สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1372

เย่จิ่งหลานกลอกตา

“อย่าบอกข้านะ ว่าเจ้าชอบเย่จิ่งอวี้ คนเขามีเจ้าของแล้ว”

ลั่วสุ่ยชิงพูดอย่างใจเย็น “เจ้าเพิ่มอีกหลายคำสิ นางเป็นภรรยาของเขา”

“เอ่อ...”

คำตอบที่มีชีวิตชีวานี้ ทำให้เย่จิ่งหลานจินตนาการไปไกล

ลั่วสุ่ยชิงเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เขาคิด

“อย่าใช้สมองที่สกปรกของเจ้าไปทำลายความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์”

“พี่สาว เจ้าพูดจาหยาบคายแบบนี้เสมอหรือ”

เย่จิ่งหลานพูดไม่ออก บอกว่านางกินดินปืนยังไว้หน้าไปหน่อย บอกว่ากินระเบิดจะเหมาะมากกว่า

“แล้วแต่จะคุยกับใคร”

ลั่วสุ่ยชิงหยิบจอกสุราขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณให้เขา

เย่จิ่งหลานชนจอกกับนาง

“เจ้าอยู่ที่นี่มานานแล้ว มีอะไรน่าสนใจที่นี่บ้างไหม”

“ไม่มี ข้าแค่อยากรู้เกี่ยวกับขนบธรรมเนียมประเพณีที่นี่”

ลั่วสุ่ยชิงดื่มสุราในจอกอย่างกล้าหาญ เอื้อมมือไปคว้าขวดสุราที่วางอยู่ข้างๆ ในขณะนี้ มีดยาวเล่มหนึ่งก็ลอยเข้ามาจากประตู ตรงไปหาเสี่ยวเอ้อร์ที่ถือลูกคิดอยู่บนโต๊ะคิดเงิน

ที่เสี่ยวเอ้อร์สามารถทำงานที่นี่ได้ จึงต้องมีทักษะความสามารถบางอย่างอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงทะลุอากาศ ก็เงยหน้าขึ้นทันที ทว่าในชั่วพริบตา มีดก็ทะลุคอและปักเขาติดกับผนังด้านหลังโต๊ะคิดเงิน

“เสี่ยวเอ้อร์!”

สีหหน้าของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาหายตัว ก็มาที่โต๊ะคิดเงินแล้ว จากนั้นมีชาวยุทธ์ที่ดูดุร้ายหลายคนเดินเข้ามาจากประตู

เมื่อเห็นลั่วสุ่ยชิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ได้เห็นสาวงามในร้านบนภูเขาห่างไกลแห่งนี้ พวกเราพี่น้องรู้สึกโชคดีจริงๆ”