สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1114

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว คิดในใจว่า ไอ้บ้าตัณหาที่ไหนกัน ในที่สาธารณะแบบนี้ ยังกล้ามาพูดจากะลิ้มกะเหลี่ย

ในใจคิดอยากจะสั่งสอนเขาสักสองสามคำ แต่ร้อนใจอยากตามหาฉุยอวี้และเฟิงเอ้อร์เหนียงเร็วๆ เพราะไม่อยากสร้างปัญหาแทรกซ้อนที่ไม่จำเป็นจริงๆ

จึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เตรียมจะหลีกเลี่ยงคนผู้นี้

ไป๋เสวี่ยเดินตามอยู่ข้างหลังอินชิงเสวียน ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าตลอดเวลา จมูกฟุดฟิดตลอดเวลา ดมกลิ่นบนเสื้อคลุมของเขาขึ้นๆ ลงๆ

ดวงตาแจ่มใสของเจ้าสุนัขค่อยๆ ฉายแววประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ และเห่าขึ้นอย่างอดไม่ได้

เจ้าสุนัขมีรูปร่างใหญ่โตท่าทางดุดัน เมื่อเดินบนถนนก็ดึงดูดความสนใจเป็นพิเศษ อินชิงเสวียนไม่อยากให้มันทำให้คนอื่นตกใจกลัว จึงดุมันทันที

“อย่าทำให้คนเขากลัว ไปกันเถอะ”

คนผู้นั้นก้าวไปข้างหน้า ขวางหน้าอินชิงเสวียนไว้

เขาพูดด้วยรอยยิ้มแต่ตาไม่ยิ้ม “ผู้คนมักบอกว่าการพบกันคือโชคชะตา ข้าได้พบกับแม่นางท่ามกลางผู้คนมากล้น ย่อมมีวาสนาต่อกันไม่เบา ไยไม่หยุดมาดื่มชาพูดคุยเรื่องราวชีวิตของเรากันเล่า”

ใบหน้าของอินชิงเสวียนมืดมนลง

“ข้าเป็นสตรีที่แต่งงานแล้ว ขืนคุณชายยังกล่าววาจาเช่นนี้ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

คุณชายผู้นั้นไม่โกรธ แต่ยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม “เหตุใดแม่นางถึงปฏิเสธผลักไสผู้อื่นเช่นนี้ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรแม่นาง เป็นเพียงโชคชะตาจัดสรร อยากคุยกับแม่นางสักสองสามคำเท่านั้น”

“ข้าไม่รู้จักเจ้า มีเรื่องอะไรต้องคุยกับเจ้า หลีกทางด้วย”

อินชิงเสวียนก้าวเท้าหมายจะออกไป แต่ถูกหยุดโดยคุณชายผู้นั้นอีกครั้ง

อินชิงเสวียนโกรธเดือดดาล พลิกฝ่ามือตบออกไป

“ไอ้คนบ้าตัณหา ตายซะ!”

คุณชายผู้นั้นก็เป็นจอมยุทธ์เช่นกัน ทันทีที่ขยับมือ ก็คว้าข้อมือของอินชิงเสวียนไว้ได้

อินชิงเสวียนตกใจมากที่ คนผู้นี้อายุยังน้อย แต่กลับมีฝีมือลึกล้ำขนาดนี้ คงมาจากสำนักที่มีชื่อเสียงแน่ๆ

“ที่เชิงเขามีแต่ชาวบ้านทั่วไป ถ้าเผลอไปทำร้ายคนเข้า เกรงว่าจะไม่ดี”

คุณชายผู้นั้นไม่ได้จับข้อมือของอินชิงเสวียนไว้จริงๆ หลังจากที่พูดจบ ก็ถอยออกไปสามก้าว ทว่าดวงตายังคงมองจับไปยังร่างของอินชิงเสวียน