สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1097

ณ ตำหนักเทพหอทองคำ

วันรุ่งขึ้น ไพรเขียวฟ้าโปร่ง เป็นอีกวันที่อากาศดีมีดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า

อินชิงเสวียนบิดเนื้อตัวอย่างเมื่อยขบ และเดินออกจากที่พักหิน

หลังจากสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดก็รู้สึกเบิกบาน สดชื่นโล่งใจ

ยุคที่ปราศจากมลภาวะนั้นดีมากจริงๆ อินชิงเสวียนมองดูทิวเขาไกลๆ อย่างทอดถอนใจ ทันใดนั้นก็จำได้ว่าเย่จั้นยังคงรอนางอยู่ แต่น่าเสียดายที่นางยังไม่ได้เจออินหลี

นางขยับข้อมือและเท้า ตัดสินใจนำข่าวนี้ไปบอกเย่จั้น เมื่อเดินลงมาจากเขาเพียงสองก้าว ก็เห็นผู้อาวุโสหันปีนขึ้นบันไดมา ตามมาด้วยฉางเฮิ่นเทียนที่ก้มหน้าก้มอยู่

ราวกับรู้ว่าอินชิงเสวียนกำลังมองมาที่ตัวเอง ฉางเฮิ่นเทียนเงยหน้าขึ้น ขยิบตากับอินชิงเสวียน อย่างรวดเร็ว และพยักพเยิดไปที่ผู้อาวุโสหัน

อินชิงเสวียนเหลือบมอง นางก็เข้าใจอย่างคร่าวๆ ในใจว่าอาจเป็นผู้อาวุโสหันที่มีความคิดชั่วร้ายอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผู้อาวุโสหันหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนข้ามีบางอย่างที่ต้องทำ ทำให้การแจกจ่ายน้ำพุวิญญาณล่าช้า วันนี้ก็นั่งปรึกษาหารือกันอย่างรอบคอบได้”

เหตุผลนี้นั่นเอง

อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “สิ่งที่ผู้อาวุโสหันสัญญากับข้า ทำไม่ได้สักอย่าง ก็จะแบมือขอแล้ว จะไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อยหรือ”

ผู้อาวุโสหันพูดอย่างเต็มไปด้วยเหตุผลอันชอบธรรม “สิ่งต่างๆ มีลำดับความสำคัญของตัวเอง การต่อสู้กับอิ๋นเฉิง เกี่ยวข้องกับวิถีทางที่ถูกต้องของใต้หล้า หากตำหนักเทพได้รับทางสู่วิถีแห่งสวรรค์มา และค้นหาวิธีทลายได้ ก็สามารถใช้สิ่งที่อยู่ข้างในนั้น ทำประโยชน์ให้กับราษฎร”

“เกรงว่าผู้อาวุโสหันจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรอยู่ในทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ หากเป็นเพียงเคล็ดวิชาลับวรยุทธ์เท่านั้น ก็จะไม่เป็นประโยชน์ต่อราษฎร”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยสีหน้าเหน็บแนม