สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1096

ฮั่วเทียนเฉิงตกตะลึงเล็กน้อย

“ทำไมจู่ๆ คุณชายถึงรับปากล่ะ?”

เมื่อเห็นว่าฮั่วเทียนเฉิงไม่ดีใจ เย่จิ่งหลานก็ถามด้วยความสับสน “สีหน้าของท่านฮั่วทำไมถึงเป็นเช่นนี้ หรือว่าท่านไม่ดีใจ?”

ฮั่วเทียนเฉิงส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว

“จะเป็นไปได้อย่างไร คุณชายน้อยเย่สามารถไปกับข้าได้ ข้ามีแต่จะยินดีด้วยซ้ำ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและถามว่า “เช่นนี้แล้ว ทำไมท่านฮั่วถึงดูกังวล หรือว่าที่ท่านพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหกข้า?”

ฮั่วเทียนเฉิงโบกมือโดยเร็ว

“ตำหนักเทพให้เกียรติแก่นักปราชญ์ราชบัณฑิตมาแต่ไหนแต่ไร ทุกสิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องจริง”

“งั้นก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่หรือ ช่วงนี้จิตใจของข้าสับสนอยู่พอดี ที่ตำหนักเทพคงเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการบำเพ็ญภาวนา”

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่จิ่งหลาน ฮั่วเทียนเฉิงก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

หลังจากคบค้าสมาคมกันนานกว่าหนึ่งเดือน เขาก็รู้สึกนิยมชมชอบและเคารพเลื่อมใสเด็กคนนี้มาก

แม้ว่าเย่จิ่งหลานจะเปลี่ยนใบหน้ามาหล่อเหลาราวกับหยก แต่ฮั่วเทียนเฉิงก็เห็นเป็นเหมือนเดิม ถือว่าเขาเป็นเด็กอายุเจ็ดแปดขวบมาโดยตลอด

หลังจากรู้จักกันมานาน เขารู้สึกว่าความเฉลียวฉลาดของเย่จิ่งหลานนั้นหายาก ไม่อยากให้เขามีส่วนร่วมในการต่อสู้ระหว่างตำหนักเทพและอิ๋นเฉิงเลยจริงๆ

“นี่...ความจริงถ้าคุณชายน้อยเย่ไม่ชอบตำหนักเทพ ก็ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่น ข้าจะหาเหตุผลอื่นมาแก้ต่างให้เจ้าได้”

ฮั่วเทียนเฉิงไอแห้งๆ และพูดว่า “ถึงแม้ว่าคุณชายน้อยเย่จะถูกเร่งให้เติบโตอย่างรวดเร็วจากพลังยุทธ์แปลกๆ ของตงหลิว แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็ก จากเมืองหลวงมานาน เจ้าไม่คิดถึงบ้านบ้างหรือ”

เย่จิ่งหลานยักไหล่

“มีอะไรให้คิดถึง เป็นอันตกลงตามนี้แหละ นี่ก็ดึกแล้ว ท่านฮั่วรีบพักผ่อนเถิด”

โดยไม่ให้โอกาสฮั่วเทียนเฉิงปฏิเสธ เย่จิ่งหลานพูดจบก็จากไป

“เย่...”

ฮั่วเทียนเฉิงยื่นมือออก ทว่าเย่จิ่งหลานก็หายตัวกลับเข้าไปในห้องแล้ว

ฮั่วเทียนเฉิงส่ายศีรษะ

“ข้าก็ไม่รู้ เอาเถอะ ในเมื่อเป็นความปรารถนาของเขาเอง เราจึงทำได้แค่เคารพมิสู้เชื่อฟัง”

โจวหนิงกลืนขนมเข้าปาก แล้วถามด้วยความกังวล “ผู้อาวุโสหันจะปฏิบัติต่อคุณชายน้อยเย่...”

เมื่อนึกถึงธิดาเทพคนใหม่ในตำหนักเทพ เขาก็ขมวดคิ้ว

ฮั่วเทียนเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อาจจะไม่ คุณชายน้อยเย่ไม่เพียงแต่มีวรยุทธ์เท่านั้น แต่ยังมีมิติแปลกๆ อีกด้วย คงมีความสามารถในการป้องกันตัวเองอยู่บ้าง”

โจวหนิงพยักหน้า

“ใช่ ตั้งแต่เขาเป็นผู้ใหญ่ คุณชายน้อยเย่มีความก้าวหน้าเชิงยุทธ์อย่างรวดเร็ว แม้จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้อาวุโสหัน แต่ก็สามารถหลบหนีกลับไปสู่มิติของตัวเองได้”

ดังคำกล่าวที่ว่า กินของคนอื่นปากสั้น เอาของคนอื่นมือสั้น โจวและต้วนศิษย์พี่น้องทั้งสองคนได้รับประโยชน์จากเย่จิ่งหลานมาก ย่อมไม่อยากให้เขาเป็นอันตรายอยู่แล้ว

ฮั่วเทียนเฉิงคิดอย่างรอบคอบ ดูเหมือนว่าเป็นเช่นนั้นจริง ทั้งยังมีพวกเขาทั้งสามอยู่ด้วย ถึงอย่างไรก็พอจะช่วยเหลือได้

จึงกล่าวว่า “พวกเจ้าพูดมาก็มีเหตุผล เช่นนี้แล้ว เราก็เก็บข้าวของ กลับตำหนักเทพพรุ่งนี้กัน”