สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1011

กลางคืนมืดมาก

เงาดวงจันทร์กลืนหายไปในเมฆหนาทึบ ดาวบางดวงสว่างวับแวม เป็นแสงระยิบระยับที่ไม่ได้สว่างจ้า

เหล่าศิษย์เหนื่อยล้าหลังจากกรำงานหนักมาหลายวัน เมื่อมาถึงแผ่นดินเป็นครั้งแรก พวกเขาทั้งหมดก็หลับสนิท

ไม่มีใครสังเกตเห็นการจากไปของเย่จิ่งหลาน

ถึงกระนั้น เย่จิ่งหลานก็ยังคงระมัดระวัง จนกระทั่งอยู่ห่างจากวังไปไกล เขาจึงค่อยๆ ยืดตัวขึ้นสูงเต็มสัดส่วน

หากอีกฝ่ายคือโมริตะคาวาสึบาเมะจริงๆ เขาจะต้องรู้จักตัวเอง บางทีตอนนี้อาจจะกำลังเดินอยู่ใกล้พระราชวังที่ทรุดโทรมแห่งนี้

แล้วจะหลอกล่อเขาออกมาอย่างไร

เย่จิ่งหลานครุ่นคิดขณะที่กำลังเดิน

ทันทีที่มาถึงถนนสายเล็กที่ทอดไปสู่ใจกลางเกาะ ก็ได้ยินคนข้างหลังพูดแหย่ว่า “ศิษย์จากคณะก้งฉิงแห่งฮว๋าเซี่ย ได้พบกันอีกแล้วนะ”

เย่จิ่งหลานรู้สึกดีใจ หันหลังกลับช้าๆ

แน่นอนว่าข้างหลังเขาสิบก้าวมีเด็กคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมขาดรุ่งริ่งอยู่

แม้ว่าแสงจันทร์จะสลัว แต่ก็ยังสามารถบอกได้ว่าใบหน้าสะอาดหมดจด ซึ่งค่อนข้างไม่สอดคล้องกันเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด

เย่จิ่งหลานหัวเราะและพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นพี่ชายน้อยนี่เอง ไม่ทราบว่าทำไมเจ้าถึงมาที่เกาะตงหลิวได้”

โมริตะคาวาสึบาเมะคลี่ยิ้ม มองเย่จิ่งหลานอย่างหยามเหยียด

“เจ้าเด็กเปรต เจอหน้าข้า ยังสงบเยือกเย็นได้อยู่นะ กล้าหาญดีนี่ ในเมื่อเจ้าและข้าต่างก็เป็นคนมีเหตุผล ก็อย่ามาพูดดคดเคี้ยวเลี้ยวลดกันดีกว่า”