สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1402

“วรยุทธ์ของแคว้นเฟยเหยา ในยุคสมัยที่อยู่ห่างไกลออกไปในอนาคตหลายพันปีของข้า มันเป็นเพียงของเล่นไว้ให้เด็กๆ ออกกำลังกายเท่านั้น ไม่มีอะไรลึกลับเลย”

เสียงของอินชิงเสวียนดังออกมาจากหมอกสีดำ ทั้งสบายและสงบ

ลั่วสุ่ยชิงแทบไม่อยากเชื่อเลย นี่เป็นเคล็ดวิชาลับที่มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่รู้

ทันใดนั้น นางก็คิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง

“หรือว่าเจ้ามาจากแคว้นเฟยเหยาด้วย? ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าอยากจะร่วมมือกับเจ้า สร้างแคว้นด้วยกัน ถึงอย่างไรการเป็นฮองเฮานั้นไม่ดีเท่ากับการเป็นฮ่องเต้ด้วยซ้ำ ชีวิต ความตายและเกียรติยศของเจ้า ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความคิดของเย่จิ่งอวี้ หากเจ้าเป็นราชาแห่งใต้หล้า ที่กุมอำนาจทั้งโลก ผู้ใดจะกล้าดูหมิ่นเจ้า”

หากอินชิงเสวียนได้พบกับลั่วสุ่ยชิงเมื่อหนึ่งปีก่อน นางอาจจะเห็นด้วย อำนาจและความครอบงำแห่งราชา เป็นความฝันสูงสุดของผู้หญิงทุกคนในโลกอย่างไม่ต้องสงสัย!

แต่ว่า ตอนนี้แตกต่างออกไปแล้ว

นางมีความรักต่อดินแดนแห่งนี้ ห่วงใยราษฎรเหล่านี้ ย่อมไม่อาจปล่อยให้ใครมาทำลายมันได้!

“ไม่ว่าสถานะของข้าจะเป็นเช่นไร โชคชะตาก็อยู่ในมือของข้าเอง ข้ามั่นใจว่าอาอวี้จะไม่ปฏิบัติต่อข้าเช่นนั้น”

“เจ้าคิดผิดแล้ว ผู้ชายทุกคนในโลกล้วนโชคร้าย โดยเฉพาะราชวงศ์ มีฮ่องเต้องค์ไหนบ้างที่ไม่มีสนมนางในสามตำหนักหกเรือน มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่แก่ชรา สิ่งที่เรียกว่าความโปรดปราน เป็นเพียงความโปรดปรานชั่วคราวเท่านั้น ไม่เคยมีใครรอดพ้น”

ลั่วสุ่ยชิงคิดถึงเสด็จแม่ฮองเฮาของนาง ครั้งหนึ่ง นางและเสด็จพ่อรักกันมาก แต่ต่อมานางก็ถูกหญิงงามที่เข้ามาใหม่ช่วงชิงความโปรดปราณไป และในที่สุดก็เสียชีวิตด้วยอาการซึมเศร้า หากไม่ใช่เพราะแคว้นเฟยเหยาถูกทำลาย แม้ว่านางจะเป็นราชธิดาของฮ่องเต้ ก็คงไม่สามารถหลีกเลี่ยงชะตากรรมของการสมรสได้

ผู้หญิงได้รับความทุกข์ยากมาตั้งแต่สมัยโบราณ มีเพียงการเป็นผู้ที่อยู่สูงสุดเท่านั้น ถึงจะมีคุณสมบัติควบคุมชะตากรรมของตนได้อย่างแท้จริง

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปาก ยิ้มแล้วพูดด้วยสายตาที่แน่วแน่จริงจัง “คนไม่อาจเหมารวมว่าเป็นเหมือนกันหมดได้ แม้เป็นฮ่องเต้ก็ยินดีที่จะครอบครองหัวใจของคนเพียงหนึ่งเดียว อยู่ด้วยกันตลอดไป ข้าไม่เพียงแต่เชื่อในตัวเย่จิ่งอวี้เท่านั้น แต่ยังเชื่อว่าตัวข้ามีความสามารถนั้น”

ลั่วสุ่ยชิงแค่นเสียงหึอย่างเหยียดหยาม

“เจ้าเป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เดิมทีข้าชื่นชมเจ้ามาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ต่างจากนางสนมที่วุ่นวายในวังเหล่านั้น เตรียมตัวรับมือ!”

ลั่วสุ่ยชิงตะโกนเสียงเหี้ยม ลอยตัวขึ้นไปในอากาศ หมอกสีดำยังคงอยู่ในฝ่ามือ ในไม่ช้าก็กลายเป็นหอกพุ่งแทงไปยังอินชิงเสวียน

เกือบจะในเวลาเดียวกัน หอกอีกอันก็ทะลุออกมาจากหมอกสีดำ หอกทั้งสองเชื่อมต่อกันและแยกย้ายกันไปในกลุ่มหมอกทันที

ลั่วสุ่ยชิงตกใจอีกครั้ง