รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 992

อันฉีที่เพิ่งตื่นนอนเริ่มเสียใจ เสียใจที่เมื่อคืนเธอไม่ควรพูดว่าเมื่อคืนเขาทำไม่เป็น ดูเหมือนว่าเมื่อคืนชายคนนี้ไม่ยอมปล่อยเธอไปเพื่อจะพิสูจน์ว่าเขาทำเป็น

เธอยังคงจำการร้องขอความเมตตาของเธอเมื่อคืนได้ “หัวหน้าทีมเนี่ย ยกโทษให้ฉันเถอะ!”

“พี่เนี่ย ปล่อยฉันเถอะ!”

อันฉีไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน

“เป็นอะไร เมื่อคืนไม่กล้าหรอ”เนี่ยเหยียนเฟิงยิ้มเบาๆ แล้วลดริมฝีปากลงเพื่อจูบหน้าผากเธอ

อันฉีซุกใบหน้าของเธอลงบนอ้อมแขนของเขา “เรื่องเมื่อคืนคุณกล้าพูดได้ยังไง”

“หึ…”เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากมุมปากของชายคนนั้น เขามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนทำอะไรไม่ถูก “ทนไม่ไหวนิ ทนมาเกือบยี่สิบเก้าปีแล้ว”

เมื่ออันฉีได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุข อย่างนี้ครั้งแรกของเขาคือเธอสินะ คิดอย่างนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับมันอีกแล้วนะ!

เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันหรอ

“จริงหรอ คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม”อันฉีเงยหน้าที่แดงก่ำของเธอภายใต้แสงแดด ดูเหมือนจะมีกลิ่นหอมจางๆ

หัวใจของเนี่ยเหยียนเฟิงกระตุกเล็กน้อย เขาลูบผมเธอของเธอ “ผมไม่เคยโกหกคุณ”

ประโยคนี้พูดด้วยความหนักแน่นจริงใจ

หัวใจของอันฉีพลุ่งพล่านไปด้วยความหวาน เธอยื่นมือออกไปคล้องคอเขา อยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสบายใจ “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้โกหกฉัน และคุณไม่ได้รับอนุญาตให้จากฉันไป คุณต้องรับผิดชอบฉันไปตลอดชีวิต”

เนี่ยเหยียนเฟิงกอดเธอแน่น้วกระซิบที่ข้างหูของเธอ “โอเค ชีวิตนี้ของคุณผมจะรับผิดชอบเอง”

“อื้ม! ต่อจากนี้ไปฉันอยากให้คุณนอนกอดฉันทุกวัน” อันฉีเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาหยาดน้ำทั้งสองข้างใสซื่อแต่มีเสน่ห์

“ได้!”เนี่ยเหยียนเฟิงจูบหน้าผากของเธอ จากนั้นจู่ๆ ผ้าห่มก็หลุดออก มีรอยแดงบนผิวหนังของเธอ ดังนั้นเขาจึงจูบเธออีกครั้งด้วยความลำบากใจ

อันฉีก็ก้มหัวลงและเห็นมัน เธอหน้าแดงและพูดว่า “เมื่อคืนคุณไม่รู้หรือไงว่าความอ่อนโยนคืออะไร”