สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 137

สีหน้าท่าทางของอินชิงเสวียนเปลี่ยนไปทันที

เหตุใดไทเฮาถึงมาที่นี่ได้

เนื่องจากชุยไห่บอกว่ามีเสียงเด็กร้องไห้ เขาคงได้สืบพบเบาะแสอะไรบางอย่าง

ตัวเองช่างประมาทเกินไปจริงๆ

ในสถานที่ใหญ่โตเช่นนี้ ไม่มีทางที่เสี่ยวหนานเฟิงจะซ่อนตัวได้เลย

และไทเฮาก็รู้ว่านางเป็นใคร ดังนั้นนางจะต้องสงสัยในตัวเด็กอย่างแน่นอน

ควรทำอย่างไรดี

อินชิงเสวียนเหงื่อผุดเต็มหน้าผากอย่างอดไม่ได้

ถ้ารู้แต่แรกคงขอให้เย่จิ่งอวี้มากินข้าวในตอนเช้าด้วย เมื่อมีเขาอยู่ที่นี่ ยังพอหาข้อแก้ตัวได้

อวิ๋นฉ่ายตื่นตระหนกโดยสิ้นเชิง

“พี่ใหญ่ ควรทำอย่างไรดี”

อินชิงเสวียนกลั้นหายใจ กระซิบ “ไม่ต้องสนใจพวกเขา เรากลับไปที่ห้องโถงด้านในกันเถอะ”

ทั้งสองกลับไปที่ห้องโถงด้านในอย่างรวดเร็ว ก็เจอกับยายหลี่ก็วิ่งออกจากห้องมา

“ใครรึ”

อินชิงเสวียนกระซิบ “เป็นไทเฮา เข้าไปก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไร”

ทั้งหมดรีบปิดประตู แต่ยังคงได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ซึ่งเสียงเคาะประตูดังกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ

ยายหลี่อดไม่ได้ที่จะเหงื่อออก

“นี่...ถ้าพวกเขาเข้ามาล่ะ...”

อินชิงเสวียนพูดอย่างรู้สึกผิด “อาจจะไม่ นี่คือวังเย็นเลยนะ”

ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียงอู้อี้ดังขึ้น

เป็นเสี่ยวหนานเฟิงที่ตกใจมาก จนส่งเสียงร้องไห้ดังออกมา

แม้ว่าจะอยู่ในห้องโถงด้านใน แต่ภายนอกยังได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาอยู่

ไทเฮาทรงจับชายกระโปรง แล้วลงจากรถม้าพระที่นั่งหงส์

ขณะที่เยื้องย่างมีเสียงดังกรุ๊งกริ๊งของเครื่องประดับไข่มุกและหยก หงส์ทองเหนือศีรษะคาบหินโมราสีแดงอันวิจิตรอยู่ในปาก มันแกว่งไปมาเล็กน้อยตามการเคลื่อนไหว แต่งกายด้วยผ้าแพรต่วนสีม่วงอมแดง ซึ่งแสดงถึงศักดิ์และสถานะของนางอย่างสมบูรณ์แบบ

นางมองไปรอบๆ ที่ประตูที่มีรอยกระดำกระด่างของวังเย็น พูดอย่างเย็นชา “ที่นี่มีเรื่องปิดังซ่อนเร้นจริงๆ ช่วยกันพังประตูเดี๋ยวนี้”

ขันทีหลายคนหยิบท่อนไม้ใหญ่ขึ้นมาทันที ใช้กำลังทั้งหมดฟาดใส่ประตูอย่างแรง

ประตูวังเย็นอยู่ในสภาพทรุดโทรมมาเป็นเวลานาน จึงไม่อาจต้านทานแรงอันแข็งแกร่งเช่นนี้ได้ เมื่อถูกโจมตีเป็นครั้งที่สาม ประตูก็ถูกเปิดออกเสียงดังปัง

อินชิงเสวียนและคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องเห็นทุกอย่างชัดเจน ทั้งหมดตกใจมาก

เสี่ยวหนานเฟิงหวาดกลัวอีกครั้ง ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น

เมื่อเห็นว่าไทเฮาพาคนเข้ามาในลานบ้าน อินชิงเสวียนก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเดินออกไป ยกเสื้อคลุมของนางขึ้นและคุกเข่าลงบนพื้น

“กระหม่อมเสี่ยวเสวียนจื่อถวายพระพรไทเฮา ขอทรงมีอายุยืนพันปีพันพันปี”

“ลุกขึ้น”

ไทเฮากวาดตามองวังเย็น และถามด้วยสีหน้ามืดมน “ข้าได้ยินเสียงเด็กร้องไห้อยู่ข้างใน ไม่ทราบว่าเด็กคนนี้เป็นของใคร”

“คือ...”

หัวสมองของอินชิงเสวียนแล่นอย่างรวดเร็ว แต่นางไม่สามารถคิดหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมได้

ไทเฮามองดูนางด้วยความเยาะเย้ย

“ช่างเป็นอุบายจักจั่นลอกคราบที่ดีจริงๆ ข้าประเมินเจ้าต่ำไป เด็กๆ ไปพาเด็กออกมาหาข้า”

“ช้าก่อน”