สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1308

“เจ้าสองคนคุยอะไรกันอยู่ ท่าทางมีความสุขมาก”

อินชิงเสวียนมองส่งหลิวซือจวินจากไป แล้วก็เห็นเย่จิ่งหลานกับเฮ่อฉางเฟิงดื่มสุรากินขนม ทั้งพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน สองคนนี้ดูไม่สะดุ้งสะเทือนต่อสิ่งใด

“ข้ากับคุณชายน้อยเย่คุยกันเรื่องอนาคต...”

เฮ่อฉางเฟิงเพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค เย่จิ่งหลานก็พูดแทรกขึ้นว่า “ในอนาคตถ้าพี่ชายของเจ้าไปเมืองหลวง ข้าจะทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดี”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แน่อยู่แล้ว ถ้าพี่ชายไปเมื่อไหร่ เราจะต้อนรับขับสู้อย่างดี”

นางเหลือบมองชาวยุทธ์ที่กำลังสัมผัสและตบก้อนหินที่แตกหักเป็นสองก้อน บางคนถึงกับยื่นก้นออกมา อ้าปากแล้วกัดไปเล็กน้อย ด้วยหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ นางทำหน้าหยามหยันเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าพวกเขายังไม่ยอมแพ้”

“เจ้าก็พูดเอง เป็นเรื่องปกติที่คนเราจะมีเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา นี่เป็นธรรมชาติแท้จริงของมนุษย์”

เย่จิ่งหลานมองดูอย่างเยาะเย้ย แล้วพูดอย่างไม่เข้าใจว่า “ข้าไม่เข้าใจ ใครเป็นคนเผยแพร่เรื่องทางสู่วิถีแห่งสวรรค์นั่น หลอกสองสำนักชั้นนำในยุทธจักรจนหัวหมุน”

“ข้าไม่รู้ ถึงอย่างไรตั้งแต่ข้าจำความได้ ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์เป็นสิ่งที่ดำรงอยู่สูงสุด มีข่าวลือว่ามันเต็มไปด้วยสมบัติและเคล็ดวิชาลับ ใครจะคิดว่านี่เป็นเพียงก้อนหินเส็งเคร็ง น่าเสียดายที่ทั้งสองสำนักต่างประลองยุทธ์กันมานานหลายปีแล้ว สุดท้ายกลับกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ ถ้าท่านปู่ข้าและเจ้าตำหนักจินรู้เข้า เกรงว่าเขาจะโกรธจนตาย”

หลังจากได้ยินคำพูดของเฮ่อฉางเฟิงแล้ว อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากยิ้ม คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

“โชคดีที่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ทันเวลา หวังว่าชาวยุทธ์ที่หลบหนีเหล่านั้นจะถูกจับได้ในไม่ช้า และจะไม่สร้างปัญหาให้กับยุทธภพ”

เฮ่อฉางเฟิงพยักหน้า

“ทั้งท่านพ่อและตำหนักเทพได้ส่งเหล่าศิษย์ออกไปแล้ว พวกเขาคงหนีไปได้ไม่ไกล”

อย่างไรก็ตามอินชิงเสวียนกลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง สิ่งที่หนีไปได้มันคืออะไรกันแน่ เย่จิ่งหลานก็ถูกมันล่อลวงไปหลายครั้ง ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งนั้นฉลาดมาก

หรือจะเป็นผีจริงๆ

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เฮ่อฉางเฟิงและเย่จิ่งหลานยืนขึ้นพร้อมกัน ถามพร้อมกันว่า “เจ้าเป็นอะไรไป”

“เสวียนเอ๋อร์ไม่สบายตรงไหน”

เย่จิ่งอวี้ลอยลงมาข้างหลังอินชิงเสวียน นิ้วเรียวยาวกดไหล่ของนางไว้

อินชิงเสวียนหันกลับไปมองแล้วคลี่ยิ้มละไม

“ไม่เป็นไร ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย แล้วรู้สึกตกใจ”