สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1370

ราชาแห่งแคว้นเฟยเหยาตวาดเสียงเหี้ยม

“บังอาจ ข้าคิดอะไรอยู่นั้นเจ้าก็สามารถคาดเดาได้งั้นรึ!”

ชิงฮุยไม่สะดุ้ง เขายังคงรักษาท่าทางเดิม มองไปที่ราชาแห่งแคว้นเฟยเหยาด้วยสายตาแน่วแน่

“ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต หนี้สินต้องชำระคืน นี่คือสัจจะนิรันดร์ ชาวต้าโจวเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ท่านราชาห้ามไม่ใจอ่อนเพราะความสับสนชั่วคราว ที่ประชาชนของพวกเขาสามารถอยู่ดีมีสุขได้ ทั้งหมดล้วนได้มาเพราะเหยียบย่ำเลือดเนื้อของชาวเฟยเหยา ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ข้อเท็จจริงอันนองเลือดก็ไม่เปลี่ยนแปลง”

ราชาแคว้นเฟยเหยาพูดนิ่งๆ “ข้าจะแก้แค้นผู้ที่เป็นฆาตกรเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องทำร้ายผู้บริสุทธิ์”

“ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถฝึกฝนทักษะของแคว้นเฟยเหยาได้ ที่สามารถซ่อนแก่นวิญญาณฟื้นชีวิตใหม่ได้ ผ่านมานานมากแล้ว ฆาตกรในตอนนั้นกลายเป็นเถ้ากระดูกไปนานแล้ว หรือว่าเรื่องนี้ จะจบลงง่ายๆ แบบนี้เลยงั้นหรือ จะปล่อยให้เลือดของชาวแคว้นเฟยเหยาหลั่งไหลอย่างเปล่าประโยชน์งั้นหรือไม่”

เสียงของชิงฮุยดูสงบ แต่ทุกคำที่พูดออกมานั้น ล้วนกดดันคนอย่างยิ่ง

ราชาแคว้นเฟยเหยามีน้ำเสียงอ่อนลง

“แม้พวกเขาจะตายไป แต่ลูกหลานก็ยังคงอยู่ เราตามหาเพียงลูกหลานของฆาตกรเท่านั้น หลังจากล้างแค้นแล้วเราจะออกจากจงหยวน มุ่งหน้าลงใต้ ค้นหาที่อยู่เพื่อตั้งถิ่นฐานใหม่ หากมีผู้ที่ไม่เต็มใจติดตาม ข้าจะไม่บังคับ ส่วนใหญ่คือพวกเขาคือลูกหลานจอชาวแคว้นเฟยเหยา แค่เคยได้ยินเรื่องสงครามที่เล่าผ่านปากต่อปากมาเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการที่จะรบกวนชีวิตปัจจุบันของพวกเขา”

ชิงฮุยหลับตาลง แววตาของเขาเย็นชาแวบหนึ่ง

“แล้วถ้าฆาตกรไม่มีลูกหลานล่ะ จะทำอย่างไรต่อ ถ้าลูกหลานของพวกเขาไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ ท่านราชาจะทำอย่างไรต่อ”

ราชาแคว้นเฟยเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “เจ้าอยู่ในแดนศักดิ์สิทธิ์มาหลายปีแล้ว ไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อนักบวชสำนักเต๋าเหล่านั้นเลยหรือ”

ชิงฮุยทำสัญลักษณ์มือตามคัมภีร์สามจอมเทพ และโค้งคำนับ

ลั่วสุ่ยชิงไม่รู้สึกถึงความสุขของการแก้แค้นได้ ยกเว้นความขุ่นเคืองและความโกรธตอนที่เพิ่งออกจากวิถีแห่งสวรรค์ในครั้งแรก ในเวลานี้อารมณ์ของนางก็ค่อยๆ สงบลง แต่ก็ค่อนข้างสับสนเช่นกัน

นางได้เสริมสร้างแก่นวิญญาณของ เพียงเพื่อว่าวันหนึ่งหลังจากออกจากวิถีแห่งสวรรค์ นางจะสามารถล้างแค้นให้กับคนในเฟยเหยาได้ อย่างไรก็ตามเวลาผ่านไปนานเกินไปแล้ว ศัตรูในวันวานได้หายไปหมดแล้ว

แต่ถ้าไม่แก้แค้น นางจะมีความพากเพียรมานับพันปีเพื่ออะไร

ลั่วสุ่ยชิงไม่เข้าใจคำตอบเรื่องนี้

หรือว่านางเป็นผู้หญิงที่มีเมตตาจริงๆ ไม่เหมาะที่จะเป็นราชาผู้คุ้มครองบ้านเมือง?

นางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ค่อยๆ หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปที่เหลาสุรา