รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 952

อันฉีเฝ้ามองร่างสูงใหญ่ทั้งสี่ที่เดินจากไป เธอมีลางสังหรณ์ว่าเธออาจจะไม่ได้เจอพวกเขาอีก ดวงตาของเธอเริ่มแดงและเริ่มคัดจมูก ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์นี้ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเธอ

"ดูลูกสาวของเราสิ คงไม่อยากจากพวกเขาไปแน่แน่เลย！" หลี่เซี่ยนสังเกตเห็นว่าลูกสาวของเธอขอบตาแดง และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปกอดเธออย่างปลอบโยน

แต่ใครจะรู้บ้างว่า ณ ตอนนี้ความรู้สึกในใจของอันฉีนั้นซับซ้อนแค่ไหน เธอไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเคยเป็นเมื่อสองเดือนก่อนแล้ว สองเดือนมานี้เธอตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง และในขณะเดียวกัน เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมผู้ชายอีกคนหนึ่ง

เป็นเวลาสองเดือนที่เธอแสดงท่าทีสงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไร แต่หัวใจของเธอได้แตกสลายไปแล้ว

"ไปกันเถอะ！" อันจงหยางพูดกับภรรยาและลูกสาว

อันฉีปล่อยมือแม่ของเธอ และรีบวิ่งไปทางที่อู๋เจียนและคนอื่นๆ จากไป และเมื่อเธอเดินออกมา ก็เห็นรถออฟโรดสีเขียวทหารเพิ่งขับออกไป เธอเฝ้ามองจนกระทั่งรถออฟโรดหายไปจากสะพานลอยตรงนั้น อันฉีเม้มริมฝีปากและกลั้นน้ำตา ในตอนนี้ ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยปรากฏในโลกของเธอ

พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่แรกแล้ว และสายงานของพวกเขาก็แตกต่างจากคนทั่วไป พวกเขาเหมือนเป็นวีรบุรุษอย่างลับๆ ที่ใดก็ตามที่ต้องการพวกเขา พวกเขาก็จะไปที่นั่น และเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น พวกเขาก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง

จู่ๆ อันฉีก็คิดได้ว่าเธอไม่มีแม้แต่หมายเลขโทรศัพท์ของใครเลย ไม่รู้อะไรเลยนอกจากชื่อของพวกเขา และมีเพียงความทรงจำที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับพวกเขา

"ฉีฉี กำลังมองอะไรอยู่！" หลี่เซี่ยนตามไปด้วยความสงสัย

"ไม่มีอะไร พวกเรากลับบ้านกันเถอะ！" อันฉีส่ายหัว และเดินไปตามทิศทางที่มีรถเบนท์ลีย์สีดำที่ดูไม่สะดุดตาคันหนึ่งจอดอยู่

นั่งอยู่ในรถ นอกหน้าต่างเป็นบรรยากาศใจกลางเมืองที่พลุกพล่าน อันฉีอยู่บนภูเขาโดยขาดการติดต่อสื่อสารเป็นเวลาสองเดือน เมื่อกลับมาในเมืองใหญ่อีกครั้งทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นชิน

"หนูเลิกกับจี้เจ๋อหรือเปล่า เขาคืนเงินที่แม่ให้เขาไปกลับมาทั้งหมดเลย ถือว่าเขารู้ว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร ไม่อย่างนั้นแม่จะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แบบนี้แน่" หลี่เซี่ยนพูดด้วยความโกรธ

อันฉีพยักหน้า "ต่อไปอย่าพูดถึงคนๆ นี้เลย หนูไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้ว"