รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 951

อันฉีมองเขาอย่างใจลอย แค่มองไปที่เขา น้ำตาที่เพิ่งเช็ดไปก็หยดแหมะๆ ลงบนผ้าห่มอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง

เนี่ยเหยียนเฟิงจับลูกบิดประตูไว้แน่น ราวกับว่าจะพังประตูไม้บานนี้อย่างไรอย่างนั้น แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไร เดินออกไปและปิดประตู

อันฉีที่อยู่บนเตียงข้างหลังรู้สึกปั่นป่วนหัวใจ ความเจ็บปวดเหมือนกระแสน้ำท่วมท้นที่ทำให้เธอจมดิ่ง

สองชั่วโมงต่อมา เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินขับรถมาหยุดที่ทางเข้าโรงแรม พวกเขาซ่อมแซมพื้นที่โคลนถล่มในชั่วข้ามคืน ขณะนี้พวกเขามารับอันฉีตามคำสั่งของเนี่ยเหยียนเฟิง

อันฉีตามเสี่ยวซื่อและคนอื่นๆ ออกไป เธอดูเศร้าหมอง ทั้งๆ ที่เป็นคนงดงามดุจบุปผชาติ แต่กลับดูเหมือนถูกเฆี่ยนตีอย่างทรมาน ทำให้เธอสูญเสียความมีชีวิตชีวาจากภายในสู่ภายนอก

"คุณอันฉี เราได้รับคำสั่งให้ส่งคุณกลับไปยังเมืองอันหลานอย่างปลอดภัย ตอนนี้โปรดกลับไปกับเราเพื่อเก็บข้าวของของคุณ ตอนบ่ายเราจะไปสนามบิน" หลี่หลงซินกล่าวด้วยความไม่เต็มใจ

อันฉีพยักหน้า "โอเค ขอบคุณทุกคนนะ"

"ขอบคงขอบคุณอะไรกัน！นี่คือสิ่งที่พวกเราควรทำ" เสี่ยวซื่อมองเธออย่างเป็นทุกข์

พวกเขาคิดว่าการที่ให้อันฉีไปอยู่ข้างกายลูกพี่ พวกเขาจะสามารถกลับมาคืนดีกันได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องต่างๆ จะเริ่มร้ายแรงมากขึ้น

ลูกพี่สั่งมาโดยตรงว่าให้ส่งอันฉีกลับไปที่เมืองอันหลาน แต่ไม่ทราบว่าเขาไปอยู่ที่ไหน

อันฉีกลับไปที่ฐาน เธออาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาสองเดือน ทว่าตอนนี้เธอรู้สึกไม่อยากจากไป

เธอได้รับโทรศัพท์จากแม่ตอนบ่ายสอง พวกเขาได้รับข่าวดีและกำลังรอคอยการกลับไปของเธอ！ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นวิกฤตชีวิต

"ฉีฉี ถ้าหนูกลับมา แม่จะจัดงานฉลองใหญ่ พวกเรามามีความสุขกันสักหน่อย"

"แม่ ไม่ต้องหรอก หนูอยากกลับบ้านไปพักผ่อนให้เต็มที่" อันฉีปฏิเสธ

"โอเค ได้ หนูกลับมาแล้วค่อยคุยกัน แม่คิดถึงหนูจะแย่แล้ว"