สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1202

ฉีอวิ๋นจื่อถอนหายใจพูดว่า “แม่นางอิน เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าจะอยากครอบครองวรยุทธ์ที่แสนชั่วร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ที่ทำเพราะไม่อยากทำให้มือของเจ้าสกปรกจริงๆ”

ฉุยอวี้ถามด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

อินชิงเสวียนกล่าวอย่างเย็นชา “เกรงว่าพวกท่านยังไม่ทราบตัวตนที่แท้จริงของฉางเฮิ่นเทียนกระมัง แซ่เดิมของเขาคือตู้ และชื่อเดียวคือเยี่ยน บุคคลนี้ฝึกฝนศาสตร์ชั่วร้าย ศาสตร์นี้มีผลทำให้คนหลุดพ้นจากกายเนื้อเดิมย้ายไปร่างกายใหม่ บรรลุชีวิตนิรันดร์ ย้อนกลับไปตอนที่อยู่เป่ยไห่ เราเห็นเขาตายอย่างอนาถด้วยตาของเราเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้ศาสตร์จักจั่นลอกคราบนี้ และกลายเป็นฉางเฮิ่นเทียนในวันนี้”

เหมยชิงเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ตู้เยี่ยน? ฉางเฮิ่นเทียน...เขาเป็นรองเจ้าเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง? เป็นไปได้อย่างไร ตู้เยี่ยนตายไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ”

อินชิงเสวียนดูตกตะลึงเล็กน้อย

“เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง? เขามาจากเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง?”

เรียวตาหงส์ของเย่จิ่งอวี้ก็หรี่ลงเล็กน้อย

เขารู้เพียงว่าครั้งหนึ่งตู้เยี่ยนเคยเป็นราชครูอยู่ในวังหลวง จากนั้นได้เข้าไปในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ทำไมไปๆ มาๆ เขาถึงกลายเป็นคนของอิ๋นเฉิงไปได้?

เหมยชิงเกอพูดอย่างยืนยันมั่นใจว่า “ถูกต้อง ถ้าเขาเป็นตู้เยี่ยนจริงๆ ก็มาจากอิ๋นเฉิงแน่นอน”

หลังจากพูดจบ เหมยชิงเกอก็หันไปหาฉีอวิ๋นจื่อ สีหน้าแลดูไม่พอใจเล็กน้อย

“เหตุใดศิษย์น้องฉีจึงปล่อยให้คนของอิ๋นเฉิงหนีไป”

ฉีอวิ๋นจื่อโค้งคำนับและพูดว่า “ข้าก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาคือตู้เยี่ยนจริงหรือไม่ ขณะที่กำลังจะตรวจสอบ แม่นางอินและชายคนนี้ก็ลงมือแล้ว”

อินชิงเสวียนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ยังกล้ากลับดำเป็นขาวอีก ฉางเฮิ่นเทียนได้ใช้วรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงแล้ว ท่านพูดเองว่า เพียวเหมี่ยวสิบแปดท่า ตอนนี้กลับมาบอกว่าไม่รู้ ท่านมีเจตนาใดกันแน่”

ฉีอวิ๋นจื่อผู้หยิ่งผยองมาโดยตลอด ทนไม่ได้ที่มีหญิงสาวเล็กๆ มาซักถามแบบนี้ นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

“คำพูดของแม่นางอินเป็นเพียงคำพูดฝ่ายเดียว ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่มีใครอื่น ทำได้เพียงปล่อยให้เจ้ากลับดำเป็นขาว”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างเย็นชา “ข้าก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย สามารถเป็นประจักษ์พยานให้ได้ว่าสิ่งที่เสวียนเอ๋อร์พูดนั้นเป็นเรื่องจริง”

ฉีอวิ๋นจื่อแค่นเสียงอย่างเย็นชาและพูดว่า “เจ้าสองคนมาด้วยกัน คำพูดของเจ้าเชื่อถือได้มากน้อยเพียงใด”

“บังอาจ!”

เย่จิ่งอวี้มีความรู้สึกไม่ดีต่อฉีอวิ๋นจื่อตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อเห็นท่าทีของนางเช่นนี้ ก็รู้สึกหงุดหงิด ขยับมือเป็นดัชนีกระบี่ ชี้ไปที่กลางหว่างคิ้วของฉีอวิ๋นจื่อ

“คุณชายเย่ ไม่ได้นะ!”

ฉุยอวี้รีบไปยืนคั่นกลางระหว่างทั้งสองคน

ด้านหนึ่งก็เป็นศิษย์พี่ของนาง และอีกด้านหนึ่งก็เป็นลูกเขยของลูกสาวของศิษย์พี่ใหญ่ นางไม่ต้องการเห็นใครได้รับบาดเจ็บทั้งนั้น

แต่หารู้ไม่ว่าเย่จิ่งอวี้ได้แกล้งสับขาหลอก มือซ้ายกำหมัด และต่อยอกของฉีอวิ๋นจื่อ

ฉีอวิ๋นจื่อถือว่ามีฉุยอวี้ศิษย์พี่ศิษย์น้องของตนอยู่ด้วย ไม่คาดคิดเลยด้วยซ้ำว่าเย่จิ่งอวี้จะทำอะไรกับนาง นางรู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอก มีเลือดไหลออกมาเต็มปาก

ฉุยอวี้รีบหมุนตัวช่วยประคองนาง

“ศิษย์พี่ฉี!”

ฉีอวิ๋นจื่อกุมอก ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

นึกย้อนกลับไปในอดีต นางยังเป็นบุคคลสำคัญในตำหนักเทพ แต่ตอนนี้กลับถูกคนรุ่นเด็กกว่าสองบีบคั้นอย่างหนัก แล้วจะให้นางทนได้อย่างไร

ครั้นนึกถึงฝังโลหิต ทันใดนั้นฉีอวิ๋นจื่อก็เกิดความคิดชั่วร้าย นางก็รวบรวมกำลังภายในไว้ที่มือซ้าย และใช้กำลังภายในเฉือนผิวหนังราวกับใบมีด

หมอกเลือดกระจายขึ้นฟ้า ลอยไปทางเย่จิ่งอวี้

หมอกเลือดกินบริเวณพื้นที่ขนาดใหญ่ ทั้งรวดเร็วและเร่งด่วน แม้ว่าเย่จิ่งอวี้จะหายวับได้เร็วพอ แต่ยังมีหยดเลือดที่ค่อยๆ ตกลงเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกันกลิ่นคาวเลือดข้นหนาก็ไหลเข้าไปในโพรงจมูก ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยทันที

อินชิงเสวียนเป็นกังวลในเรื่องนี้อยู่แล้ว เมื่อนางเห็นดวงตาของเย่จิ่งอวี้ หัวใจก็จมลง

ดูเหมือนว่าการฝังโลหิตจะยังไม่ถูกกำจัดออก

“อาอวี้!”

นางตะโกนออกมาด่วนจี๋ แขนเสื้อกว้างไหวล้อเหมือนเมฆลอยฟ่อง ซึ่งโจมตีไปทางฉีอวิ๋นจื่อ

“เจ้ามันคนใจคอโหดร้าย ไม่ควรมีชีวิตอยู่บนโลกนี้จริงๆ”