รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 887

แสงจันทร์ช่างเลือนลาง ทำให้มองเห็นสีหน้าของชายหนุ่มได้ไม่ชัดนัก รู้สึกได้เพียงว่าใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ถูกปกคลุมไปด้วยเงาหนาที่ทำให้ผู้คนไม่สามารถมองผ่านไปได้

หลังจากที่อันฉีบอกคำขอนี้ออกไป ก็รู้สึกมาเสียใจในภายหลังเล็กน้อย และยังต้องแบกรับผลที่น่าลำบากใจจากการถูกเขาปฏิเสธที่จะตามมาด้วย

หลังจากที่รอมานานพอสมควร อันฉีจึงทำได้เพียงหาทางต่างระดับลงไปเอง

“งั้น...งั้นช่างเถอะ! ฉันลงไปเองก็ได้” พูดจบแล้วอันฉีก็ก้มหน้ามองหาที่ที่เธอจะสามารถวางเท้าลงไปได้ สุดท้ายแล้วโขดหินก้อนนี้นั้นสูงจากพื้นมากกว่าครึ่งเมตรเลยนะ! เธอกลัวว่าจะล้มเอาได้

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเอง เอวของเธอก็ถูกฝ่ามือใหญ่โอบไว้แน่น ทั้งตัวเธอก็ถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นมา

“อ๊ะ...” อันฉีกลับตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อย แขนเรียวโอบรอบของชายหนุ่มเอาไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ ใบหน้าฝังอยู่ตรงไหล่ของเขา

ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอเผลอไปแตะผิวคอด้านข้างของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นผลทำให้ร่างกายของชายหนุ่มเกร็งขึ้นมา

อันฉีถูกวางลงแล้ว แต่เพราะพื้นไม่เรียบเนียน เธอจึงเหยียบก้อนหินที่เด่ขึ้นมาอย่างจัง ทำให้ตัวเอนไปข้างหลัง

แขนยาวๆ ของชายหนุ่มรองรับหลังของเธอไว้ ทำให้เธอไม่ไปชนเข้ากับก้อนหิน แต่ชนเข้ากับแขนของเขาแทน

ทันใดนั้นระยะห่างระหว่างทั้งสองคนก็ใกล้กันมากขึ้น เขาก้มหน้าลง ส่วนเธอก็เงยหน้าขึ้น ทำให้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงฝ่ามือ

ลมหายใจของอันฉีถี่ขึ้น ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย ใกล้จนตัดใจผลักออกไปไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าจู่โจม

ทั้งคู่ก็ค้างท่านี้ไว้อยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาทั้งสองคู่จ้องมองกันไปมา มีความคลุมเครือลอยอยู่ในอากาศ อันฉีมองไปที่ริมฝีปากบางของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ ก็ยิ่งกลืนน้ำลายอย่างไม่เอาเรื่องเอาราว

คิดอยู่ว่า จะใจกล้าบ้าบิ่นและจูบอีกหรือไม่

ในขณะนั้นเอง ลมหนาวก็พัดผ่านมาอย่างไร้ความปราณี พัดให้ผมยาวของเธอพันกันยุ่งเหยิง และเธอก็ยังตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นเช่นกัน

ภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาอันคมกริบของชายหนุ่มสบเข้ากับใบหน้าของเธอ “หนาวแบบนี้ ยังจะไม่กลับอยู่ไหม?”

หรือว่าสำหรับพวกเขา ประโยคมันจะสลับกัน? ผู้หญิงที่วิ่งตามผู้ชายนั้นเหมือนวิ่งข้ามภูเขาอย่างนั้นเหรอ?