สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1111

ห้องหนังสือ

เฮ่อยวนเอามือไพล่หลัง สายตามองจับไปยังท้องฟ้าเบื้องบน

แสงจันทร์สลัว ดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า ทำให้คนรู้สึกเคลิบเคลิ้มอย่างประหลาด

เฮ่อยวนคล้ายจะเห็นสตรีผู้หนึ่งอยู่ในความว่างเปล่า แต่ก็คล้ายหลุมศพที่โดดเดี่ยวด้วย

นั่นเป็นสุสานที่เขาสร้างขึ้นด้วยมือตัวเอง ภายในนั้นมีปิ่นหยกอันโปรดของนาง

ทุกปีในช่วงเวลานี้ เขาจะนั่งเฝ้าอยู่หน้าหลุมศพของนางเป็นเวลาสามวัน

เมื่อนึกถึงหญิงสาวผู้กล้าหาญที่แสนงดงามผู้นั้น เฮ่อยวนก็รู้สึกขมขื่นในใจ

ถ้าเขาไม่ออกจากเมืองวันนั้น เขาคงไม่ได้พบนาง และถ้าพวกเขาไม่ได้รักกัน คงไม่ทำให้นางตาย

ความผิดพลาดทั้งหมดนั้น ล้วนเป็นความผิดของเขา ตอนนี้เมื่อหญิงงามกลายเป็นเพียงควันธูปหอม พูดอะไรก็ไร้ประโยชน์

แค่เสียใจที่สวรรค์ไม่ให้โอกาสเขาได้ชดใช้ด้วยซ้ำ หากต้องการแก้แค้น ก็ทำได้เพียงรอช่วงเวลาการประลองยุทธ์ในห้าสิบปีให้หลังเท่านั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฮ่อยวนก็อดไม่ได้ที่จะกำนิ้วแน่น และทุบโต๊ะอย่างแรง

“ท่านเจ้าเมือง ดื่มชาเจ้าค่ะ ดึกแล้ว ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว”

หญิงชราตาเดียวถือกาน้ำชาเข้ามาจากข้างนอก

เฮ่อยวนระงับความเกลียดชังในดวงตา

“เจ้าก็กลับมาเหมือนกันรึ”

หญิงชราตาเดียวโค้งคำนับและพูดว่า “บ่าวอยู่ในอิ๋นเฉิงก็ไม่มีงานให้ทำมากนัก จะอยู่เฉยๆ ก็กระไรอยู่ ทำเช่นนั้นจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์เข้าจริงๆ บ่าวก็ไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป”

“ทุกคนล้วนมีความหมายในชีวิตของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องดูถูกตัวเอง”

เฮ่อยวนหยิบชาขึ้นมาจิบ แล้วนั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง

หญิงชราตาเดียวโค้งคำนับแล้วพูดว่า “ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเจ้าเมืองและฮูหยินที่รับเข้ามา ให้ที่อยู่แก่บ่าว บ่าวจะทำหน้าที่รับใช้อย่างเต็มที่เจ้าค่ะ”

เฮ่อยวนส่ายศีรษะ ไม่พูดคำใดอีก

เขาถือถ้วยชา จิบชาเล็กน้อย ดวงตาลึกดูมืดมนมากขึ้นหลายส่วน