สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1308

“เจ้าสองคนคุยอะไรกันอยู่ ท่าทางมีความสุขมาก”

อินชิงเสวียนมองส่งหลิวซือจวินจากไป แล้วก็เห็นเย่จิ่งหลานกับเฮ่อฉางเฟิงดื่มสุรากินขนม ทั้งพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน สองคนนี้ดูไม่สะดุ้งสะเทือนต่อสิ่งใด

“ข้ากับคุณชายน้อยเย่คุยกันเรื่องอนาคต...”

เฮ่อฉางเฟิงเพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค เย่จิ่งหลานก็พูดแทรกขึ้นว่า “ในอนาคตถ้าพี่ชายของเจ้าไปเมืองหลวง ข้าจะทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดี”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แน่อยู่แล้ว ถ้าพี่ชายไปเมื่อไหร่ เราจะต้อนรับขับสู้อย่างดี”

นางเหลือบมองชาวยุทธ์ที่กำลังสัมผัสและตบก้อนหินที่แตกหักเป็นสองก้อน บางคนถึงกับยื่นก้นออกมา อ้าปากแล้วกัดไปเล็กน้อย ด้วยหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ นางทำหน้าหยามหยันเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าพวกเขายังไม่ยอมแพ้”

“เจ้าก็พูดเอง เป็นเรื่องปกติที่คนเราจะมีเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา นี่เป็นธรรมชาติแท้จริงของมนุษย์”

เย่จิ่งหลานมองดูอย่างเยาะเย้ย แล้วพูดอย่างไม่เข้าใจว่า “ข้าไม่เข้าใจ ใครเป็นคนเผยแพร่เรื่องทางสู่วิถีแห่งสวรรค์นั่น หลอกสองสำนักชั้นนำในยุทธจักรจนหัวหมุน”

“ข้าไม่รู้ ถึงอย่างไรตั้งแต่ข้าจำความได้ ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์เป็นสิ่งที่ดำรงอยู่สูงสุด มีข่าวลือว่ามันเต็มไปด้วยสมบัติและเคล็ดวิชาลับ ใครจะคิดว่านี่เป็นเพียงก้อนหินเส็งเคร็ง น่าเสียดายที่ทั้งสองสำนักต่างประลองยุทธ์กันมานานหลายปีแล้ว สุดท้ายกลับกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ ถ้าท่านปู่ข้าและเจ้าตำหนักจินรู้เข้า เกรงว่าเขาจะโกรธจนตาย”

หลังจากได้ยินคำพูดของเฮ่อฉางเฟิงแล้ว อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากยิ้ม คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

“โชคดีที่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ทันเวลา หวังว่าชาวยุทธ์ที่หลบหนีเหล่านั้นจะถูกจับได้ในไม่ช้า และจะไม่สร้างปัญหาให้กับยุทธภพ”

เฮ่อฉางเฟิงพยักหน้า

“ทั้งท่านพ่อและตำหนักเทพได้ส่งเหล่าศิษย์ออกไปแล้ว พวกเขาคงหนีไปได้ไม่ไกล”

อย่างไรก็ตามอินชิงเสวียนกลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง สิ่งที่หนีไปได้มันคืออะไรกันแน่ เย่จิ่งหลานก็ถูกมันล่อลวงไปหลายครั้ง ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งนั้นฉลาดมาก

หรือจะเป็นผีจริงๆ

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เฮ่อฉางเฟิงและเย่จิ่งหลานยืนขึ้นพร้อมกัน ถามพร้อมกันว่า “เจ้าเป็นอะไรไป”

“เสวียนเอ๋อร์ไม่สบายตรงไหน”

เย่จิ่งอวี้ลอยลงมาข้างหลังอินชิงเสวียน นิ้วเรียวยาวกดไหล่ของนางไว้

อินชิงเสวียนหันกลับไปมองแล้วคลี่ยิ้มละไม

“ไม่เป็นไร ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย แล้วรู้สึกตกใจ”

อินชิงเสวียนก็รู้สึกสนุก ดูเหมือนว่าคนจะมีจุดอ่อน แต่ไม่รู้ว่าจุดอ่อนของอาอวี้คืออะไร มีอะไรที่เขากลัวหรือไม่

ดวงตามองกวาดไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ดุขึ้น

“เย่จิ่งหลาน เจ้าเลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว จริงๆ แล้วผีที่ข้ากำลังพูดถึงไม่ใช่ผีในความหมายนั้น พี่ชายสามารถเข้าใจได้ว่า...”

อินชิงเสวียนจัดระเบียบคำพูดแล้วพูดว่า “แก่นวิญญาณ ใช่แล้ว คือแก่นวิญญาณ ได้ยินมาว่าคนที่มีทักษะวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งสามารถปลงสังขาร ให้แก่นวิญญาณออกจากร่างกาย เพื่อให้แน่ใจว่าจิตสำนึกจะไม่แตกสลาย พวกเขาอาจจะกลับชาติมาเกิด หรือย้ายร่างใหม่”

นี่ไม่ใช่วิธีการเขียนนิยายวรยุทธ์หรอกหรือ

เมื่อได้ยินสิ่งที่อินชิงเสวียนพูด เฮ่อฉางเฟิงก็ผ่อนคลายลงมากทันที

เขาปล่อยมือ จัดแจงเสื้อคลุมให้เข้าที่ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างสง่างาม และพูดช้าๆ ว่า “มีบันทึกเกี่ยวกับเรื่องประเภทนี้อยู่ในหนังสือจริงๆ ในบันทึกข้อมูลของอิ๋นเฉิง มีบันทึกเรื่องราวเมื่อหลายร้อยปีก่อนไว้ ว่ากันว่าเขาสามารถควบคุมลมฝน เคลื่อนภูเขาย้ายทะเลได้ และแม้กระทั่งหลังจากถูกฟ้าผ่าตายหลายครั้งก็กลับชาติมาเกิดได้”

“โอ้? หรือว่าตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่?”

เย่จิ่งอวี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนใจเล็กน้อย

การอ่านฎีกาอันน่าเบื่อเหล่านั้นทั้งวันในพระราชวัง ทำให้เขาชื่นชอบเรื่องราวที่แปลกประหลาดและพิสดารเหล่านี้เป็นพิเศษ

เฮ่อฉางเฟิงถอนหายใจและพูดอย่างจริงจังว่า “ในตำราไม่ได้กล่าวไว้”