สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1013

ดูเหมือนว่าร่างกายถูกติดอยู่กับอะไรบางอย่าง ไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย ความรู้สึกสิ้นหวังอันลึกซึ้งแล่นออกมาจากหัวใจของโมริตะคาวาสึบาเมะ

ของสิ่งนั้นที่มากระทบแขนช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ถ้าโดนหัว หัวของเขาจะไม่แตกหรือ

เมื่อเห็นรูดำของปืนชี้มาที่เขา โมริตะคาวาสึบาเมะก็รู้สึกว่าผมตั้งชึ้นขึ้น รู้สึกเสียวสันหลังวาบ

เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าจะต้องเผชิญกับการลงโทษความชั่วร้ายจากวิถีแห่งสวรรค์ แต่ในขณะนี้ มีความทรมานและความกลัวที่อธิบายไม่ได้นั้นพลันเกิดขึ้นในใจ

อย่างไรก็ตาม เย่จิ่งหลานยังคงเล็งเป้ามา พึมพำกับตัวเอง

“ยิงตรงไหนดีนะ ให้เจ้าหมานี่ตายง่ายๆ ในวันเดียว เกรงว่าจะสบายไปหน่อยกระมัง”

หน้าผากของโมริตะคาวาสึบาเมะมีเหงื่อออกอย่างเห็นได้ชัด บางครั้งความตายก็ไม่น่ากลัวนัก บางทีช่วงที่ตายนั้น อาจไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความทุกข์ทรมานจากการรอคอยความตาย ความอัปยศอดสูและการทรมานอย่างโจ่งแจ้ง

“ช้าก่อน”

เมื่อเย่จิ่งหลานเล็งปืนไปที่เขา โมริตะคาวาสึบาเมะก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

เย่จิ่งหลานทำเหมือนจะตกใจ ทนทีที่สะบัดข้อมือ ปืนก็ดังปัง

ข้อเท้าของโมริตะคาวาสึบาเมะมีเลือดออกมาก เขาร้องด้วยความเจ็บปวด

เย่จิ่งหลานยิ้มอย่างลุขอแก่โทษ

“ข้าขอโทษ พลาดเป้าไปน่ะ คราวหน้าจะระวังกว่านี้”

โมริตะคาวาสึบาเมะอยากจะตาโคตรเหง้าศักราชมาก ถ้าเขาขยับได้ คงจะถูกเจ้าเด็กเปรตนี่ถลกหนัง แล้วตัดหัวมาทำหม้อแหน่ๆ

แต่ตอนนี้ คิดอะไรก็ไร้ประโยชน์

เย่จิ่งหลานอายุยังน้อย ไม่ว่าจะมีอุบายมากมายเพียงใด ก็มีข้อจำกัด เควรทำให้ตายใจก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธีแก้ปัญหา