สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1010

“กลางวันแสกๆ มีผีที่ไหน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรารีบกลับกันเถอะ”

ฮั่วเทียนเฉิงกระโดดลงไปที่พื้น ต้องรีบไปบอกเย่จิ่งหลานว่ามีคนอื่นซ่อนตัวอยู่บนเกาะ

ทั้งสองกลับไปที่ค่ายชั่วคราว เหล่าศิษย์มารวมตัวกันที่กลางลาน ศพทั้งสองร่างถูกคลุมด้วยผ้าขาวซึ่งดูบาดตาบาดใจยิ่งนัก

เย่จิ่งหลานกำลังคุยกับหวังซุ่น เมื่อเห็นฮั่วเทียนเฉิงกลับมา ก็หันกลับมาถามว่า “ท่านฮั่วพบเบาะแสอะไรหรือเปล่า”

ฮั่วเทียนเฉิงพยักหน้า

“มีอยู่เล็กน้อย”

เขาบอกเรื่องที่พบโมริตะคาวาสึบาเมะกับเย่จิ่งหลาน เย่จิ่งหลานตกใจเล็กน้อย

“เด็กจากจงหยวน?”

ฮั่วเทียนเฉิงพูดอย่างหนักแน่น “ยังเป็นเด็ก อายุประมาณแปดเก้าขวบ”

“โอ้? เขาหน้าตาเป็นอย่างไร”

ทันใดนั้นดวงตาที่เจ้าเล่ห์คู่หนึ่งก็ผุดขึ้นในใจของเย่จิ่งหลาน ซึ่งเจ้าของดวงตาคู่นั้น คือคนที่เกือบจะฆ่าอินชิงเสวียน

หรือว่าที่เขาหนีกลับมาที่เกาะตงหลิว?

ฮั่วเทียนเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตัวขาวหมดจด ดูเป็นผู้ใหญ่มาก นอกนั้น ก็ดูไม่มีอะไรพิเศษ”

“อื้ท ข้าเข้าใจแล้ว”

เย่จิ่งหลานกลับมาที่ขั้นบันไดหน้าประตู แวะพูดกับเหล่าศิษย์ว่า “อาจมีศัตรูอยู่บนเกาะนี้ อย่าประมาทเด็ดขาด ทางที่ดีเวลาออกไปไหนตอนกลางคืนให้พาคนไปด้วย ช่วงกลางวันค่อยออกค้นหา”

ศิษย์หลายคนจากสำนักเทียนเตาจ้องมองศิษย์พี่ของพวกเขาที่นอนอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้นและถามว่า “จับคนได้แล้วเราควรทำอย่างไร หรือว่าจะปล่อยไปเพราะเห็นว่าน่าสงสาร?”

เย่จิ่งหลานยิ้มอย่างเย็นชา

“ไม่แน่นอน ในวันที่เราออกจากเกาะ ข้าจะส่งทุกคนไปกินเจในยมโลก”

หลังจากที่เย่จิ่งหลานพูดจบ ก็พาหวังซุ่นกลับไปที่ตำหนักอันเรียบง่าย

“บนเกาะนี้ไม่เหลือผู้มีวรยุทธ์อีกแล้วหรือ”