สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1115

ขณะที่ลงมือ อินชิงเสวียนยังใช้ทักษะช่วงชิงโชคลาภกับคนผู้นั้น

ในหัวพลันปรากฏหลายสิ่งหลายอย่าง เมื่อเห็นท่าวรยุทธ์เหล่านั้น อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

วรยุทธ์ของคนตงหลิว หรือว่าเขาเป็นคนตงหลิว?

คิดไม่ถึงว่าในเทือกเขาเชื่อมเมฆา จะยังหลงเหลือชาวตงหลิว ในเมื่อถูกนางพบเข้าแล้ว งั้นก็ถือว่าเป็นโชคร้ายของเขาแล้ว

“สามารถพูดภาษาต้าโจวได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้ เจ้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากสินะ น่าเสียดายที่มาเจอกับข้า วันนี้ในปีหน้า จะเป็นวันเซ่นไหว้เจ้า”

ดวงตาของอินชิงเสวียนคมกริบราวกับมีด การขับเคลื่อนของชี่รอบตัวเปลี่ยนไป เจตนาฆ่าอันรุนแรงพุ่งออกมาจากร่างผอมเพรียวนั้น ชุดกระโปรงสั่นพลิ้วเองโดยไม่ได้เกิดจากลม ส่งเป็นเสียงพึ่บพั่บรุนแรง

คนผู้นั้นอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไป

“อย่า เราอย่าจริงจังกันนักเลย”

“เลิกพล่ามซะ”

อินชิงเสวียนตวาด มือทั้งสองข้างซัดใส่โจมตีไปยังคนผู้นั้น

“โธ่เอ๊ย เป็นข้าเอง!”

คนผู้นั้นเหาะถอยหลังอย่างรวดเร็ว พลางโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร”

การเคลื่อนไหวของอินชิงเสวียนรวดเร็วราวกับสายฟ้า นางก็มาถึงหน้าคนผู้นั้นแล้ว

คนผู้นั้นทำท่าฝ่ามือแบบนินจา พลังอันสง่างามก็ออกมาจากปลายนิ้วของเขา แตะที่ข้อมือของอินชิงเสวียน

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ดวงตาของอินชิงเสวียนก็มืดลง

“เจ้ามาจากตงหลิวจริงๆ”

คนผู้นั้นกล่าวปฏิเสธละล่ำละลัก “ไม่ใช่ พี่สาว ข้าคือเย่จิ่งหลาน”

อินชิงเสวียนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

“ไร้สาระ”

คนผู้นั้นถอยห่างออกไปเจ็ดก้าว

“ข้าคือเย่จิ่งหลานจริงๆ นะพี่สาว เจ้าอย่าหุนหันพลันแล่นสิ”