สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1371

เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

ต้องขอบคุณน้ำพุวิญญาณของอินชิงเสวียนที่ดีเลิศ และการรักษาที่ยอดเยี่ยมของหลิวซือจวิน ทำให้อาการบาดเจ็บของทุกคนเรียบร้อย

เฮ่อยวนได้สั่งให้คนไปจัดเตรียมที่พักให้กับศิษย์ตำหนักเทพและศิษย์จากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ แล้วจึงสั่งให้คนซื้ออาหารและเครื่องดื่ม ผู้คุมตราเซี่ยวเป็นบ้านดอง มาเยี่ยมเยียนเป็นครั้งแรก จึงต้องทำตามมารยาทให้ครบถ้วน

หลังจากรู้ตัวตนของเซี่ยวอิ๋นหวนแล้ว ชาวอิ๋นเฉิงที่กระตือรือร้นต่างก็ส่งอาหารพิเศษในท้องถิ่นของตนมาด้วย และบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาก็ทำให้ความหนักหน่วงของสงครามเจือจางลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นครอบครัวของอินชิงเสวียนกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เย่จิ่งหลานก็เม้มริมฝีปาก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกแยกเล็กน้อย

เขาเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง ทิ้งไว้ในห้องพักแขก บอกกับหวังซุ่นว่า “กลับไปที่โรงเตี๊ยมนั้นเถอะ ที่นั่นยังสบายกว่า ยังมีกุ้งมังกรน้อยอีกเยอะ ถ้าตายคงเสียดายแย่”

หวังซุ่นกลายเป็นแฟนคลับตัวยงของเย่จิ่งหลานไปแล้ว แค่เจ้านายบอกว่าจะไปที่ไหน เขาก็จะไปที่นั่น การที่ได้ติดตามเย่จิ่งหลาน ไม่ว่าจะเดินทางผ่านภูเขาและแม่น้ำเขาก็ไม่มีคำบ่นใดๆ

“บ่าวทำตามนายท่านทุกอย่าง”

ทั้งสองไม่มีกระเป๋าเดินทางอะไร จึงเดินตัวปลิวออกจากอิ๋นเฉิงได้สบาย

เผื่อไว้หากสหายชาวยุทธ์จะมาเข้าร่วมกับพวกเขา ค่ายกลของอิ๋นเฉิงจึงถูกแก้ไขออก เนื่องจากคนจากแคว้นเฟยเหยามีความเชี่ยวชาญในด้านค่ายกล ติดตั้งไว้ก็มีแต่จะขวางทางสุภาพบุรุษเท่านั้น หาใช่คนถ่อยไม่

ในตอนเย็น ในที่สุดทั้งสองก็กลับไปที่โรงเตี๊ยมเล็กๆ ก่อนหน้านี้ ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในประตู ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมกระโปรงสีเขียวทะเลนั่งอยู่คนเดียวในมุมหนึ่ง กำลังจิบสุราอย่างสบายๆ

“แม่นางชิง?”

เย่จิ่งหลานร้องออกมา

“แม่นางอินล่ะ พวกเจ้าไปไหนกันหมด”

ลั่วสุ่ยชิงหันหน้ากลับมา ถามทั้งๆ ที่รู้ดีว่า อินชิงเสวียนต้องอยู่ที่อิ๋นเฉิง แต่นางต้องการพบนางจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป นางมีสติปัญญาที่เกินวัย และคำพูดก็ค่อนข้างมีปรัชญาเช่นกัน แม้ว่านางจะไม่เห็นด้วยทั้งหมด แต่ก็มีบางคำที่ฟังเข้าไปถึงในใจ

“สองวันนี้นางคงยังไม่กลับมา”

หลังจากที่เย่จิ่งหลานพูดจบ เขาก็หันไปหาเสี่ยวเอ้อร์