สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1096

ฮั่วเทียนเฉิงตกตะลึงเล็กน้อย

“ทำไมจู่ๆ คุณชายถึงรับปากล่ะ?”

เมื่อเห็นว่าฮั่วเทียนเฉิงไม่ดีใจ เย่จิ่งหลานก็ถามด้วยความสับสน “สีหน้าของท่านฮั่วทำไมถึงเป็นเช่นนี้ หรือว่าท่านไม่ดีใจ?”

ฮั่วเทียนเฉิงส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว

“จะเป็นไปได้อย่างไร คุณชายน้อยเย่สามารถไปกับข้าได้ ข้ามีแต่จะยินดีด้วยซ้ำ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและถามว่า “เช่นนี้แล้ว ทำไมท่านฮั่วถึงดูกังวล หรือว่าที่ท่านพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหกข้า?”

ฮั่วเทียนเฉิงโบกมือโดยเร็ว

“ตำหนักเทพให้เกียรติแก่นักปราชญ์ราชบัณฑิตมาแต่ไหนแต่ไร ทุกสิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องจริง”

“งั้นก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่หรือ ช่วงนี้จิตใจของข้าสับสนอยู่พอดี ที่ตำหนักเทพคงเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการบำเพ็ญภาวนา”

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่จิ่งหลาน ฮั่วเทียนเฉิงก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

หลังจากคบค้าสมาคมกันนานกว่าหนึ่งเดือน เขาก็รู้สึกนิยมชมชอบและเคารพเลื่อมใสเด็กคนนี้มาก

แม้ว่าเย่จิ่งหลานจะเปลี่ยนใบหน้ามาหล่อเหลาราวกับหยก แต่ฮั่วเทียนเฉิงก็เห็นเป็นเหมือนเดิม ถือว่าเขาเป็นเด็กอายุเจ็ดแปดขวบมาโดยตลอด

หลังจากรู้จักกันมานาน เขารู้สึกว่าความเฉลียวฉลาดของเย่จิ่งหลานนั้นหายาก ไม่อยากให้เขามีส่วนร่วมในการต่อสู้ระหว่างตำหนักเทพและอิ๋นเฉิงเลยจริงๆ

“นี่...ความจริงถ้าคุณชายน้อยเย่ไม่ชอบตำหนักเทพ ก็ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่น ข้าจะหาเหตุผลอื่นมาแก้ต่างให้เจ้าได้”

ฮั่วเทียนเฉิงไอแห้งๆ และพูดว่า “ถึงแม้ว่าคุณชายน้อยเย่จะถูกเร่งให้เติบโตอย่างรวดเร็วจากพลังยุทธ์แปลกๆ ของตงหลิว แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็ก จากเมืองหลวงมานาน เจ้าไม่คิดถึงบ้านบ้างหรือ”

เย่จิ่งหลานยักไหล่

“มีอะไรให้คิดถึง เป็นอันตกลงตามนี้แหละ นี่ก็ดึกแล้ว ท่านฮั่วรีบพักผ่อนเถิด”

โดยไม่ให้โอกาสฮั่วเทียนเฉิงปฏิเสธ เย่จิ่งหลานพูดจบก็จากไป

“เย่...”

ฮั่วเทียนเฉิงยื่นมือออก ทว่าเย่จิ่งหลานก็หายตัวกลับเข้าไปในห้องแล้ว