สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1108

“ขอบคุณแม่นางมาก”

หญิงชราเงยหน้าขึ้น ตาข้างที่มองเห็นมองไปยังอินชิงเสวียน

ดวงตาของทั้งสองคนสบกัน มีสีแปลกๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาข้างเดียวของหญิงชรา แต่มันก็หายไปในพริบตาเดียว

ในเวลาเดียวกัน เฮ่อฉางเฟิงก็ขยิบตาให้แม่ เขาต้องการคุยกับอินชิงเสวียน ลาจากเป่ยไห่มาหลายวันแล้ว เฮ่อฉางเฟิงก็กังวลกับสถานการณ์ที่นั่นมาโดยตลอด

แม่ลูกใจเชื่อมโยงกัน กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเข้าใจทันทีว่าลูกชายหมายถึงอะไร จึงพูดกับหญิงชรา “ข้านึกขึ้นได้ว่าต้องการส่งสมุนไพรไปให้ท่านพ่อ หลานตาน ป้าชุย ตามข้าไปด้วยกันเถอะ”

ทั้งสองตอบรับพร้อมกัน เดินตามกงซวินฮูหยินออกไปที่ประตู

อินชิงเสวียนรู้แล้วว่าเฮ่อเฮ่อฉางเฟิงเป็นพี่น้องต่างแม่ของตัวเอง เมื่ออยู่ตามลำพังกับเขา นางจึงไม่รู้สึกอึดอัดใดๆ

“แม่นางอิน เรื่องในเป่ยไห่คลี่คลายแล้วหรือยัง”

“คลี่คลายไปพอควรแล้ว ชาวตงหลิวทั้งหมดออกไป ชาวบ้านก็กลับมาอยู่ในเป่ยไห่แล้ว ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ”

เฮ่อฉางเฟิงกล่าวด้วยอารมณ์ทอดถอนใจ “ราษฎรสามารถกลับบ้านของตนได้ ในที่สุดความพยายามของสำนักใหญ่ก็ไม่ไร้ผล ผู้พลีชีพเหล่านี้ควรค่าแก่การชื่นชม”

“ใช่ พวกเขามีคุณธรรมจริงๆ!”

เมื่อนึกถึงสุสานวีรบุรุษที่สูงหลายจั้งในเป่ยไห่ อินชิงเสวียนก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

เฮ่อฉางเฟิงปลอบใจ “แม่นางอินอย่าคิดมาก ผู้มีคุณธรรมเหล่านี้ล้วนทำด้วยความสมัครใจ แม้ว่าจะตายอย่างกล้าหาญ แต่ก็ยังคงมีความเมตตา”

อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ

“เป็นเช่นนั้นจริง!”

นางเปลี่ยนหัวข้อ แกล้งถามแบบสบายๆ “ข้าได้ยินมาว่านอกจากอิ๋นเฉิงแล้ว ในเทือกเขาเชื่อมเมฆายังมีตำหนักเทพซึ่งเป็นสำนักใหญ่ผู้ถือสันโดษในปัจจุบัน ข้ายังได้ยินมาว่าตำหนักเทพส่งหนังสือสวรรค์ไร้อักษรมาที่อิ๋นเฉิง ทั้งสองสำนักคงมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกระมัง”

เฮ่อฉางเฟิงไอแห้งๆ และพูดว่า “ข้าน้อยไม่รู้เรื่องนี้มากนัก แต่สิ่งที่แน่นอนคืออิ๋นเฉิงไม่ได้รับหนังสือสวรรค์ไร้อักษร”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมอง

“ในเมื่อไม่ใช่ ทำไมจึงมีข่าวลือในหมู่ชาวบ้านล่ะ ข้ายังได้ยินมาว่าเจ้าตำหนักของตำหนักเทพก็เป็นแขกอยู่ในอิ๋นเฉิงเช่นกัน”

เฮ่อฉางเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แม้ว่าข้าน้อยจะไม่ใช่ชาวยุทธ์ แต่ก็ได้ยินเรื่องราวมากมายในยุทธภพ ว่ากันว่าหลังจากการต่อสู้ยึดสวรรค์เมื่อห้าสิบปีก่อน เจ้าตำหนักเทพก็เก็บตัวบำเพ็ญเพียรเพื่อรักษาบาดแผล ไม่ได้ลงเขามาอีกเลย แล้วจะมาที่อิ๋นเฉิงได้อย่างไร”

อินชิงเสวียนถามด้วยท่าทางงุนงง “โอ้? เช่นนี้แล้ว ในแง่ของวรยุทธ์อิ๋นเฉิงคงมีฝีมือยอดเยี่ยมกว่ากระมัง”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปพักผ่อนก่อน ข้าน้อยจะไปเอาของหวานกับกงซวินฮูหยินมาให้”

หลังจากที่เฮ่อฉางเฟิงพูดจบก็จากไปทันที

อินชิงเสวียนนั่งบนเตียง ขบคิดถึงคำพูดของเฮ่อฉางเฟิง

เขาน่าจะไม่ได้หลอกตัวเอง และไม่มีเหตุผลด้วย หากเจ้าตำหนักเทพไม่อยู่ที่นี่ เช่นนั้นก็เหมือนจะมีข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี

นอกจากนี้ นางยังต้องการถามเฮ่อยวน ว่ายังจำเหมยชิงเกอที่ริมทะเลสาบต้าหมิงได้หรือไม่

ขณะที่กำลังเหม่อลอย จู่ๆ ประตูก็เปิดออก

หญิงชราตาบอดข้างเดียวเดินเข้ามาพร้อมจานขนม

“ฮูหยินให้บ่าวนำขนมมาให้ แม่นางลองชิมดูสิ”

“ขอบคุณมาก”

อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปรับ ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นหอมแปลกๆ ที่ผสมกันหลายชนิด เหมือนจะเป็นหญ้าหรือยาสมุนไพร ก่อนที่นางจะคิดอย่างรอบคอบ ภาพเบื้องหน้าก็มืดลง...