รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 977

อันฉีรู้สึกผิดอย่างรุนแรง เธอก้มหน้าลงและพยักหน้าเบาๆ

อันนั่วตกตะลึงไปสองสามวินาที เธอคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เนี่ยเหยียนเฟิงบอกว่าชอบจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ เรื่องนี้มันกะทันหันเกินไปจนเธอนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ทุกอย่างดูหยุดนิ่งไป มีเพียงลมหนาวที่พัดโชยมา

อันฉีไม่กล้ามองหน้าอันนั่ว เพราะเธอคิดว่าอันนั่วต้องเกลียดเธอมากแน่ๆ เธอหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นและเอ่ยคำขอโทษ "เสี่ยวนั่ว ถ้าเธอยอมรับไม่ได้...พี่สามารถเลิกกับเขาได้”

อันนั่วเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปกอดอันฉี "พี่คะ พี่ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ฉันดีใจมากที่เนี่ยเหยียนเฟิงกลายมาเป็นพี่เขยของฉัน"

อันฉีนิ่งอึ้ง เธอจับไหล่พร้อมกับมองตาของอันนั่ว “เสี่ยวนั่ว เธอพูดว่าไงนะ”

อันนั่วถอนหายใจ "พี่คะ พี่รู้ไหมว่าจริงๆ แล้วฉันแค่ชอบหน้าตาของเนี่ยเหยียนเฟิงเพียงเท่านั้น ฉันแค่ใจบางกับความหล่อของเขา ฉันคิดว่าเขาหล่อมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าเขามีราศีความกดขี่อย่างรุนแรง ซึ่งทำให้ฉันหายใจไม่ออกเมื่อตอนอยู่กับเขา พูดตามตรงฉันไม่มีความกล้าที่จะชอบเขาเลย ถึงขนาดว่าแอบกลัวเขาด้วยซ้ำ"

อันฉีรู้สึกมึนงง "จริงเหรอ"

"ใช่ค่ะ ฉันมาคิดดูในภายหลังว่าฉันกับเขาไม่เหมาะกันเลย แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่าพี่เหมาะสมกับเขาจริงๆ รีบคบกันอย่างเปิดเผยเถอะค่ะ อย่ารู้สึกไม่ดีเพียงเพราะเขาเคยหมั้นกับฉันเลยค่ะ ทางด้านคุณปู่ก็ตั้งตารอที่จะเกี่ยวดองกับตระกูลเนี่ย" แววตาของอันนั่วมีความคาดหวังที่จริงใจ

อันฉีตะลึงตาค้าง แต่ในใจรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอโผเข้าไปกอดอันนั่ว "เสี่ยวนั่ว ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ ฉันรู้สึกทรมานใจมากจริงๆ"

"พี่คะ กล้าที่จะรักเถอะค่ะ ฉันภูมิใจมากที่มีพี่เขยที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้" อันนั่วตบไหล่ของอันฉี และพบว่าอันฉีซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลออกมา

อันฉีซึ้งใจจนน้ำตาคลอเบ้าจริงๆ เธอเม้มริมฝีปากพร้อมกับเช็ดน้ำตา จากนั้นทั้งสองต่างก็มองหน้ากันและหัวเราะออกมา

"พี่คะ พี่ยังเป็นกังวลว่าพ่อแม่ของฉันจะไม่พอใจใช่ไหม งั้นพี่ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง"