สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1163

เมื่อฟังเสียงนุ่มนิ่มไร้เดียงสาของเจ้าเด็กน้อย เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกปวดใจ รีบอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา

พูดเสียงละล่ำละลักว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของเสด็จพ่อเอง ทำให้เจ้ากับเสด็จแม่ของเจ้าลำบากแล้ว”

เสี่ยวหนานเฟิงเหยียดแขนที่ป้อมๆ ออกเหมือนดอกบัวบาน กอดแขนของเย่จิ่งอวี้ไว้แน่น พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “ต้องโทษคนแก่ชั่วร้ายนั่น เด็จพ่อจะต้องล้างแค้นแทนพวกเรานะ”

ในชั่วพริบตา อินชิงเสวียนก็ออกมาเป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้ว เสี่ยวหนานเฟิงที่ได้รับการบำรุงเลี้ยงจากน้ำพุวิญญาณ ย่อมเติบโตอย่างน่าอัศจรรย์

แม้ว่าน้ำเสียงจะดูเด็ก แต่คำพูดก็ค่อนข้างชัดเจน ในหัวน้อยๆ ล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง

เย่จิ่งอวี้ลูบหน้าเล็กๆ ของเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จ้าวเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว เสต็จพ่อได้ล้างแค้นให้กับเจ้าแล้ว”

ดวงตาสีเข้มของเสี่ยวหนานเฟิงเบิกกว้าง

“จริงหรือ?”

เย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “เสด็จพ่อจะโกหกเจ้าได้อย่างไร”

เสี่ยวหนานเฟิงมีความสุขมากจนขยับเท้าเล็กๆ กระโดดโลดเต้นเหมือนปลาตัวน้อย มือเล็กป้อมก็ปรบมืออย่างแรง

“ลูกรู้อยู่แล้ว เด็จพ่อเก่งกาจที่สุด”

เขาเม้มปากนุ่มๆ อีกครั้ง และหอมที่ใบหน้าเย่จิ่งอวี้หลายครั้งราวกับไก่จิกข้าว

“ลูกรักเด็จพ่อที่สุด~”

“เสด็จพ่อก็รักจ้าวเอ๋อร์เช่นกัน จากนี้ไปเสด็จพ่อจะไม่มีวันแยกจากจ้าวเอ๋อร์อีกแล้ว”

เย่จิ่งอวี้ได้อุ้มลูกชายที่ตัวหนักขึ้นมาก ทั้งชื่นใจทั้งรู้สึกผิด

ตั้งแต่จ้าวเอ๋อร์เกิดมา เขาก็ไม่ค่อยได้อยู่กับจ้าวเอ๋อร์มากนัก เขารู้สึกละอายใจมากที่ได้เป็นพ่อ

“เด็จพ่อดีที่สุด เด็จพ่อเป็นเด็จพ่อที่ดีที่สุด~”

เสี่ยวหนานเฟิงมีความสุขมาก เขาจูบแก้มของเย่จิ่งอวี้ซ้ำๆ ปากเล็กๆ นั้นปากหวานปานน้ำผึ้ง

อินชิงเสวียนมองไปที่สองพ่อลูกด้วยรอยยิ้ม แต่เห็นเย่จิ่งหลานโบกมือ และพาหวังซุ่นออกจากที่พักหิน