดีๆ สักเรื่อง" หลี่หลงซินยิ้มอย่างมีเลศนัยอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อีกเครื่อง

"เรื่องอะไร"