สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 10

เธอลุกขึ้นพร้อมกับเอามือนวดที่เอวไปด้วย แล้วไอกระแอมและพูดว่า "ข้าเป็นคนของหอฉงฮวา เพิ่งเข้าวังมาได้ไม่นาน แต่ไม่ระวังเดินหลงทาง รบกวนท่านพี่ทหารช่วยชี้ทางให้หน่อยได้ไหม"

ตอนที่เดินมา เธอจำได้ว่าตัวเองเดินผ่านสถานที่แห่งหนึ่งที่มีชื่อว่าหอฉงฮวา ซึ่งเดินตรงไปตามทางนั้นก็จะไปถึงวังเย็น

พี่ทหาร?

เย่จิ่งอวี้หลี่ตาลง สายตาที่นิ่งลึกกวาดมองใบหน้าอินชิงเสวียน

นึกไม่ถึงว่าในวังแห่งนี้ยังมีบ่าวที่ไม่รู้จักตนเองอยู่ด้วย

น่าจะเป็นคนที่ติดตามพวกหญิงงามมา

เขาหันไปทางทิศตะวันตก พูดด้วยเสียงเย็นชา "เดินไปสุดทางนี้แล้วเลี้ยวขวา จากนั้นเลี้ยวขวาอีกครั้ง ก็จะเห็นหอฉงฮวาแล้ว"

อินชิงเสวียนฟังแล้วก็ชะงักค้าง ในยุคปัจจุบันเธอเรียกว่าเป็นจอมหลงทางเลย ขนาดมีจีพีเอสนำทางทางเธอยังสามารถหลงได้ เธอยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า "ท่านพี่ทหาร รบกวนท่านไปส่งข้าระยะหนึ่งได้ไหม?"

แววตาเย่จิ่งอวี้ฉายแววเยือกเย็นลง

ขันทีหนุ่มคนนี้จะได้คืบเอาศอกมากไปแล้ว

เมื่อเห็นเขาทำหน้าไม่พอใจ อินชิงเสวียนก็เบะปาก

พิมพำเสียงเบา "ไม่ไปส่งก็ไม่ไปส่งสิ จะดุขนาดนี้ไปทำไม"

เธอนวดเอวตัวเองพลางพูดว่า "เดินไปทางนั้น เลี้ยวขวาแล้วเลี้ยวขวาสินะ ขอบคุณมาก"

อินชิงเสวียนเองก็ไม่อยากเสียเวลากับคนแล้งน้ำใจ เธอหันหลังกลับอย่างแรง ทันใดนั้นเอวที่ล้มกระแทกพื้นเมื่อกี้นี้ก็เกิดเคล็ดเพิ่มอีก

ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามา ทำให้ขาเธออ่อนแรงในทันที จนล้มในท่าหน้าขมำพื้น

อินชิงเสวียนตกใจมาก รีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง

ขอเพียงไม่ล้มโดนหน้า ที่อื่นเธอสามารถทนเจ็บได้

ในเสี้ยววินาทีวิกฤต มือหนึ่งยื่นมาจับเข็มขัดของเธอไว้ และดึงเธอลุกขึ้นมา

เมื่ออินชิงเสวียนยืนมั่นคงแล้ว เธอก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

จึงพูดด้วยน้ำเสียงโมโหเพราะความเคอะเขินว่า "ปล่อยมือ หากเอวข้าต้องหักเพราะเจ้ากระชาก เจอกันครั้งหน้าข้าจะให้เจ้าชดใช้"

พูดจบเธอก็ผลักเย่จิ่งอวี้ออก แล้วก้าวขาวิ่งไปข้างหน้า

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่ตื่นตกใจของอินชิงเสวียน เย่จิ่งอวี้ก็ยิ้มมุมปาก คนที่กล้าคิดบัญชีกับเขา เจ้าขันทีหนุ่มช่างไฟแรง ไม่รู้จักเกรงกลัวดั่งลูกวัวเพิ่งคลอดไม่กลัวเสือเสียจริง

แต่เพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้ความโกรธของเย่จิ่งอวี้บรรเทาลงไม่น้อย

เขาเก็บกระบี่ แล้วเดินไปที่ห้องหนังสืออีกครั้ง

ขณะนั้น อินชิงเสวียนวิ่งด้วยความเร็วตลอดทาง และเลี้ยวขวาสองครั้ง ในที่สุดเธอก็หาป่าเล็กที่อวิ๋นฉ่ายทำกิจธุระส่วนตัวพบ

อวิ๋นฉ่าย? อวิ๋นฉ่าย?

เธอเรียกไปสองครั้ง ทว่าไม่มีคนตอบ จึงเดาว่าอวิ๋นฉ่ายคงจะกลับไปแล้ว

อินชิงเสวียนมองไปรอบๆ และรีบคลานกลับเข้าไปทางรูกำแพงเช่นกัน

ทันทีที่เข้าประตูมา เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้ อินชิงเสวียนจึงเร่งเท้าเดินเข้าไปขางใน

"มีอะไรหรือ?"

อวิ๋นฉ่ายกำลังคุกเข่าและร้องไห้อยู่บนพื้น ด้านข้างคือยายหลี่ที่ยืนปั้นหน้าเขียวอยู่

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน อวิ๋นฉ่ายก็หันหลังกลับอย่างตื่นเต้น

"พระสนม พระองค์ไปไหนมาเพคะ บ่าวใจหายใจคว่ำหมดเลย"

อินชิงเสวียนลูบเบาๆ ไปที่ศรีษะของอวิ๋นฉ่ายเหมือนอย่างที่ลูบหัวสุนัข และพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ "ลุกขึ้นมาเถอะ ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังทำธุระ ก็เลยเดินเล่นไปรอบๆ หยุดร้องได้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว"

สีหน้าของยายหลี่ก็ยังคงย่ำแย่เช่นเดิม เธอยกกระโปรงขึ้น แล้วคุกเข่าลงเช่นกัน

"บ่าวทราบว่าพระสนมอยากออกไปข้างนอก แต่ก็ไม่ควรประมาทเช่นนี้ หากถูกจับได้ขึ้นมา จะต้องถูกตัดหัวเลยนะเพคะ พระสนมหวังมาตลอดว่าอยากพาองค์ชายน้อยออกไปหาใต้เท้ามิใช่หรือ หากเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์ ใครเล่าจะพาองค์ชายน้อยออกไปได้อีกเพคะ"

อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าตนเองนั้นปลากระดี่ได้น้ำเกินไปเช่นกัน