สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1009

ขอบตาของโมริตะคาวาสึบาเมะเปลี่ยนเป็นสีแดง พูดเสียงสะอื้นว่า “พวกเขาเป็นกลุ่มคนน่าเกลียดมาก พวกเขาถูกตาต้องใจท่านแม่ข้า จึงจับพวกเรามาด้วยกัน ข้าพยายามดิ้นแต่ก็ถูกตีจนหมดสติไป พอตื่นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

ฮั่วเทียนเฉิงขมวดคิ้ว

“แล้วแม่ของเจ้าล่ะ”

โมริตะคาวาสึบาเมะหลั่งน้ำตา

“นาง...นางถูกคนพวกนั้นฆ่าตายแล้ว”

แม่ของเขาถูกฆ่าตายจริงๆ เขาเฝ้าดูตอนที่ชายหนุ่มร่างกำยำกว่าสิบคนในหมู่บ้าน ขืนใจแม่เขาจนตาย

แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่มานานกว่าร้อยปี แต่ก็ยังไม่สามารถลืมทุกฉากในวันนั้นได้ แม้กระทั่งทุกรายละเอียด

ในเวลานั้นเขาอายุเท่าๆ กับตอนนี้ แม้ว่าในเวลาต่อมาเขาจะฆ่าคนทั้งหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังไม่สามารถระบายความเกลียดชังในใจได้

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าส่องประกายราวกับเลือดอยู่เบื้องหน้า โมริตะคาวาสึบาเมะตกอยู่ในห้วงภวังค์

เวลาผ่านไปนานมากจน เขาลืมชื่อเดิมของเขาแล้ว จำได้เพียงว่าเขาฆ่าคนทั้งหมู่บ้านทั้งเมือง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้รับการลงโทษจากผลกรรมความชั่วร้ายจากวิถีแห่งสวรรค์

ฮ่าๆ อะไรดี อะไรชั่ว ที่เขาแก้แค้นให้แม่ ไม่ใช่หลักคุณธรรมหรอกหรือ

นักพรตเต๋าหน้าซื่อใจคดที่ท่องได้แค่บทสวด จะไปรู้เรื่องความดีความชั่วอย่างไร เพียงเพราะเขากับแม่มาจากหมู่บ้านอื่น จึงสมควรถูกข่มเหงรังแกเช่นนั้นหรือ

เมื่อเห็นความเกลียดชังพลุ่งพล่านออกมาจากดวงตาของเด็ก ฮั่วเทียนเฉิงก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ

“ข้าเข้าใจแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับเกาะตงหลิว? แล้วคนที่กลับมาล่ะ”

โมริตะคาวาสึบาเมะสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า “พวกเขาไปซ่อนหมดแล้ว คนที่เหลือเดินไม่ได้ จึงอยู่ได้แค่ที่นั่น ที่นี่ไม่มีอาหารแล้ว แม้แต่เปลือกไม้ก็ถูกขูดออกมากินจนหมด”

ฮั่วเทียนเฉิงทนไม่ไหว ก้าวไปลูบหัวของโมริตะคาวาสึบาเมะ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว เราจะพาเจ้ากลับไปที่จงหยวน ข้าจะพาเจ้าไปเอาของกินก่อน”

โมริตะคาวาสึบาเมะพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง

“ขอบคุณท่านอา”

เขาตามฮั่วเทียนเฉิงอยู่ข้างหลัง ในใจกลับกำลังคิดว่าการโจมตีของเขาสามารถฆ่าฮั่วเทียนเฉิงได้หรือไม่ ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดขึ้นมา